Artiest info
Website
Myspace
CULTUURPODIUM ROEPAEN 20/09/09

Jennie, ik herinner me nog levendig de avond in de Botanique in 2004, toen je in het voorprogramma speelde van Johnny Dowd. Ik was als het ware aan de grond genageld door de breekbaarheid van je songs. Iedereen vergelijkt je met Lucinda Williams, maar ik ben het daar maar gedeeltelijk mee eens (Jennie juicht). Ik vind dat men je hierdoor onrecht aandoet: ik noem je de vrouwelijke Neil Young.

Dank je. Dat was inderdaad de muziek waarnaar ik luisterde in mijn jeugd. Ik word wel dikwijls vergeleken met Lucinda, maar ik leerde zingen op de muziek van Neil Young.

Gurf Morlix zei dat het moeilijk  samenwerken was met Lucinda.

De relatie met iemand is natuurlijk anders als je met hem moet werken dan privé. Ik hoorde hem ook veel goede dingen vertellen over haar. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad en het zijn dikwijls getormenteerde mensen zoals haar die de mooiste albums maken.

Je staat bekend voor je droevige, emotionele toets in je songs. Ben je van nature aangetrokken tot deze mineur akkoorden?

Ik denk het wel. Ik voelde me altijd aangetrokken tot artiesten als Hazel Dickens of Johnny Cash. In de dansmuziek prefereer ik de walsen, die toch ook meestal een melancholische klank hebben. Maar vraag me niet waarom, dus het moet wel iets onderbewust zijn. Niet dat ik als een treurende plant door het leven ga hoor, helemaal niet.

Zit muziek in de genen bij de familie Stearns?

Ik groeide op in de buurt van Boston. Mijn moeder is niet muzikaal, maar mijn vader is wel een groot muziekliefhebber en mijn broer speelt banjo. Die bracht dan bluegrass, old time music of vioolmuziek uit de Appalachen mee en samen met mijn schoolplaten van Tom Waits, Neil Young en Joni MItchel vormde mijn broer mee de basis voor mijn interesse om zelf iets met muziek te doen.

Muziek is niet je enige talent. Je bent ook een prachtige tekstschrijver en fotografe.

Ik teken en schilder ook. Ik heb nu meer tijd voor mezelf, nu mijn twee zonen wat ouder zijn. Fotografie vind ik geweldig amusant, maar het meeste plezier beleef ik hieraan door op pad te gaan met een oud analoog toestel.

Ik ken je van je eerste album “Sing Desire”, maar je zit al in de muziekbusiness sinds 1996. Was het Bob Harris van BBC die voor je naambekendheid hier in Europa zorgde?

Gedeeltelijk wel, maar ik heb veel te danken aan het tijdschrift Heaven Magazine, waarvan ik eerst dacht dat het om een online magazine ging, en aan Lucky Dice. Ik zond een kopie van mijn cd aan die mensen voor een review omdat ik gefrustreerd was door het slechte werk van mijn manager.

Bob Harris neemt niet om het even wie onder zijn vleugels. Hij kiest zijn slachtoffers zorgvuldig uit.

Ja, dat was een groot compliment voor me om uitgenodigd te worden door hem. Hij is een lieve en goede man.

Er is een markt voor melancholische, gevoelige muziek vandaag. Kijk maar naar de opmars van jonge mensen zoals Micah P Hinson, Jessica Lea Mayfield, The Low Anthem of Bon Iver, maar je speelt precies liever op zeker door nog te blijven werken naast je muzikale bedrijvigheid.

Ik ben eigenaar van een platenzaak en moet natuurlijk een gezin onderhouden. Het is niet evident, zeker niet in de States om alles op muziek te zetten. Het is een harde business. Nu leef ik in New York in een grootstad vol met muzikanten met wie ik mijn ideeën kan delen en blijf ik tegelijkertijd verbonden met de hedendaagse muziekscene door mijn platenzaak. Zo zitten beiden verweeft in elkaar. Het voelt goed aan om een huiselijk leven te hebben met daarnaast de verbondenheid met de muziek. Het één is met het andere verbonden.

“Sing Desire” was geproduced door jou en Chad Crumm en stond bol van kleine, gekke tonen en instrumenten. Nu heb je gekozen voor Gurf Morlix of is Gurf jou komen opzoeken?

Geen van beide want het was via Lucky Dice dat ik in contact kwam met Gurf. Eigenlijk was het Slaid Cleeves die een kopie van mijn cd aan Gurf bezorgde en hij vond het album de moeite waard. Ik was zeer gelukkig met zijn beslissing want hij produceert niet iedereen. Het voelde in het begin een beetje vreemd aan om het album uit handen te geven, maar je weet zelf wat voor een lieve man het is vermits je ermee gesproken hebt in een ander interview. Voor het kleinste detail wat hij bijvoegde of wegliet op de plaat hield hij mij op de hoogte.

Je muziek is op maat gemaakt voor de rootsgitaarsound van Gurf. Ik denk dat je de ideale muzikale partner hebt gevonden in hem, of zal het toch maar bij een eenmalige samenwerking blijven?

Op mijn volgende album zal ik de productie zelf in handen nemen. De plaat is zo goed als klaar en alle nummers zijn zo goed als ingeblikt. Ik moet ze nog juist inzingen en dan is het klaar. Ik speelde ze in met mijn eigen band.

Ik ben een gelukkig mens. Tachtig procent van “Birds Fall” zijn country walzes. Ik zou ze beter Jennie Stearns walzes noemen, zo herkenbaar is je sound. Heb je zo’n goede herinneringen aan die walsen?

Haha, ik weet niet zelf niet hoe het komt, maar dat is mijn ritme. De opnames van de plaat gingen niet over rozen, want ik zat midden in een echtscheiding en het album was droevig van toon, maar Gurf voegde er zoveel aan toe, dat je er eigenlijk niet veel van merkt. Ik hou van dat circulaire van een wals. Op de nieuwe plaat staan er meer nummers op waar een band zich beter kan in vastbijten.

Voor mij is het moeilijk om een favoriete song aan te duiden op “Birds Fall”, maar ik heb toch een speciale voorkeur voor “Step Into The Picture”, met veel snarenwerk van Gurf. Wat komt Jim Lauderdale doen op het album? Jullie stemmen passen wel fantastisch bij elkaar.

Jim heeft een prachtige stem en ik speelde ooit samen met hem op een festival. Gurf kende Jim ook en we vroegen hem gewoon of hij zin had voor een bijdrage. Ik was heel tevreden over het resultaat.

Je treedt ook op met je vriendin Kathy Ziegler, die in Nederland woont. Je richtte met haar het ensemble “Diving Bells” op. Wat zijn de plannen?

Voordat ze naar Nederland vertrok ongeveer een jaar geleden, namen we samen een EP op en dat was zo leuk dat we besloten er nog een paar songs meer bij op te nemen. Kathy bedacht een bandnaam en dit is een goede reden om terug te komen. Het is anders omdat het een samenwerking is van ons beiden en het album heeft meer indiefeel, het is wat delicater. Zij is een verbazingwekkende muzikant en kan op zeer veel instrumenten uit de voeten. Bovendien bouwt zelf instrumenten, waaronder mijn gitaar. Ze is een gepassioneerd iemand. Ze vertelde me hoe diep ontroerd ze was toen ze haar eerste gitaar afgewerkt had.
De releasedatum van je nieuwe cd nadert met rasse schreden. Ik neem aan dat de sound steviger zal zijn met de bijdrage van je liveband “The Fire Choir”.De muziek zal meer gelaagd zijn met de toevoeging van mijn muzikanten. Vroeger deed ik alles op mijn eentje, maar nu ga je meer gitaar, lapsteel en samenzang horen. Ik bepaalde vroeger aan de hand van wat de song vroeg hoe ze zou klinken, maar nu heeft de band voor een deel de sound bepaald. Ik ben er in ieder geval gek van en ik hoop voor jullie hetzelfde.

“Birds Fall” heeft die speciale percussie van Rick Richards. Is hij lid van The Fire Choir?

Nee, Rick woont in Austin, Texas en al de leden van The Fire Choir komen uit Ithaca, New York, waar ik woon. De helft neemt van mijn begeleidingsband bestaat uit die Johnny Dowd. Zo gaat dat bij ons in Ithaca, we delen onze ideeën en vele muzikanten maken deel uit van nog andere plaatselijke groepen.

Door het succes en de goede kritieken die “Birds Fall” kreeg zal je nieuwe cd veel belangstelling krijgen. Je kan je wel voorstellen dat iedereen benieuwd is. Maakt dit je niet wat zenuwachtig?

Nee, ik ben tevreden met het huidige resultaat. We moeten wel ons budget in de gaten houden, maar we hebben een fijne studio gevonden in de stad en sommige instrumenten zoals een piano konden we gebruiken in een school. We nemen zoveel mogelijk dingen zelf in handen om wat kosten te drukken. Alles werd ook wat vertraagd door het overlijden van mijn vader twee jaar geleden. Ik had die tijd nodig om dat te verwerken.

Jenny, je verdient je plaats naast andere grote vrouwelijke artiesten zoals Emmylou Harris of Lucinda Williams. Nu is het aan het grote publiek om je te ontdekken. Wij deden dat al jaren geleden. Wat mag ik je wensen?

Gelukkig zijn, dat is het enige wat ik wil, want het is een harde strijd in deze business, vooral voor een vrouw en ik word er natuurlijk niet jonger op. Maar alles draait om muziek. Het moment dat ik goede muziek kan maken zijn gelukkige momenten. Ik zou er misschien wat meer aan kunnen werken om er beter mee naar buiten te treden. Vele artiesten klagen over het internet en het downloaden, maar ik denk dat dit een voorbijgaande periode is. Momenteel is de vinyl terug aan een opmars bezig, dus zo zie je maar. Je moet er toch steeds het beste van maken.

Jennie, bedankt voor dit fijne gesprek en we zijn zeer benieuwd hoe je nieuwe plaat met de Fire Choir gaat klinken.

Blowfish