NATHAN HAMILTON - CULTUREEL PODIUM ROEPAEN - 28 SEPT. 2008

* Nathan, buiten gitaar, speel je nog andere instrumenten?
Buiten gitaar speel ik ook een beetje piano. Op mijn nieuw album “Recieve” heb ik voor de eerste maal alle instrumenten ingespeeld, behalve in de twee eerste liedjes, een hele uitdaging. Niet dat er zoveel instrumenten aan te pas kwamen maar het is gewoon heel leuk om zelf eens leadgitaar te spelen of lapsteel of percussie. Ik zie mezelf echter meer als songwriter en vind dat je die dingen beter overlaat aan de mensen die daar echt goed in zijn.

* Toen ik je album “Six Black Birds” voor de eerste maal in mijn cd-speler stak werd ik bijna omvergeblazen, zo stevig klonk het. Was er een speciale reden voor deze ommekeer?
Eigenlijk is het een terugkeer naar de muziek die ik vroeger beluisterde. Daar ging het er ook stevig aan toe, met hardrock en punk, zoals onder andere de Buzzcocks. Ik wou eens een andere sound uit proberen met de groep waar ik al een paar jaar mee toer, “No Deal”. We hebben er allen veel plezier aan beleefd en op vijf dagen blikten we de hele cd in.

* Op je blog zag ik de trailer van de film “The Fall” staan, waar er zwarte vogels uit iemand zijn mond vliegen. Haalde je daar je inspiratie voor de titel van je album?
Nee, toen was het album al voltooid. Het idee kwam spontaan in mijn geest op toen ik een lied aan het schrijven was. Ik wilde een beetje het narratieve schrijven ontvluchten door op een meer impressionistische, surrealistische manier mij te uiten en “Six Black Birds” was daar het resultaat van. Toen ik de film zag was ik echt verrast door die scene en moest ik dadelijk denken aan mijn song.

* Ik vind je teksten en je knap gevonden woordspelingen en zinsinversies getuigen van groot schrijverstalent. Waar haal je al die inspiratie vandaan?
Dat maakt allemaal deel uit van de complexiteit van ons leven. Ik vind dat ik op zoveel manieren op de barricades sta. Alleen al door observatie ontdek ik veel dingen. Ik zie alles vanuit twee gezichtspunten. We leven zeker niet in een zwart-wit wereld.

* ”Sooner Or Later We All Hit The Wall”, zing je in “Sooner Or Later”. Je klinkt heel overtuigd van dat feit?
Dat vond zijn in oorsprong in de eerste vers van die song, waar een bizar verhaal aan verbonden is. Ik had een vriend die dichter was en waar ik het contact mee verloren was. Na tien jaar kreeg ik een telefoontje vanuit het niets en daaruit bleek dat hij acht jaar in de gevangenis had gezeten in Bangkok. In de volgende verzen ontspint zich de rest van het verhaal en deint uit naar verslaving, vrouwen enzovoort. Hij woonde in Houston en toevallig passeerden wij daar op tournee. We spraken af elkaar daar weer te zien. De clou van het verhaal is dat hij nooit kwam opdagen. Ik zal opnieuw tien jaar moeten wachten op een verlossend telefoontje zeker. Misschien zit hij nu wel in Turkije. Nooit hoorde ik zo’n spookachtige en donkere percussie, vol echo dan op “Enough”. Het heeft iets van een voodoosfeer en een donkere Mark Lanegan. Het klinkt alsof er iemand veroordeeld wordt. Waarschuw je ons voor iemand?
Dat is exact wat die song weergeeft. Ik zal dit lied in juist dezelfde bewoordingen in mijn thuisland brengen en de huidige regering aan de kaak stellen.

* In “Teeth” waarschuw je ons om toch maar voorzichtig te zijn en dat zelfs de braafst mensen al eens hun tanden laten zien. Is dit een persoonlijke ervaring en bedoel je hiermee ook de gevaren die er verscholen gaan achter de muziekbusiness?
Ja, een mens moet voorzichtig blijven. Ik heb deze song geschreven uit de ervaring en observatie van vrienden en van mezelf en vergelijk de muziekbusiness met een verslindende machine. Pas op, in het begin word je opgehemeld, is iedereen je beste vriend en vloeit er rijkelijk wijn, maar als de kassa niet blijft rinkelen laat men je vallen als een steen.

* Zie je het neerschrijven van al die ervaringen en emoties als een soort genezingsproces?
Absoluut. Ik kan zeer veel kwijt in mijn songs.

* Het album “Six Black Birds” klinkt alsof het live opgenomen is en in de titelsong hoor je een feedbackende solo die afgaat als een raket, vol met distortion. Is dit een bijdrage van Billy Brant Malkus?
Ja, dat is de creatie van mijn fantastische leadgitarist Billy Brent Malkus. We stonden toen allemaal tegenover elkaar in een cirkel in de studio te soleren en de zang moest achteraf ingezongen worden vanwege de hel die we deden losbarsten.

* Stellen elkeen van de “Six Black Birds” de meest waardevolle dingen voor in je leven?
Ja, ik veronderstel van wel, welke vorm deze ook aannemen.

* Op het einde van het lied verandert de “Fear Bird” in een “Hope Bird”. Is dit een persoonlijk gevoel?
Zeker, hoeveel je ook overmant wordt door angst, hoop krijgt altijd terug de bovenhand.

* Heel wat artiesten zouden een triest lied schrijven over het verlies van iemand, maar jij toont tegelijkertijd woede en onmacht in “The Cut”. De wonde moet wel heel diep geweest zijn?
Ja, het geeft niet alleen de gevoelens weer vergelijkbaar met die van een relatiebreuk of het einde van een goede vriendschap, maar het steunt ook op mijn eigen ervaringen over hoe ik reageer in sommige situaties. Vooral de eerste zin van de song is heel persoonlijken het voelt raar aan om je zo bloot te geven, maar het is wel de waarheid.

*Je probeert toch niet om deze gevoelige teksten een beetje te verbergen achter een”” Wall Of Sound”?
Nee, dat niet. Het was de bedoeling dat ik met scherpe lyrics als het ware door deze geluidsmuur zou snijden en dat is zeer goed gelukt.

*Je hebt als het ware een rock’n roll charitysong geschreven met “Now Again” en zijn catchy meezingrefrein “What you’ve got is what you give away”.
Dat was wel de bedoeling niet, maar het is wel een ambiancenummer dat meer repetitief werd als aanvankelijk voorzien. We hadden het nummer opgenomen en toon ik het thuis herbeluisterde scheen het mij zo kort. Plots merkte ik dat ik de ganse tweede strofe vergeten op te nemen was, maar toen was het wel te laat om er nog iets aan te veranderen. Maar dat herhalende effect schijnt te werken. Ik gooi die verdwenen tweede strofe er live soms wel eens tussen.

*Je bent een meester in het schrijven van gevoelige, sobere, poëtische songs. Eén van jou grote idolen en ook van mij is Joe Henry. Je afsluiter “Hanging On” bezorgt me dezelfde koude rillingen als bijvoorbeeld Joe Henry’s “Civil War” of God Only Knows”.
Dank je, dat is pas een reuze compliment. Ik ben een onvoorwaardelijke Joe Henry fan sinds Shuffletown, en ik moet zeggen, het is soms een heel dunne lijn tussen de muziek die je beïnvloed en eigen inspiratie. Er is zoveel informatie die je meedraagt en die een invloed hebben op je nummers. Belangrijk is echter je eigen, persoonlijke stem te vinden om dit naar buiten te brengen.

*Je hebt nu drie albums uitgebracht, zonder het live album en het nieuwe album “Recieve”, hier te koop op tournee mee te rekenen. Het valt me op dat ieder album eindigt met een melancholisch, akoestisch lied. Doe je dit opzettelijk?
Niet echt opzettelijk, maar het valt telkens zo uit als we aan het masteren zijn en de volgorde van de nummers bepalen op de plaat, dat we telkens een akoestisch nummer overhouden op het einde. Nu ook weer was het van, verdraaid, we hebben het weer gedaan.

* Ik bewonderde met fascinatie je blog, gevuld met eigen schilderijen, gedichten en dingen die je amuseren of raken. Je noemde het “The Rain & The Rail”, heb je daar een speciale reden voor?
De titel heb ik afgeleid van een gedicht dat mij beviel van Stephen Dunn dat “The Rain & The Rule”noemde. Het gaat allemaal terug naar de gevoelswereld en de melancholie weet je. Het refereert naar dat gevoel dat je hebt als je met je hoofd tegen het raam van een trein leunt en de regen van de ramen afdruipt terwijl je naar buiten staart. Het is ook een manier van genotzucht en bevrediging om al die dingen daar te tonen. Maar dat is nu eenmaal een gegeven van dit tijdperk om alles op elk moment aan de buitenwereld te tonen. Toen ik die blog oprichtte zat ik een beetje in een dal kwestie van muzikale inspiratie. Ik had de nummers klaar voor een nieuw album, maar ik kon maar geen gepaste gitaarmelodieën vinden die voldeden aan mijn eisen. Mijn vrienden en kennissen spoorden me voortdurend aan met de reden dat ik nog zoveel dingen zoals gedichten, schilderijen en andere kunstvolle creaties aan de wereld te tonen had. In dat opzicht heeft die blog mijn geest bevrijd en me opnieuw de inspiratie gegeven die ik nodig had.

*Je fans moeten heel tevreden zijn over je prestaties : muziek maken, dichten, schilderen…
Ik ben een bezige bij. Ik ben altijd wel met iets bezig. Ik geraakte wel gefrustreerd toen mijn muzikale inspiratie precies uitgeput was, maar in plaats er tegen te vechten, begon ik mijn tijd in andere dingen te steken en ontdekte ik weer wat nieuws, wat me dan weer op het goede pad zette richting songwriting.

*Je album “Recieve” is voorlopig enkel te koop op je tournee hier in Europa. Heb je daar een speciale reden voor?
Ja, ik zetten het nog niet online omdat ik de eerste keuze wilde laten aan de fans die hier in Europa naar mijn optredens komen. Als ik terug thuis in Amerika aankom zal ik het overal te koop aanbieden.

* In je nieuwe album zitten weer ontroerende verhalen tussen de teksten zoals “The Rising Of Everything”, waar je zesjarige dochter denkt dat een kus recht naar je hart gaat. Toch mooi die kinderlijke onschuld niet?
Ja, zij zegt soms dingen die ik nooit geschreven zou krijgen. Wij volwassenen zitten vol met filters die al die kindse eerlijkheid, spontaniteit en onschuld dikwijls onderdrukken.

* De tekst van het nummer “Recieve” gaat terug naar goede, oude Christelijke gebruiken zoals onvoorwaardelijk delen wat je hebt, zonder enige verwachting.
Dat open en vrijwillig idee van delen heeft zeker betrekking op ons geloof, maar dit is tweeledig. We delen bepaalde zaken op een spiritueel niveau, maar ook op muzikaal niveau. Hoeveel shows spelen wij niet voor slechts een handvol mensen en toch geven we ons volledig alsof we voor een volle zaal spelen. Wie en hoeveel speelt dan geen rol. Die mensen zijn speciaal gekomen voor jou en ik vind dat mijn verplichting tegenover hen.

* Hoe is je relatie met producer Craig Ross?
Dat was een fantastische ervaring. Hij nam de productie van de twee eerste songs van “Recieve” voor zijn rekening en speelde bijna al de instrumenten zelf in. De laatste vijf moest ik zelf voor mijn rekening nemen omdat hij een zo gegeerd iemand is en we in tijdsgebrek kwamen door zijn drukke planning en hierdoor het album niet konden afwerken. Maar tijdens die korte samenwerking leerde ik enorm veel bij.

* Dan ken je waarschijnlijk Jonathan Meiburg van Shearwater ook?
Ja natuurlijk! Mijn twee nummers werden op hetzelfde tijdstip opgenomen dan hun Palo Santo album. We zaten in dezelfde studio, wel op verschillende tijdstippen, maar met dezelfde versterkers, gitaren, piano en andere instrumenten.

* Ik was onlangs aanwezig op de persvoorstelling van hun nieuwe album “Rook” in de Archiduc in Brussel.
Echt waar? Wel, je gelooft het misschien niet, maar onderweg naar hier in de bestelwagen had ik constant hun nieuwe album opstaan. Die plaat blijft echt in mijn hoofd rondspoken.

.

Nathan, verschrikkelijk bedankt dat je deze tijd voor Rootstime hebt willen uittrekken, zo vlak voor je concert. Ik kijk er al naar uit om de nummers live te horen, maar ik ben er honderd procent zeker van dat ze op het podium nog een meerwaarde krijgen.

Blowfish

Meer foto's: Blowfish