Op
jeugdige leeftijd was je reeds vroeg geïnteresseerd in de muziek van Muddy
Waters. Toen was je 12 jaar, is dit niet wat vreemd dat je zo jong al
interesse had in de blues?
Het was alles wat ik zocht in muziek. Ik vind het de puurste vorm van
muziek die ik ooit gehoord heb. Ik hoorde de muziek van Muddy Waters op
de radio en werd er als het ware verliefd op. Hierdoor heb ik een bluesharp
gekocht en verschillende bluesplaten. Voor mij is deze blueslegende nog
steeds een bron van inspiratie. Hij is vernieuwend en afwisselend.
Wat later
kwam je dan als jeugdige harmonicaspeler in contact met Junior Wells ,
Carey Bell, en Big Walter Horton.
Ze betekenen de wereld voor mij. Al vanaf jonge leeftijd ben ik in contact
geweest met geweldige bluesharp spelers. Zoals andere mensen voetballers
eren doe ik dat met deze bluesgrootheden. Ze zijn mijn helden. Ik heb
het genoegen gehad om goede bluesmuziek te aanhoren in een gezellige kroeg.
Daarnaast kon ik dan ervaren wat dit teweeg brengt bij een publiek. Er
zijn nog vele harmonicaspelers die eveneens geëerd moeten worden. Om maar
enkel namen te noemen: Lester Davenport, Colman Weeler, enz. … .
Je was
een student van Big Walter Horton, betekent dit dat hij je privé lessen
gaf?
Vroeger had ik wekelijks contact met hem. Ik smeekte hem om tips maar
kreeg altijd maar kleine hints die ik kon uitproberen. Ik denk dat de
ontmoeting met Big Walter op zich al een les voor mij was. Bij hem leek
alles zo simpel en perfect. Ik denk dat ik het meeste bijgeleerd heb door
hem bezig te zien. Als ik hem vroeg hoe hij zo’n mooie klank kon uitbrengen,
kreeg ik als antwoord dat dit te maken had met de bewegingen van de pols.
En hoe
speelde je dit klaar om u in te werken in deze zwarte blueswereld?
Dat is een interessante vraag. Het is inderdaad zo dat de meeste buitenstaanders
de blueswereld zo aanzien. In Chicago heb ik samengewerkt met zwarte bluesmuzikanten
en het vormt geen probleem. Zolang je hen respecteert doen zij dit ook
bij jou, ze laten je kennismaken met hun visie, hun manier van leven en
muziek maken. Ik kon dit eerst zelf ook niet geloven. Ik was jong, enthousiast
en erg geïnteresseerd in hun muziek. Mensen zoals Louis Myers, Koko Taylor
hebben me mee op pad genomen. Ik mag wel zeggen dat ik veel van hen geleerd
heb. Ik had veel vragen en kreeg de mogelijkheid om deze te stellen. Op
de ene of de andere manier gaf dit hen ook voldoening, denk ik. Ze voelde
dat ik hen bewonderde. Ik ben een keer naar een optreden van Howlin Wolf
geweest in een zwarte kroeg. Ik was de enige blanke en stelde mezelf de
vraag of hier geen narigheid van zou komen. Ik werd geaccepteerd en tegen
het einde van het optreden zat de tafel vol met mensen en het ging er
erg gemoedelijk en gezellig aan toe. Blues is een levenswijze en traditie,
die groot en machtig is maar die geen onderscheid maakt in huidskleur.
Na de
dood van Howlin' Wolf ontmoette u Tail Dragger. Hoe was het om met hem
te werken?
Hij is een fantastische man die ik ontmoette op de avond van het overlijden
van Howlin Wolf. Hij had altijd een harmonicaspeler in zijn band. Toen
Big Leon ziek werd ben ik als plaatsvervangend harmonica speler in de
band gestapt. We hebben op verschillende plaatsen samen opgetreden. Hij
is een goede vriend geworden en we hebben een speciale band met elkaar.
Is de
Chicago blues voor u het belangrijkste geweest voor de ontwikkeling van
de blues?
Zeker weten. Ik ben in Chicago geboren en getogen en heb de muziek daar
ook leren kennen. Er zijn veel muzikanten die afkomstig zijn van Mississippi
en zich gevestigd hebben in Chicago. Daardoor heb je eigenlijk een mengelmoes
van Chicago blues en Mississippi blues. Iedere streek in de Verenigde
Staten heeft zijn eigen accenten gelegd in de bluesmuziek die ze brengen.
Ze geeft het verhaal van hun gemeenschap weer. Voor mij heeft Chicago
Blues net dat ietsje meer, het is apart.
Je bent
geboren in Chicago, de stad van de Chicagoblues, maar je woont nu in Phoenix.
Is er een reden voor deze verhuis? En heeft dit veel verandering gebracht
in Phoenix waar je nu toch al meer dan dertig jaar woont?
Ik had het gevoel dat ik even een time - out nodig had omdat ik veel optredens
deed in het getto. Ik vond het thans geweldig om met de verschillende
blues grootheden te spelen maar je moet toegeven dat het niet de meest
veilige plaats is om je boterham te verdienen. Die rust heb ik gevonden
in Phoenix. Ik had tijd nodig om alles weer in de juiste perspectieven
te zien. Ik heb ongeveer één jaar in Phoenix gewoond. Deze stad is niet
gekend omwille van zijn bluesmuziek maar je hebt er toch een hele hoop
bluesmuzikanten die een soort gemeenschap vormen.
Kan je
ons iets meer vertellen over je Live Club “The Rhythm Room”. Is het een
club met uitsluitend live bluesbands?
Het is begonnen als een club voor blues optredens maar na de aanslagen
van 11 september ben ik genoodzaakt om ook andere optredens te laten doorgaan
in de club. Angst zorgt ervoor dat mensen de straat niet op durfden. In
het weekend zijn er nu uitsluitend blues optredens maar tijdens de weekdagen
zoek ik andere alternatieven die het bestaan van de club kunnen garanderen.
Sinds
wanneer ben je eigenaar van deze club? Is het nog gemakkelijk om grote
namen op de affiche te plaatsen?
In 1991 ben ik bij de opening van de club begonnen als manager. In de
loop der jaren ben ik doorgegroeid van manager naar zakenpartner. In 2001
heb ik de club dan gekocht en nu ben ik volledig eigenaar. Er zijn veel
bands die op zoek zijn naar een plaats om op te treden. Ze bieden zichzelf
aan.
Op de
meest onmogelijke uren van de dag ontvangen we van u nieuwsbrieven met
alle nieuwe nieuwsfeiten, waarvoor onze dank. Maar heb je dan nog tijd
om te slapen?
Ik kan je vertellen dat ik ieder uur gebruik om met muziek bezig te zijn.
Ik kan niet alle faam opstrijken voor de nieuwsbrieven die verzonden worden.
Het is mijn lieftallige echtgenote Kim die de eer toekomt. Ik noteer alle
bijzonderheden op kleine papiertjes. Zij bundelt al deze weetjes en maakt
er een volledige nieuwsbrief van. Ze verzorgt de mailing, de presentatie,
enz. … . Op deze interviews12/interview111.htmmanier weet iedereen wat
er leeft in de blues wereld.
Je bent
bluesartiest, organisator, radiomaker en schrijver. Is dit allemaal nog
te combineren?
Ik probeer gewoon mijn best te doen. In de eerste plaats ben ik een harmonicaspeler,
alle andere dingen die ik doe zijn hoofdzakelijk ontstaan als nevenactiviteit
om rond te komen. Je moet begrijpen dat het bestaan van een muzikant niet
altijd een leven in weelde is.
Je hebt
al zoveel voor de blues gedaan. Voor de cd ‘Broadcasting The Blues’ welke
zowat 25 jaar hoogtepunten bevat van het radioprogramma dat je in Phoenix
Arizona. Als je één opname eruit mag kiezen, welke zou je dan kiezen?
Iedere act op zich was fantastisch, ik kan je geen voorkeur geven. Ik
ben wel vereerd dat mijn eerste radio optreden met Wolf Wolson was, deze
is kort na de uitzending getroffen door een hartkwaal. Ik vond dat deze
CD zeker op de markt moest komen. Je mag de mensen, het publiek, deze
unieke momenten niet ontzeggen.
Het is
een 5 uur durende show, loop je dan geen risico dat mensen wat de draad
kwijt raken in zo’n lange show?
Ik denk het niet, je moet voldoende variatie aanbrengen in de show en
als je dan niet oplet dan heb je nog onvoldoende tijd. Er zijn zoveel
genres en facetten in de bluesmuziek.
Welke
zijn de goede ingrediënten voor een goede bluesshow?
Ik zou zeggen dat je terug moet kijken naar het ontstaan van de muziek
en van daar uit moet je vertrekken. Ik breng traditionele blues en door
dit zo puur mogelijk te brengen op het podium tracht in het publiek een
fijn optreden te bezorgen.
Ben je
nu reeds met andere projecten bezig of wat zijn de plannen voor de nabije
toekomst?
Ik heb een aantal CD’s die kortelings op de markt worden gebracht waaraan
ik heb meegewerkt.
In al
die jaren heb je reeds zoveel gedaan voor de bluesgemeenschap. Krijg je
daar voldoende erkenning voor, erkenning die je wel degelijk verdient?
Ik voel mij zeker gewaardeerd, ik ben blij dat ik deel uitmaak van deze
gemeenschap. Ik vind het een hele eer dat ik erkend wordt terwijl er zoveel
bluesgrootheden zijn.
Een laatste
vraag die altijd weer terug komt. Stel jezelf in mijn plaats en je mag
één iemand een vraag stellen. Welke vraag en aan wie wil je ze stellen?
Ik zou aan verschillende bluesgrootheden willen vragen of ik enkele van
hun herinneringen kan herbeleven. Het zou uniek zijn, ik zou me kunnen
inleven in hun gevoelens en dit kan de blues levendig houden. Ik kan dan
boodschappen uitbrengen en vertellen ter hun nagedachtenis.
Blueswalker
Foto's
van Lady Blue
|
