AMAR SUNDY - BRBF PEER 14 JULI 2007

Hallo Amar, is dit je eerste optreden op een groot festival in België?
AS: Ja, dit is het eerste echte grote festival in België. We speelden wel vorig jaar in Menen. Het was een goed begin daar. Ik was echt diep onder de indruk van het Belgische publiek. Ik herinner me nog dat de organisator zei “alsjeblieft enkel klassieke blues” dus speelde ik voornamelijk klassieke blues met enkele fusion getinte songs. En het publiek kon er echt van genieten.
Ik las een verslag van dat optreden en dat je op een bepaald moment de floortom bij de drummer weg nam en die vooraan plaatste.
AS: ja ja ( hahhhahah ), ik wou even een iets meer Afrikaanse sfeer creëren op het podium. En de drummer maar zeuren dat hij niet wilde dat ik dat deed hahaha. Maar ik voelde het op dat moment zo aan en wilde het gewoon doen.

Vertel ons eens wat meer over je roots.
AS: Mijn roots, dat is eigelijk vrij eenvoudig. Ik ben geboren in de woestijn, het zuiden van Noord-Afrika, de toearegs. Met mijn moeder, broer en zus zijn we dan verhuisd naar Frankrijk. Onze vader was erg ziek toen en via vrienden zijn we terechtgekomen in een buitenwijk van Parijs. Het was helemaal niet zoals de voorsteden van Parijs nu zijn. Het was destijds in de jaren ‘60 veel meer landelijk en we woonden er samen met allerlei culturen en verschillende rassen. Dus we kwamen daar en ik leerde veel van al die culturen. Ik ging naar school vanaf mijn 8ste jaar omdat ik ervoor eigelijk niet wilde gaan, ik was echt een wilde van de woestijn hahaha. En mijn vader zei “ok, als je niet naar school wil dan ga je niet, het is jouw keuze”. Voor ons was het niet echt belangrijk omdat we nog steeds een beetje leefden volgens de traditie van de Toeareg stam. Weet je, ik ben van Algerije Noord-Afrika, onze taal is compleet anders. Niet dat ik me beter voel dan anderen, het is hetzelfde als je zegt dat je van Frankrijk komt maar in Bretange woont. En op mijn 15de wilde ik echt naar Italië gaan, ik hou van die taal. Ik weet ook niet waarom maar ik wilde echt weg en ze hebben me geholpen zodat ik naar Italië kon verhuizen. En daar heb ik eigenlijk meer en meer m’n echte roots uit Algerije weer ontdekt, ook wat betreft gitaar spelen. Het fingerpicking zoals we het kennen wordt ook in Algerije gebruikt.

Je shows zijn meestal nogal energiek en vol verrassingen. Kunnen we vanavond hetzelfde verwachten?
AS: dat is moelijk te zeggen, blues is iets wat je voelt op dat moment. Het is niet iets dat je op voorhand even instudeert of leert. Zo ook mijn optredens, de nummers die we gaan spelen weten we van vooraf natuurlijk maar hoe de show zal evolueren merken we op dat moment wel.
Voel je je meer comfortabel in een club dan op een groot podium?
AS: het is natuurlijk anders maar ik geef me altijd voor de volle 100%. Het belangrijkste is dat er een communicatie bestaat tussen jezelf en het publiek. Soms voel ik me niet echt goed en dan soms voel ik me fuckin’ good.

Je laatste cd is alweer van 2004, komt er een nieuwe binnenkort?
AS: ja het zal binnenkort uitkomen, ik heb er lang aan gewerkt en het zal veel meer fusion bevatten. Zowel Chicago blues als etnische blues. Er zal veel meer percussie aanwezig zijn en achtergrondkoren. Het zal dus meer zijn zoals ik ben momenteel.

Wat is je grootste muzikale invloed?
AS: hmmm ik denk dat ik zo een beetje ben als iedereen, als je naar mij thuis komt dan zal je veel soorten muziek terug vinden in mijn collectie. Maar muzikaal hou ik ervan als iemand iets geeft van zichzelf, maakt niet uit of de techniek nu supergoed is of niet. Als het maar vanuit je hart en ziel komt. Eén ding wil ik zeker zeggen, we zijn allemaal goed en we zijn allemaal verschillend. En iedereen heeft wel iets te vertellen, door muziek maar het kan ook bvb door schilderen of noem maar op. Als het maar uit je hart en ziel komt kan ik er iets van leren.

Heeft het een voordeel om in verschillende talen te zingen?
AS: Neen, ik wil er niet over liegen, het heeft niet echt voordelen. Niet alsof wanneer ik in Chicago ben ik fuckin’ meer beteken omdat ik kan zeggen “Here I am”, neen zeker niet. Maar alle bluesmuzikanten waar ik al mee gespeelt heb hebben mij altijd aangespoord om iets te doen in mijn eigen taal. Ze zeiden me doe wat je maar wil maar vergeet nooit je roots want je roots is je eerste schreeuw toen je geboren werd. Want als je schreeuwt heb je de blues, of je nu Belg, Algerijn of Amerikaan bent, maakt niet uit. Zoals ze ook altijd zeggen, blues heeft een baby en die noemen ze rock ’n roll, en die mensen kunnen ook echt de blues schreeuwen. Dus voor mij, blues, rock, jazz, want dan ook, als je op de juiste manier schreeuwt dan is dat ok voor mij. Toen ik destijds in Chicago leefde zeiden alle muzikanten me in het Frans te zingen omdat ik uit Frankrijk afkomstig ben. Maar na enige tijd vertelde ik hen dat ik niet echt afkomstig was uit Frankrijk maar uit Algerije en toen zeiden ze, wat is dat? Ohh ja het noorden van Afrika, waarom zing je niet in jouw taal dan? En het heeft zo’n 15 jaar geduurd eer ik eindelijk durfde zingen in het Afrikaans. En dat is één van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb van de blues, dat is jezelf te zijn. In Amerika roepen ze heyy en waar ik vandaag kom is dat Hiyaa. En of die kreet nu in het Amerikaans, Frans of Algerijns is maakt geen bal uit als die schreeuw jouw roots is dan mag je niet verlegen zijn om deze met voldoende overtuiging te brengen.

Wat is het meest beschaamde moment dat je tot nogtoe is overkomen op een podium?
AS: ( Amar denk even na ) ja ja, in het begin toen ik nog maar pas begon op te treden, had ik de ingesteldheid van “hier ben ik” weet je wel. Ik speelde toen op een concert en klaagde dat ik mezelf niet kon horen tegen de man van het geluid. Die man kwam naar me toe en zei “fuck you man, je zegt een bluesartiest te zijn? Wel fuck you, zing het gewoon en fuck you. En ik wist eerst niet wat hij bedoelde maar achteraf, vanaf de dag dat ik mezelf durfde te bekritiseren werd ik goed. Wat die kerel eigelijk wilde zeggen was, doe gewoon je ding, heb geen allures maar speel.

Is er een band hier dit weekend waarvan je zegt daar wil ik wel eens mee samen spelen?
AS: sorry maar ik heb niet echt de tijd gehad om te zien wie hier nog allemaal speelt op het festival. Maar als ik uitgenodigd word dan doe ik dat met veel plezier.

Is er een boodschap die je wil meegeven aan jonge startende bands?
AS: aan iedereen die muziek wil maken kan ik alleen maar zeggen “ fuck you, just do it”. Weet je er zullen altijd nieuwe periodes en nieuwe invloeden komen in dit leven. Je start met iets en weet nooit waar het zal eindigen, het zal altijd een strijd zijn. Hoe meer ervaring je op doet hoe meer je moet opletten om je roots niet te verloochenen. En door artistiek bezig te zijn leer je jezelf pas echt te ontdekken.

Als je niet bezig bent met muziek, waar hou je je dan mee bezig?
AS: Kijk, mijn leven is muziek, mijn leven draait volledig om muziek en de levenswijze. Ik vertel nu eenmaal mijn levensverhaal via mijn muziek. Het maakt niet uit wat je doet, als je de deur uitkomt om bvb naar de bank te gaan of eten te kopen dan heeft dat invloed op mijn muziek. Ik zal altijd alles wat er rondom mij gebeurd kunnen gebruiken in mijn muziek. Kijk, ik kan koken, ik kan een huis bouwen, ik ben eigelijk een handig man, ik werk met m’n handen.

We bedankten Amar Sundy voor dit aangename gesprek en hij dankte ons voor de zeer mooie uitzonderlijke vragen.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker