* Brandy en Dave, jullie zaten dit jaar bij de genomineerden voor de Juno Awards in de categorie Roots & Traditional Album Of The Year, waarvoor uit gans Canada drie bands uit Winnipeg geselecteerd werden.
(Dave) Ja, er loopt sterk en jong talent rond in Winnipeg. We wonnen de award wel niet, maar het blijven wel momenten die we eeuwig zullen blijven koesteren. Ik zie ons daar nog rondlopen, helemaal opgetut.

* Wat kan ik me voorstellen bij de naam Twilight Hotel. Een liefdesverhaal dat even verslindend is als dat van Edward en Bella in de film?
(Dave) Nee, we hebben geen connecties met de wereld der vampieren en zelfs helemaal geen tv. We hebben Twilight Hotel opgericht in 2004, dus onze naam bestond voor de film. Er bestaat ook een song met de titel Twilight Hotel van een zekere Quiet Riot, maar dat is geen ramp. Onze volgende song zullen we de titel Quiet Riot meegeven. Zo staan we effen.(barsten uit in lachen)

* Gefeliciteerd met je album “Highway Prayer”. Ik heb ervan genoten. In je bio lees ik dat jullie liefde provocerend is. Wat moet ik daaruit verstaan?
(Brandy) Wie heeft dat daarin geschreven? Maar het is wel leuk dat mensen onze relatie blijkbaar een beetje vreemd vinden, terwijl we zelf niet weten waarom het klikt tussen ons, maar het klikt dus wel. Laat ons het erbij houden dat het vanbinnen moet kloppen. Vanbuiten is niet zo belangrijk. We weten zelfs niet waarom we dit doen, hoewel, als je een dag zoals gisteren in Amsterdam beleefd dan weet je wel waarom. (kijken geheimzinnig naar elkaar) Eigenlijk is het een ware zegen dat we dit samen kunnen doen. Ik zou het niet aankunnen om mijn partner thuis te moeten laten. Dat is niet leefbaar. (Dave) Hoewel ik gisteren weer bijna single was in Amsterdam (schreeuwt het uit en krijgt een dreun van Brandy op de schouder).

* Ik hoop dat jullie binnen afzienbare tijd kunnen bijtreden in de historische galerij van grote duo’s zoals Johnny Cash & June Carter of Gram Parsons en Emmylou Harris. Je kan twee mooie mensen met prachtige stemmen bij elkaar zetten en een prachtige plaat maken, zoals Mark Lanegan en Isobel Campbell. Als ik hen live bezig zie ik echter niets dan een arrogante pose die absoluut geen meerwaarde heeft tegenover het album. Geen contact met het publiek en zelfs minimaal met elkaar. Is het juist niet het elkaar aanvoelen dat de muziek naar een hoger level doet stijgen?
(Brandy) Absoluut,dat ligt bij ons wel anders. We leven voor die live-acts en het plezier dat we op het podium beleven is niet te overtreffen. We groeiden met elkaar op als muzikanten gedurende nu toch al acht jaar. À propos, ik was wel jong toen hij me versierde, ik ben pas vijfentwintig. (Dave) Voor ons is het net het omgekeerde. Het ligt ons makkelijker om live op te treden dan alles op plaat neer te zetten zodat je dezelfde passie ervaart als die wij op het podium beleven. Dat is de uitdaging voor ons. Live optreden gaat voor ons als vanzelf omdat we ons zo betrokken voelen in dezelfde passie, maar hetzelfde gevoel overhevelen naar een plaat is heel moeilijk.

* Heeft de opvallende rode vlam op de frontcover van de cd een symbolische betekenis?
(Dave) Ja, we moeten de vlam en de passie in leven houden en met gans onze ziel muziek blijven maken. Ik gebruikte die symbolische vlam ook als titel voor het laatste lied op de cd, dat wordt opgedragen ter nagedachtenis van de Canadese toetsenist Richard Bell. Ik vond dat symbool op de top van een benzinepomp, waar het als logo en lamp fungeerde. Je kan ons zien als de benzine die nodig is om te reizen en de ingeslagen weg is “The Highway Of Prayer”. De benzine is er nodig om de tank te vullen en het is de passie die ons gaande houdt. Zo bracht ook Richard zijn leven door, met zijn hart vervuld van passie voor muziek.

* Jullie zijn ook geïnteresseerd in grafische kunsten en ontwerp. Ik ging een kijkje nemen bij de Etsy Community, waar jullie creaties geëtaleerd staan.
(Brandy) Hij is een schilder, terwijl ik juwelen ontwerp en heel graag met leder werk. Het lederen sierraad dat rond mijn nek hangt is ook één van mijn creaties en bevat een echte berenklauw, die ik van iemand cadeau kreeg. Het zelf vangen van beren zou ik trouwens niet aankunnen en durven.

* De bekende gitarist en songwriter Colin Linden nam de productie van jullie album op zich. Was het hij die jullie kwam opzoeken?
(Dave) Wij gingen hem opzoeken op aanraden van onze vroegere manager. Zij zorgde ervoor dat Colin Linden als zestienjarige op het Winnipeg Folkfestival optrad, eind de jaren zeventig. Wij spraken over hem en zij ging het hem vragen. Hij luisterde naar onze nummers en het was “Sand In Your Eyes” dat hem over de brug haalde. Zo’n ervaring gaan we nooit meer meemaken. We namen het album op in zes dagen. Toen we naar hem reden waren we blut en sliepen in een hotelletje van tweehonderd dollar per week. Ik moet daar geen tekeningetje bij maken. Als ik er nu op terugkijk is het alsof ik een droom herbeleef. Colin veranderde niets aan de sound en voegde er zelfs niets aan toe. Hij was daar om ons in te tomen en stop te zeggen. Dikwijls stonden we dan verbaasd te kijken en vroegen hem: “Waarom geen trompet of een viool?”. Hij was echt daar om stop te zeggen en maar goed ook. We hebben het album opgenomen in kleine live sessies in de studio. We speelden elke song twee tot vier keer en hij koos de beste er dan uit. Hierdoor is de cd een beetje een bewijs geworden van hoe belangrijk onze liveshows voor ons zijn. Hij zei ons wel dat we heel goed voorbereid waren en dat het enige wat hij bijna moest doen was zeggen play, de record knop indrukken en meestal was het dan al ok. Dit is natuurlijk ook een gevolg van onze live ervaring.

* Het album “Highway Prayer” is een originele mix van traditionele muziekstijlen zoals rock, roots, blues, rockabilly, gipsy of singer-songwriting. Het verveelt nooit en je hebt de indruk steeds iets nieuws te ontdekken. Groeide je op delvend in deze traditionele stijlen?
(Brandy) Ik denk dat we in zoveel geïnteresseerd zijn dat we alle stijlen al eens verkend hebben. (Dave) Brandy groeide op met Oekraïense dans, vandaar haar verbondenheid en interesse voor de accordeon. Ik groeide op met het Zuid-Engelse Morris dancing, waarin ook veel accordeon wordt gebruikt. Mijn ouders zaten in een folkgroep die middeleeuwse muziek speelde met instrumenten als dulcimer en klarinet. Anderzijds speel ik ook piano, maar dan voel ik me weer aangetrokken tot de ragtime van Scott Joplin. Als teenager luister je dan weer naar The Beatles, maar ook Tom Waits en oude jazz. Nu dompelen we ons onder in Chet Baker en Miles Davis. Onze muzikale basis is zeer breed, maar we proberen nooit iets in elkaar te knutselen wat op een bepaalde manier zou moeten klinken, zo van ja, een derde maat, het gaat een wals worden dus steken we maar een accordeon erbij. Sommige mensen willen dat we songs schrijven die gelijkenis vertonen of klinken als nummers die we al geschreven hebben. Zo werkt het dus niet. Hoe kan ik nu al weten wat er binnen twee maanden zal uitkomen? Al die klanken en invloeden zitten wel in je gebakken, maar welke de ingeving van het moment zal zijn is onvoorspelbaar.

* De plaat opent sterk in rockabilly stijl met “Viva La Vinyl”, maar meen je deze slogan oprecht?
(Dave) Absoluut. Toen we elkaar leerden kennen hadden we nog een cd-speler, maar die ging stuk zodat we opnieuw de versterker en de oude platendraaier uit de kast haalden en sindsdien kopen we elk album van onze favorieten op vinyl. Buiten de mooie klank zijn de prachtig ontworpen hoezen ook mooi meegenomen. Meer en meer groepen brengen hun albums terug uit op vinyl. Ook onze single is op vinyl te koop.

* Het verhaal van de stompende blues “No Place For A Woman” intrigeert me.
(Brandy) Ik zag de film “North Country” met Charlize Theron en was aangegrepen door het waargebeurde verhaal over een alleenstaande moeder die in de mijnen van Minnesota moet gaan werken om haar kinderen te kunnen opvoeden. Ik begon wat dieper te graven en verhalen te lezen over andere vrouwen die er werkten en een paar regels in de tekst zijn letterlijk overgenomen uit die teksten, zoals “Screwdriver In My Boots”. Die vrouwen hadden die bij uit zelfverdediging. Het waargebeurde verhaal achter deze song maakt ze juist zo krachtig en ik voel mezelf verbonden met het verhaal omdat ik vind dat ik ook in een door mannen gedomineerde wereld leef, de muziekwereld. Ik heb ook mijn visie over hoe sommige vrouwen zich op het podium gedragen als vleesgeworden lustobjecten, toch zeker in de wereld van de popmuziek. Ik verzet me daar fel tegen.

* De song “Impatient Love” is een echte hartenbreker. Vind je dat vandaag de liefde te snel gaat en er geen plaats meer is voor romantiek en tederheid?
(Dave) Ik schreef die titel als een brief gericht aan Patsy Klein, wiens songs altijd zo hartverscheurend zijn. Ik dacht bij mezelf, misschien valt ze steeds op de verkeerde mannen omdat ze overhaast te werk gaat. Ik zeg haar, je wilt overduidelijk zoveel liefde geven, maar het loopt altijd mis. Hier is mijn advies voor jou.

* Interessante song is ook de ritmische tango “Slumber Queen”. Het leven van een “Diesel Soldier” zit vol gevaren?
(Dave) Natuurlijk. Hoeveel soldaten sneuvelen er dagelijks? Het leven is zo bepaald door sterfelijkheid en dan worden er nog miljarden uitgegeven aan wapens en zoeken mensen dagelijks het gevaar op. Dan wordt het dansen op een slappe koord en zoek je de dood op.

* In “Shadow Of A Man” hoor je met Stephen Hodge achter de drums de klank van Tom Waits herrijzen. Had hij zo’n sterke invloed op de sound van die song?
(Dave) Colin wilde dat die song klonk als een busker die op straat speelt. Stephen Hodge deed met zijn drumwerk de perfecte invulling. Wij speelden ons deel van de song in en hiermee trok Colin naar Stephen in Los Angeles. Stephen speelde zijn deel in op onze opnames en we hebben hemzelf dus nooit ontmoet. Deze song is zo’n voorbeeld waar ik een trompet of een zingende zaag of iets anders had bijgezet, maar Colin gaf me de raad het zo te laten en nu klinkt het veel origineler, met juist stem, gitaar, percussie en accordeon. Die drums klinken zo trashy en uit de verte omdat Stephen ze opnam met slechts één oude microfoon.

* ”The Ballad Of Salvador And Isabelle” is nog zo’n aangrijpend verhaal en heeft een echte kampvuurspirit. We mogen ons gelukkig prijzen van hier op deze plaats geboren te zijn, is het niet?
(Dave) Inderdaad. Er zijn zelfs mensen die bereid zijn te sterven om hier te kunnen leven. Dit lied haalt ook zijn inspiratie uit de Ierse geschiedenis van mijn familie, met dienaars en slaven. Ik krijg nog steeds die indruk wanneer wij als Canadezen de grens over moeten om in de States gaan te werken.

* Waar haal je die django speelstijl vandaan?
(Dave) Aha. Wel, ik heb meerdere gitaren thuis en die klinken allemaal anders. Als je een Gibson SG beetneemt krijg je die rauwe rocksound. Toen ik mijn huidige gitaar vond was ik weg van haar sound en ging ik op zoek naar een stijl die daar het beste bij paste. Het is alsof de gitaar wil klinken zoals de sound die bij haar past. Neil Young heeft ook zo zijn geliefkoosde “Old Black” Les Paul en zijn akoestische Martin D 28, genaamd “Hank”, naar Hank Williams, van wie hij de gitaar cadeau kreeg.

* Ik weet niet of je al denkt aan een opvolger voor jullie album?
(Dave) We hebben het materiaal klaar voor een volgend album, maar we twijfelen nog steeds in wiens handen we de productie gaan leggen en waar we het gaan opnemen. We willen dezelfde authenticiteit bewaren als in “Highway Prayer”. Maar er zijn zoveel opties. We kunnen het album overal gaan opnemen, in Texas, in Canada, zelfs in Europa, met om het even wie. Veel mensen raden ons opnieuw Colin aan en dit was een fantastische ervaring, maar dan denk ik, waarom eens niet iets nieuw uitproberen. Het belangrijkste is dat we het materiaal al hebben en dat we weten wat we er willen mee doen, maar we kunnen nog geen beslissing nemen. Er zijn zoveel keuzemogelijkheden. Maar we zijn er klaar voor. Eén ding kan ik al verklappen : er zal meer lapsteel inzitten, maar wel met een rauw kantje..

We zijn ten zeerste benieuwd hoe het gaat klinken. Bedankt voor dit fijne gesprek en ik ben zeker dat we nog veel goed nieuws over Twilight Hotel gaan horen.

Blowfish

Meer foto's: Blowfish