ARCHIEF - OKTOBER 2008 - NOVEMBER 2008 - DECEMBER 2008

JANUARI 2009 - FEBRUARI 2009 - MAART 2009

TOM ALLALONE & THE 78s - MAJOR SINS PT. 1

THE BRILLIANT MISTAKES - DISTANT DRUMMING

MARK BOULLE AND THE HABA DUDES - MUSIC WILL MAKE YOU GO INSANE

RANDY WEEKS - GOING MY WAY

ROBIN TROWER - RT@RO.08

RAINA ROSE - END OF ENDLESS FALSE STARTS

LUBOS BENA & MATEJ PTASZEK - BENA & PTASZEK V KRIMINÁLE

DETROIT REBELLION - DETROIT REBELLION

TERRIBLE LIZARD - TERRIBLE LIZARD

SUZIE PLAKSON - DIDNWANNADOIT!

TOM ALLALONE & THE 78s
MAJOR SINS PT. 1
Website Myspace
Label: Nettwerk Productions UK Ltd
Distr.: Munich Records

We hebben nog eens een erg leuk debuutplaatje van een Britse popgroep in onze cd-speler gestoken. Met een traditionele set-up (gitaar, bas, drum, zang) klinken de heren Tom Allalone & The 78s inderdaad als een retrobandje uit die golden seventies. Zanger Tom Allalone is ook de songschrijver van dienst die voor enkele nummers werd bijgesprongen door producer Neil Luckett en door gitarist Richard Clarke. Onberispelijke popliedjes met retrogeluiden die herinneringen oproepen aan de punkjaren van een jonge Elvis Costello And the Attractions met heel wat ruwe kantjes en recht-voor-de-raap zang- en gitaarwerk. Het groepje uit Gravesend in het graafschap Kent lijkt er ons alvast zeer onbevangen op los te drammen, net als drummer Matt Evans op zijn ezelsvellen. De ritmische bas van Si Fawcett completeert het geheel. Kort en goed lijkt hun leuze te zijn want de songs “Crashland”, “Get down & Dirty” en “I’m Just The DJ” volgen elkaar in razendsnel tempo op en laten de tonnen energie die de jongens in hun songs steken langs je afdruipen als kaarsvet. Enkele songs leunen vervaarlijk dicht aan bij roots-rockabilly die met een hedendaags muzikaal sausje overgoten werd. “Rock ‘n’ Roll is good for the soul” zong men in vervlogen jaren en deze ziel voelt zich opperbest bij songs als “Gravesend Boys”, “Hell Hath No Fury” (de eerste single uit deze cd) en “The Jitterbug”. Tussendoor wordt er gelukkig ook nog even naar adem gehapt in enkele keurige ballads met het pakkende liefdesliedje “”Wounded”, het emotioneel gebrachte “Dogshit Street” waarin de jongens hun wat troosteloze thuishaven observeren en de schaamteloze cd-afsluiter: doo-wop tearjerker “This Teenage Crush”. Zelfs voor vlotte swing is er een plaatsje vrijgemaakt met het nummer “Sign On You Lazy Diamond” en jazz krijgt zijn moment-de-gloire in “Ten Little Cuts”. Calexico-geïnspireerde tex-mex inclusief mariachi-trompetgeschal vormt de basis van het nummer “Casillero Del Diablo” dat voor ons meteen als één der beste songs op “Major Sins pt. 1” mag gekatalogeerd worden. Klasseplaat. (valsam)

THE BRILLIANT MISTAKES
DISTANT DRUMMING
Website Myspace Contact Info
Label : Aunt Mimi’s Records CD-Baby

‘The Brilliant Mistakes’ lijkt me een wat cynisch geselecteerde groepsnaam voor het Brooklynse trio met Erik Philbrook (bas), Alan Walker (keyboards) en Paul Mauceri (drums). Alledrie zingen ze op hun nieuwste plaat “Distant Drumming” met afwisselend leadzang en veelal harmony vocals. Daarmee vertellen we ook al een beetje in welke stijl deze ‘briljante fouten’ hun muziek plegen te brengen. De invloeden van bands als The Kinks, Squeeze, The Birds, The Jayhawks, Wilco en Crowded House zijn in elk van de tien songs op het album duidelijk hoorbaar. Vooral de broertjes Davies lijken tevreden van net om het hoekje toe te kijken hoe deze band hun liedjes hier ten gehore brengt. Complexloze, vrolijke en klassieke popsongs die op dit derde album van ‘The Brilliant Mistakes’ het mooie weer proberen te maken. Voor deze cd hebben ze ook gastmuzikanten uitgenodigd zoals Mike Viola van de groep ‘The Candy Butchers’ en Larry Campbell die al vele jaren naast Bob Dylan opduikt bij diens live optredens. Deze groep is ondertussen al net meer dan tien jaar geleden opgericht en het duurde vijf jaar vooraleer deze derde cd kon worden uitgebracht. Om in de producerstoel plaats te nemen kozen ze voor Lincoln Schleifer die dat eerder ook al gedaan had voor o.a. Donald Fagen, Boz Scaggs en Solomon Burke. De meeste liedjes op dit album zijn uitermate radiovriendelijk en simpel opgebouwd. “The Day I Found My Hands”, “Monday Morning (Sky Above You)”, “The Circle’s Not Broken” en “Time In The Night” stromen er bij ons vlotjes in als zoete broodjes. Het laid back gezongen “Becoming” en de ‘Crowded House’-kloon “Good Year For A Change” zijn nog twee andere ‘instant classics’. De naar ons bescheiden gevoel beste song werd echter voor helemaal aan het einde van deze cd bewaard. De sfeervolle en romantisch gezongen pianoballad “Wake Up Your Heart” doet ons weemoedig terugdenken aan de mooie tijd toen Crosby, Still, Nash & Young ons nog met hun liedjes wisten te verblijden. “Distant Drumming” is overduidelijk een plaat die gemaakt werd door topmuzikanten die er hun hele hart en ziel in hebben gestoken om de luisteraars een mooi uurtje luisterplezier te bezorgen. (valsam)

MARK BOULLE AND THE HABA DUDES
MUSIC WILL MAKE YOU GO INSANE
Website Myspace Contact CD-Baby
Info : Hemifrån

Vrolijk fluitend zet de Australische singer-songwriter Mark Boulle het nieuwe album “Music Will Make You Go Insane” in met het nummer “I Miss You” dat door een vlotjes galoperende drumbeat wordt ondersteund. In 2005 vormde deze muzikant zijn groep ‘The Haba Dudes’ waarmee hij drie cd’s opnam die op een paar honderd exemplaren verschenen en vooral verkocht werden bij hun vele optredens in clubs aan de Gold Coast. Op folk geïnspireerde gypsy-pop is de naam die hij aan zijn muziekstijl heeft meegegeven. “No Better Way” heeft die typische strandsound die we ook van een Jack Johnson of Donavon Frankenreiter kennen. Zeer laid back gaat het er ook aan toe in “Big Bad Bubbling Bumblebee”. De vlotte handclaps waarmee “Wasted” begint en het repetitieve ‘boom-chick-a-boom’ uit de song “Hey Man” typeren de lichtvoetigheid waarmee de liedjes op dit album werden opgevat. Niet te veel grote of zwaarwichtige boodschappen in de teksten maar vooral leuke muziekjes en fun is het belangrijkste streefdoel van Mark Boulle And The Haba Dudes. Dat was volgens een bespreking van onze collega Marcie ook al het geval op de twee vorige albums “All The Leaves Are Falling Down” en “Shoot To Kill” waar violiste Elodie Mayberry ook regelmatig een hoofdrol mocht spelen. Hun liefde voor de vrolijke sound van bands als ‘Clap Your Hands Say Yeah’ en ‘Arcade Fire’ wordt duidelijk weerspiegeld in een uptempo song als “Fee Fi Fo Fi Fum” dat ook weer drijft op een repetitieve riff en een stuwende drumbeat. “It’s So Boring” is de titel van alweer een andere song maar die verveling slaat toch echt nergens toe op dit leuke en afwisselende album. “Take Four Three Times A Day” swingt heerlijk en het rustgevende “Care For This Life” dwingt de luisteraar eventjes tot enige overpeinzing over de zin van het leven. Om daarna een finale punt achter dit uitstekende album te zetten met een wat mysterieus opgebouwde maar ook weer knappe ballad “I See You I Need You”. (valsam)

RANDY WEEKS
GOING MY WAY
Website Myspace
Label : Certifiable Records
Info : Sonic Rendezvous

Randy Weeks is een gitarist die in de voorbije jaren al op het podium mocht staan met de crême de la crême van de hedendaagse Americana-scène zoals daar zijn Lucinda Williams, Dwight Yoakam, Jim Lauderdale, Rosie Flores en Buddy Miller. Met zijn vroegere groep ‘The Lonesome Strangers’ bracht hij drie cd’s uit die hoge ogen gooiden in de Americana-charts en Lucinda Williams coverde zijn song “Can’t Let Go’ voor haar beste album tot op heden, het Grammy Award-winnende “Car Wheels On A Gravel Road”. Nu verzamelde Randy Weeks een serie topmuzikanten uit Los Angeles en Texas om zich heen ter voorbereiding van zijn nieuwe cd “Going My Way”. Producer van het album werd bassist-legende Will Sexton en gastoptredens werden voorzien voor Cindy Cashdollar die lapsteel mag komen spelen op het nummer “Going My Way” en Eliza Gilkyson die backing vocals verzorgt bij de songs “That’s What I’d Do” en “Summer Of Love”. De twaalf songs op dit album ontstonden allen uit de pen en het brein van Randy Weeks zelf. Als je de begintrack “I Couldn’t Make It” beluistert kan je je niet van de indruk ontdoen dat je naar een track uit ‘Berlin’ van Lou Reed zit te luisteren. Zijn stem lijkt in dit nummer identiek te zijn aan die van de New Yorkse grootmeester. De cd bestaat uit een serie op rock, soul en pop geïnspireerde nummers. Het heerlijk swingende “Fine Way To Treat Me” is zo’n aanstekelijk radiohitje waarop je meteen lekker kan meezingen. De mondharmonica-intro bij de uptempo titeltrack “Going My Way” illustreert de fun die deze muzikanten gehad hebben bij het opnemen van dit album. Die vreugde straalt eigenlijk van de gehele cd af. De melodieuze muzikaliteit van de nummers blijkt één van de belangrijkste criteria geweest te zijn bij de selectie van de songs die het album uiteindelijk gehaald hebben. Stuk voor stuk hitpotentiële songs die misschien binnen afzienbare tijd ook op coverversies van de groten der aarde mogen gaan rekenen. De als seventies-hits klinkende nummers “A Lot To Talk About” en “Black Coffee And Lifesavers” (R.E.M. en Crowded House zijn hier heel dichtbij) zijn alvast uiterst geschikte kandidaten voor zo’n coverversie. Prachtig songschrijverswerk van deze man die de hits blijkbaar zomaar uit de mouw weet te schudden. Een typische countryballad-classics-loopbaan is weggelegd voor de song “The One Who Wore My Ring” dat zo aan het repertoire van een Willie Nelson mag worden toegevoegd. Daar kan je zonder verpinken ook de verhalende song “Get Me To The Shelter” bij aansluiten. En in het funky en New Orleans-schatplichtige “I Think You Think” toont Randy Weeks dat hij een heel diverse pallet van songstijlen aankan naast zijn capaciteiten als woordentovenaar. Randy Weeks gaat het hele jaar 2009 doorheen de hele wereld toeren ter promotie van dit album en wij hopen van harte dat hij daarbij de Benelux niet over het hoofd zal zien. “Going My Way” is een aanrader om héél luid in de auto te spelen en – mocht je alleen rijden – het is heerlijk om mee te brullen met de liedjes op deze cd. (valsam)

ROBIN TROWER
RT@RO.08
Label: Floating World Records
Distr.: Bertus
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Hoewel het al een hele tijd geleden is, herinner ik me nog de dag dat ik kennis maakte met de muziek van Robin Trower.Tijdens mijn legerdienst in 1975 in Keulen werd mijn aandacht in de plaatselijke platenwinkel getrokken door de mooie hoes van "Bridge Of Sighs" van een zekere Robin Trower. Even luisteren. Toen de eerste noten van het gelijknamige nummer door de boxen schalden, was ik verloren. Hendrix leek wel verrezen, bovendien beviel de bluesy gruizige stem van zanger en bassist James Dewar me enorm, en ze kleurde perfect met Robin's gitaar. De gitaar die we in de verste verte niet meer konden vergelijken met wat hij deed bij Procol Harum, de groep waar hij wereldfaam mee haalde als gitarist, maar zich blijkbaar had moeten wegcijferen. De verkoper verkocht meteen drie exemplaren, want de twee vrienden die mee op zoektocht waren naar wat LP’s konden evenmin weerstaan. Ik volgde de muziek van Robin Trower voor een tijdje en verzamelde zo een aantal van zijn LP's. Daarom is het nu leuk om deze dubbele live cd toegestuurd te krijgen en al die bekende songs nog eens terug te ontdekken. Ze zijn er allemaal "Twice Removed", "For Earh Below", "Bridge Of Sighs", "Too Rollin Stoned", en wat mooi is: ook nu in 2008, want de opnames dateren van vorig jaar, klinkt alles nog net als vroeger. Met zanger Davey Patterson (ex Montrose) is er bovendien een perfecte vervanger voor het stemgeluid van James Dewar. Ware dit niet zo geweest, dan had dit me minder bevallen, denk ik. Nu horen we dat herkenbare geluid zoals we dat van toen kennen bijna perfect terug. Bijna.. zeggen we, want de stem van James was natuurlijk uniek. Samen met Paul Rodgers en Frankie Miller (persoonlijke vrienden van hem trouwens) waren dat voor zowat de drie beste bluesy rockzangers van de jaren zeventig en tachtig. Door een medische fout bij een routine-operatie was James Dewar al jaren ziek en hij overleed in 2002. Maar natuurlijk gaat het hier om het gitaar werk van Robin Trower zelf en ik denk dat we dat niet hoeven te beschrijven, want maar weinigen zullen zijn muziek niet kennen. Zijn door Hendrix geïnspireerd gitaarwerk blijft desondanks toch heel herkenbaar. Hij weeft als het ware laag over laag van gitaarklanken op het podium - ik kan het moeilijk anders beschrijven - en bouwt zo sferen op. Robin is niet de gitarist die pocht met vingervlugheid. Deze opnames gebeurden in Michigan, in de Royal Oak in maart vorig jaar en zo te horen is Robin nog lang niet aan stoppen toe, al had hij zijn laatste shows al een tijd lang geleden aangekondigd. Zijn samenwerking met Jack Bruce onlangs, en hun concert in Nijmegen bevestigt dit nog eens te meer. Deze dubbele cd met vier video fragmenten als bonus te bekijken via de computer, is dan ook een aanrader, vooral voor de gitaarfans onder ons. (RON)

RAINA ROSE
END OF ENDLESS FALSE STARTS
Website Myspace Contact Info CD-Baby

Indiefolkzangeres Raina Rose uit het Amerikaanse Austin heeft een nieuwe cd uit getiteld “End Of Endless False Starts”. Het is haar derde full-cd na “The Prophet, The Panhandler and The Moon” uit 2006 en “Despite the Crushing Weight of Gravity" uit 2005. Als producer wist ze John Elliott van de groep ‘The Hereafter’ te strikken en de opnamen gebeurden in een mobiele studio en parallel met haar uitgebreide tournee doorheen Amerika. Op een gevoelige en kwetsbare wijze zingt Raina Rose haar intimistische liedjes, freel en schuchter. De bezongen onderwerpen in haar teksten kunnen fictieve personen zijn maar het kan net zo goed autobiografisch worden opgevat. Deze getalenteerde zangeres brengt haar folksongs op een wijze die de onmiddellijke aandacht van de luisteraar opeist. Favoriete songs selecteren uit de lijst van elf nummers is alweer een moeilijke klus maar we durven “Are You Still In Love With The World?” (genomineerd voor een folksongwedstrijd), het uptempo en poppy “Desire”, het politiek geïnspireerde “The River”, het geheel akoestische “Not Not Love” en het uitgesponnen verhaal in “Starts With a Low Hum” toch aan uw buis van Eustachius aanbevelen. Als beloning voor het welwillende luisteren levert Raina Rose nog een mooie bonustrack af met de song “I Would Like to Kiss Everyone”. Wij hebben daar geen enkel probleem mee. Alleen nog even afspreken wanneer we de belofte van deze even mooi zingende als ogende jongedame kunnen doen nakomen. (valsam)

LUBOS BENA & MATEJ PTASZEK
BENA & PTASZEK V KRIMINÁLE
Website CDBaby
Label: Indies Happy Trail Records
Booking: BlueBridge Network International

De nieuwe plaat van de Slowaakse akoestische resophonic-gitaarspeler Lubos Bena is een liveplaat, opgenomen in het najaar van 2008, in de Mirov-gevangenis in Moravië (Tsjechische Republiek). Deze gevangenis in een klein dorpje in zijn geboorteland, het voormalige Tsjecho-Slowakije, heeft een zeer groot verleden, maar dat gaan we u nu wel besparen. Het concert werd opgenomen door Studio Indies Records om de authentieke sfeer van dit optreden te behouden, waarvan je deel kunt uitmaken tijdens het beluisteren van "Bena & Ptaszek v Kriminále". Het merendeel van de liedjes op deze CD zijn gecomponeerd door Afrikaanse - Amerikaanse muzikanten uit het zuiden van Amerika die in gevangenissen verbleven omdat ze veroordeeld waren tot dwangarbeid of in de katoenplantages tijdens de slavernij. De denkbeeldige cirkel werd dan werkelijk gesloten door de twaalf nummers letterlijk terug te voeren naar waar ze geboren zijn. De plaat is opgebouwd uit traditionals en covers, spijtig geen eigen werk, want volgens mij kan hij gerust liedjes schrijven die alles hebben om klassiekers te worden. Maar goed, met deze nieuwe liveplaat grijpt Lubos Bena volledig terug op zijn bronnen: de blues, country en folk: de Mississippi River blues. Het inspireerde hem tot eigen bewerkingen van vier songs van Leadbelly, naast songs van Jimmie Davis, Preston Foster, en andere bluesgrootheden, maar ook Big Joe Williams' "Baby, Please Don´t Go", Robert Johnson's "Come On In My Kitchen", Willie Dixon's "My Baby" en R. L. Burnside's "Goin´Down South" krijgen een gloedvolle bewerking. Als bonus krijgen we een meer dan vijf minuten versie van T-Bone Walker's "Stormy Monday" met niet alleen Bena & Ptaszek in de hoofdrol, maar ook de gevangenis band Work Therapy, die met het dozijn andere worksongs deze plaat met verve beëindigen. Daar de instrumentatie zo kaal mogelijk gehouden is en ontdaan van iedere opsmuk wordt het maximale effect bereikt. Muzikaal mag deze plaat dan gedomineerd worden door de blues, de stemming is er een van rust en vrede. De muziek van Lubos Bena voert de luisteraar nu eenmaal niet door diepe dalen en over hoge bergen. Liever leidt Lubos Bena ons bij de hand op een muzikale reis die langs verschillende gebieden in de wereld voert. Lubos Bena laat zich hier vocaal en muzikaal bijstaan door zijn Tsjechische vriend Matej Ptaszek. Met hun prachtige samenspel verlenen deze artiesten deze worksongs grote glans. Lubos Bena excelleert op een onnadrukkelijke manier op zijn gitaar, terwijl ook Matej Ptaszek vocaal uitblinkt en met grote vaardigheid op zijn harmonica musiceert. De aanpak is meestal traditioneel, maar er zit veel spirit in, waardoor het een zeer aanstekelijke cd is geworden. "Bena & Ptaszek v Kriminále" is rootsmuziek op zijn best en toont dat Bena & Ptaszek op een zeer doorleefde wijze Mississippi Delta blues kunnen spelen, hetgeen op ons een diepe indruk nalaat.

TRACKS:
1. Midnight Special - Huddie Ledbetter
2. Baby, Please Don´t Go - Big Joe Williams
3. Digin´My Potatoes - Traditional
4. Cotton Song - Huddie Ledbetter
5. Come On In My Kitchen - Robert Johnson
6. Take This Hammer - Huddie Ledbetter
7. You Got To Move - Rev. Gary Davis
8. My Baby - Willie Dixon
9. Goin´Down South - R. L. Burnside
10. You Are My Sunshine - Jimmie Davis
11. Got My Mojo Working - Preston Foster
12. Pick A Bale Of Cotton - Huddie Ledbetter
13. BONUS: Stormy Monday - T-Bone Walker Bena & Ptaszek and the prison band Work Therapy

DETROIT REBELLION
Website Myspace Contact
Label : Ramp Media Lab
Info CD-Baby

De man die zich in de muziekwereld profileert als ‘Detroit Rebellion’ doet heel veel moeite om mysterieus en ongekend te blijven als persoon. Zijn naam heeft hij ontleend aan de bloedige opstanden die in 1967 de Amerikaanse automobielstad Detroit geteisterd hebben. Door zich bij live optredens achter een opzichtige zwarte zonnebril en dito hoed te verstoppen slaagt hij daar tot nader order behoorlijk in. Er wordt in de pers verteld dat hij een voormalig medewerker was van een ‘Census Bureau’, een onderneming die zich voor de overheid bezig houdt met het verzamelen en interpreteren van statistische gegevens over de bevolking, de economie en de industrie. Anderen meten hem tevens een verleden als politicus en zelfs als landbouwer aan. Op z’n MySpace-site vermeldt hijzelf het Amerikaanse Providence, Rhode Island als zijn verblijfplaats en zegt hij dat een voormalig lid was van de ’90 noise-rockgroep “Bossman”. Dit even terzijde gelaten komen we finaal uit bij zijn titelloze debuutplaat “Detroit Rebellion” waarop hij gewapend met zijn akoestische gitaar blues en folksongs brengt. Meestal liedjes die opgebouwd werden rond een specifiek verhaal over het dagelijkse leven in Amerika. Geen cynisme in de teksten maar veel realisme, humor en vooral duidelijkheid over de boodschap die hij wil brengen naar de luisteraars. De franjes zijn deskundig verwijderd rond de 15 nummers die op dit album werden weerhouden. “Don’t Make Waves”, “The Numbers”, “ The Long Shot”, “Didn’t See It Comin’”, “Pay Them No Mind”, “Step Into The Fire” en “Misery” hebben elk een min of meer politieke achtergrond. “War Crimes” is zowat het meest kritische nummer gericht aan de Bush-administratie, samen met het scherpe “New Orleans” over hoe het politieke establishment in de USA met de sociale problematiek na de verwoestende tornado ‘Katrina’ in die getormenteerde stad omging. De hele cd in één stuk beluisteren is een hele klus omdat er enkel een akoestische gitaar te horen valt en je als luisteraar toch vrij goed vertrouwd moet zijn met het Engels om de bedoelde boodschappen echt te begrijpen. De minder politiek getinte songs als “Yvonne”, “Ahead Of Your Time”, “Madison” en “The Rabbit” proberen tussendoor voor wat luchtigere afwisseling te zorgen. (valsam)

TERRIBLE LIZARD
Website Contact
Info CD-Baby

“Terrible Lizard” is een uitdrukking die gebruikt werd als men het over de inmiddels uitgestorven grote dinosaurussen had. Het is nu ook de groepsnaam van een trio doorwinterde muzikanten uit Chicago met Chris ‘Chili’ Winters als frontman, Stephen ‘The Kid’ Howard op bas en Ryan Rapsis op drums. Chris Winters speelde gedurende de voorbije tien jaar gitaar in diverse blues- en rockgroepjes maar besloot onlangs om met ‘Terrible Lizard’ een eigen carrière na te jagen. De formatie speelt eerlijke en recht-voor-de-raap rock’n’roll. Dat levert acht catchy en sfeervolle pop- en rocksongs op die als gemeenschappelijk kenmerk drijvende gitaarriffs hebben. Songschrijver Chris Winters zingt zijn liedjes op een vrij monotone wijze maar de groepssound zorgt toch voor een kleurrijk geheel. Voor wie graag een indicatie wil krijgen over waarmee je de muziek van ‘Terrible Lizard’ kan vergelijken willen we zeggen dat wij flarden van Lou Reed (vooral de stem), The Ramones en Iggy Pop menen gehoord te hebben. Meestal pure, heel complexloze liedjes en vrij ‘basic’ qua instrumentatie maar dat komt dit debuutalbum alleen maar ten goede. Er zijn geen echte uitschieters te vermelden bij de acht songs, hoewel wij een lichte voorkeur hebben voor de ballad “Better Way” over de continue strijd om het complexe leven wat simpeler te maken, voor “Sweet Rock’N Roll” waarmee op deze cd rockend wordt binnengevallen en voor het meezingertje “Do What You Wanna Do” waarin een vleugje humor voor de grappige noot zal zorgen. En ook de afsluitende trage song “Walk On By” charmeert ons en doet het beste vermoeden voor hopelijk spoedig volgend nieuw werk van dit drietal. Eenvoud kan zo mooi zijn. (valsam)

SUZIE PLAKSON
DIDNWANNADOIT!
Website CDBaby

Vele mensen zullen Suzie Plakson kennen als actrice. De lijst van filmen en series waarin ze een rolletje kreeg is eindeloos. Haar bekendste rollen had ze in de tv-serie van Star Trek als K'Ehleyr en Selar. Op haar website blijkt ze ook beeldhoudster, schrijfster, leerkracht mediatraining en zangeres te zijn. ‘DidnWannaDoIt’ is het eerste album voor deze 50 jarige hoogblonde dame. Het verhaal luidt dat de cd heel toevallig ontstaan is. Ze was op een feestje waar ze enkele lijnen zong voor vrienden. Toevallig was een man aanwezig die onder de indruk was en haar introduceerde bij de succesvolle producer en soundtrackschrijver Jay Ferguson. Deze ontmoeting resulteerde in 9 nummers die verschenen op ‘DidnWannaDoIt’. Het repertoire kan het best omschreven worden als alternative country. De meeste nummers op het album zijn afkomstig van Lyle Lovett, Cyndi Lauper en Lucinda Williams. Mijn favorieten zijn de frank gezongen countrystamper ‘Goin’Goin’ Gone’, het als ballad opende ‘Flying Into The Flame’ dat eindigt als een rock anthem en het sinistere ‘Billy Boy Blue’. Maar ook de andere tracks zijn best te genieten. Suzie beschikt over een flexibele stem waarmee ze moeiteloos van zwoel lage noten switcht naar de hoge toonladders. Jammerlijk is het boekje geen info over de muzikanten die meewerkten aan dit project. Of wij Suzie Plakson als volwaardige zangeres moeten beschouwen laten we in het midden. Misschien beschouwt ze het zingen als één van haar meerdere talenten. Feit is dat ze een aangenaam plaatje heeft gemaakt dat vraagt om bevestiging. (Bootsy Lester)