REBA RUSSELL - DUVEL BLUES - 31 MEI 2008

Vertel ons eerst eens wie Reba Russell is?
Reba Russell: Ik ben geboren in West Virginia nadien verhuist naar Tennessee. Mijn vader is gestorven toen ik nog een klein kind was. Mijn moeder is toen achtergebleven met vier kornuiten om groot te brengen. Ik was de jongste van de bende. Muziek was belangrijk binnen ons gezin maar ik ben de enige die er zijn brood mee verdiend. In 1973 woonde ik samen met mijn moeder in Florida, we zijn toen verhuisd naar Memphis. Daar heb ik de muziekmicrobe echt te pakken gekregen.

Wanneer heb je de muziek ontdekt en was het meteen Blues?
Reba Russell: Ik ben opgegroeid met muziek om me heen. Niet specifiek met bluesmuziek, hoor. Rond mijn dertiende levensjaar begon ik me meer te interesseren voor de muziek. Overal waren er bands die optredens gaven. De live muziek was echt overal aanwezig. Ik heb vele optredens gezien, eveneens vele sterren aan het werk gezien. Ik dacht toen bij mezelf misschien wil ik dit later ook wel doen. Mijn broer Ralph had een oude Gibson gitaar. Ik ging steeds bij hem op bezoek om op deze gitaar te spelen. Op mijn zestiende verjaardag heeft hij me deze gitaar cadeau gedaan. Echter wel om de reden dat ik steeds bij hem thuis op dit instrument kwam pingelen. Ik heb de gitaar meegenomen naar huis en zo de passie voor muziek gevonden. Het was een geweldige ervaring om nummers te beluisteren op een LP en dan proberen na te spelen. Ik heb Wayne leren kennen toen ik denk ik 20 jaar was, later is hij mijn echtgenoot geworden. Hij heeft me horen zingen op een feestje en heeft het pad voor mijn carrière geopend. Hij vroeg me of ik niet wilde zingen in een band. Hij is op zoek gegaan naar goede muzikanten om me te begeleiden tijdens de shows. Dit is de stap geweest naar een professionele zangcarrière. Het is een fantastische ervaring waar ik tot op heden nog geen spijt van heb. Leven van live muziek is de max! Ik ben begonnen met R&B en rock destijds omdat dat toen populair was. Toen ik van band gewisseld ben, heb ik Robert Nighthawk leren kennen, een fantastische harmonica en keyboard speler. Ik was onder de indruk van zijn spelen. Hij speelde de blues fantastisch. Samen met Wayne en Robert heb ik dan een traditionele bluesband opgericht. Ik was vroeger wel een fan van de blues maar had geen echte connectie met deze muziek. Om eerlijk te zijn, denk ik dat ik nu pas voldoende levenservaring heb om de blues te snappen en hem te zingen en brengen recht uit het hart. Let wel op, vroeger verdiende ik meer met het spelen van populaire muziek dan nu met de blues. De blues is thans echter. Het laat je toe je gevoelens te uiten.

Een veel gestelde vraag zal wel zijn vanwaar je invloeden komen?
Reba Russell: Bessie Smidt, Memphis Minnie, Billie Holiday om mee te beginnen. Tracy Nelson is één van mijn favoriete zangeressen. Ik speel haar muziek vaak. Eveneens Etta James. Als we de mannelijke muzikanten opzoeken dan ben ik fan van Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Pink Floyd. Dat zijn goede bands. De vrouwelijke bluesmuzikanten van vroeger laten een grote indruk om me na. Ik bewonder hen. Vroeger was het moeilijk voor een vrouw om naam te maken in de blueswereld. Ze hebben er hard voor moeten werken. Ik heb respect voor Rufus Thomas, hij heeft me geholpen bij de opbouw van mijn carrière in Memphis.

We zagen je een eerste keer live tijdens het Bugaboos Festival vorig jaar. De jonge gitarist Josh Roberts viel ons al dadelijk op. Waar heb je hem gevonden en waar heeft hij zo leren spelen?
Reba Russell: Hij is inderdaad bijzonder. Zijn gitaarleraar is Brad Web. Als je Blind Mississippi Morris kent dan heb je al gehoord van Brad Web. Ik heb eveneens met hem gespeeld, ongeveer 2 jaar, denk ik. Hij is de producer van verschillende CD’s in Memphis. Brad kende Josh. Hij zei altijd tegen iedereen. Ik ken een jonge gitarist, ongeveer 15 jaar, die moet je horen spelen. De eerste keer dat we Josh hoorde, stonden we aan de grond genageld. Hij was fantastisch. We hebben hem opgenomen in de band voor een optreden in Arkansas. Ik wilde weten hoe hij zou omgaan met een groter publiek. Hij speelde de pannen van het dak bij wijze van spreken. Toen heeft mijn moeder kanker gekregen. Ik heb de band stopgezet om voor mijn moeder te zorgen. Ze is spijtig genoeg overleden en ik ben opnieuw met muziek begonnen. Het eerste dat ik toen gedaan heb, is Josh opgebeld. Ik heb hem gevraagd of hij zin had om opnieuw de blues te spelen met mij en de rest van de oude rotten. Hij reageerde enthousiast. Hij speelt ondertussen 3 jaar bij ons. Hij is net 20 geworden afgelopen december. Hij is niet zoals andere jonge muzikanten. Hij luistert echt naar de muziek. Ieder optreden met hem is anders en vernieuwend. Hij leert steeds bij en groeit in zijn muziek. Hij wordt vergeleken met Derek Trucks, althans dat is de commentaar die wij vaak te horen krijgen. Ik weet niet hoelang Josh nog bij ons zal blijven spelen. Hij heeft zeker de capaciteiten om een eigen band te beginnen.

Naast het opnemen van je eigen albums heb je ook al meegewerkt met vene andere grote namen. Is er één naam waarvan je zegt toen was ik heel fier?
Reba Russell: Ik ben altijd gezegend geweest met de mensen met wie ik heb samengewerkt. Het zijn stuk voor stuk prachtige, toffe muzikanten. Geen verwende egotrippers of moeilijke mensen. Ik kan goed met hen overweg. Het was steeds een gezellige samenwerking. Ik heb de kans gehad om samen te werken met Chips Moment, hij is een groot gekende producer. Hij heeft een compilatie gemaakt de reunion record, het was met Johnny Cash, Jimmy Lee, John Fogerty, Jerry Lee Lewis. Het album noemt "Home Coming". Ik was het groentje in het gezelschap. Reba somt een hele reeks grote namen op, ik luister vol bewondering. Op het moment dat ik samen met al deze grootheden mocht zingen in de studio was ik zo onder de indruk dat ik met moeite de tranen van geluk kon bedwingen. Daarnaast zijn er nog Jimmy Thackery en Tracy Nelson, ook mensen die ik tot mijn vrienden mag benoemen en daar ben ik trots op. Ik vind het eveneens prachtig dat ik heb mogen meewerken aan het verwezelijken van hun CD. Ik heb meegezongen op de CD van Earl Thomas, Walter Trout. Samen zingen met U2 was een magisch moment dat ik misschien maar één keer in mijn leven zal meemaken.

Elk van jouw concerten is anders, je kiest de songs op het moment. Is dat niet moeilijk voor de band om te kunnen volgen?
Reba Russell: De band haat me daarvoor zegt ze al luid lachend. Het is harder werken voor hen. Ze weten nooit vooraf wat er precies gaat gebeuren. Misschien is het wel een slechte eigenschap van mezelf. Ik heb het gevoel dat ik op het podium moet beslissen wat ik ga spelen. Het is van zoveel factoren afhankelijk: het publiek, mijn gevoel, de sfeer, enz… . Op een festival willen mensen plezier maken en dansen, daarentegen in een club is de sfeer soms meer intiem en kan je meer slow blues brengen. Je stemgeluid is dieper er raakt de ziel meer. Slow blues is meer ontroerend en daarom niet altijd geschikt om te brengen op een festival. De band wil wel graag een setlijst maar ik ben tegen routine. Het is een domper op de spontaniteit. Ik wil muziek brengen uit mijn hart en ziel en dat is afhankelijk van mijn gevoel op dat ogenblik. Hé, ze hebben me nog niet ontslagen dat wil toch zeggen dat het niet onoverkomelijk is.

Vertel ons eens wat meer over je toekomstplannen, een nieuwe cd of wat anders?
Reba Russell: We willen eigelijk een live CD of DVD uitbrengen maar daarvoor moeten we aangepast beeld - en geluidsmateriaal zoeken.

Is het makkelijk om steeds met je man on the road te zijn?
Reba Russell: ohh ik zou niet anders willen, we voelen elkaar perfect aan. Weet je eigelijk waren we in het begin geen stel en zo hebben we elkaar leren kennen en weten te waarderen. Maar misschien zegt Wayne wel totaal iets anders ( en Reba lacht ).

Als je niet met muziek bezig bent, waar hou je je dan zo al mee bezig?
Reba Russell: Vooral met vertoeven in de natuur, wandelen met mijn twee honden. We wonen in een klein landhuisje zo’n 20 mijl buiten Memphis en het is daar heerlijk vertoeven. Ik hou van tuinieren en dat doe ik dus ook regelmatig als ik vrij ben.

Je bent nu al zo’n 25 jaar actief in de muziekwereld, waar blijf je de inspiratie halen en het vuur?
Reba Russell: De inspiratie krijg ik van constant met muzikanten te werken en nieuwe muzikanten te ontmoeten. Het vuur blijft aangewakkerd dankzij het publiek dat steeds weer enthousiast reageert tijdens elk optreden.

Wat zit er momenteel in je CD Speler?
Reba Russell: Buddy Guy steekt momenteel in de speler van de tourbus. Verder nog de nieuwste cd van Rob Jungklas. Ik weet niet of jullie hem kennen, het is niet allemaal blues maar meer wereldmuziek. Alhoewel zijn laatste cd nogal donker klinkt maar ik hou er wel van.

Is optreden in Europa erg verschillend van Amerika?
Reba Russell: In Amerika ben ik gekend en gaan de mensen minder echt luisteren naar je muziek terwijl in Europa mijn muziek nog nieuw is voor de mensen. Er is meer bewondering en ontzag. Het is eigelijk in het algemeen zo. Toen ik moest optreden in de Banana Peel bar zag ik het podium en al die stoelen staan. Ik was een beetje in paniek. Ik dacht bij mezelf die mensen zitten echt wel recht voor je dadelijk spuug je nog op ze als je aan het zingen bent. De mensen hier zijn veel aandachtiger. Ze genieten echt van de muziek. Het geeft je een goed gevoel over jezelf, de muziek, de band. Het zorgt ervoor dat je het beste van jezelf wil geven. Doug, mijn drummer zijn vader is "Papa" Don McMinn. Zij zijn naar België gekomen met Mojo Buford. Dus Doug heeft gevraagd of wij eveneens naar België zouden gaan mocht hij een optreden regelen. Ik heb er even over nagedacht en toen toegezegd. Het is een geweldige ervaring. Je ziet nieuwe dingen. Er is ander eten, een ander landschap. Je ontmoet nieuwe mensen, hoort andere muziek. Ik vond het zo prachtig dat ik stond te springen om dit jaar opnieuw te mogen komen. Tussen ons gezegd, mocht de verkiezing dit jaar niet zo positief uitdraaien zou ik het overwegen om naar hier te verhuizen.

Meer en meer jonge vrouwen ontdekken de bluesmuziek en beginnen een carrière. Kan je hen enig advies geven?
Reba Russell: Well, ik zou zeggen heb je een goede stem, ben je een vrouw en wil je de blues brengen. Laat dan niemand je van gedacht doen veranderen. Ik ben een sterke vrouw mede dankzij mijn moeder als rolmodel. Zij heeft vier kinderen in haar ééntje groot gebracht. Ik ben niet snel in paniek maar het is een mannenwereld en deze kunnen je al snel imponeren. Mijn motto is zorg ervoor dat je je mannetje kan staan. De muziekwereld in zijn geheel is een hard bestaan, dit kan je angst inboezemen. Als je angstig of boos bent mag je dit niet laten blijken. Op het podium moet je laten blijken dat je er de volle honderd procent voor gaat. Het is een unieke ervaring die niemand je kan afnemen. Je moet jezelf blijven en geen imitatie worden van een ander en dan komt alles vanzelf wel goed. Ik heb zelf zeven CD’s op de markt gebracht dus het is haalbaar als je er hard voor werkt en er zelf echt in geloofd. Het grote voordeel bij ons, mijn echtgenoot en ik is dat wij alles zelf hebben gedaan en dus geen verantwoording moeten afleggen aan anderen.

Als je iemand een vraag zou mogen stellen, wat zou die vraag zijn en aan wie zou je ze stellen?
Reba Russell: Laat me eens even nadenken. Ik zou aan mijn beschermer God vragen of ik het goed doe. Bewandel ik het juiste pad. Als het een artiest betreft dan zou ik Billie Holiday willen spreken. Ik zou haar vragen wat het spelen in een bluesclub bij haar losmaakt. In een wereld die destijds door blanken werd beheerst en waar ze niet door de voordeur binnen mocht. Welke gevoelens zij daarbij heeft. Hoe beviel het leven tijdens het touren haar, slapen in de tourbus ipv op hotel. Ik zou haar uitvragen over haar ganse levensloop. Haar ervaringen, gevoelens, belevenissen, enz… . Het is toch bewonderswaardig dat muziek gemaakt kan worden onder de meest peniebele omstandigheden. Memphis Minnie heeft altijd haar muziek in eigen beheer gehouden. Haar familie heeft nog steeds de rechten over haar muziek. Als je kijkt naar de levensomstandigheden van die tijd is dat toch ongelooflijk, niet!

We bedanken Reba Russell voor dit aangename gesprek en hopen haar vlug weer te ontmoeten in België.

Meer foto's op: Lady Blue
Blueswalker