DOGHOUSE SAM & HIS MAGNATONES, die al eerder in Peer (2011-2013-2023) de tent in vuur en vlam zetten, waren op dag 1 van BLUES PEER ’25 de éérste (van de 6 bands) in de UPTOWN! Wouter CELIS, de frontman van het trio, is al vanaf zijn 16de harpist, pas veel later werd hij zanger/gitarist. Eerst speelde hij bij de Rhythm Bombs, maar het liefst is hij zijn alter ego, de frontman van His Magnatones. Met de veelzijdige contrabassist en sessiemuzikant Jacques Chelidonis aka Jack “Fire” O Roonie (die ooit met Chuck Berry samenwerkte) én Franky Gomez (in 2010 de “Beste Drummer van Nederland”) startte Wouter in 2011, Doghouse Sam & his Magnatones. Dat het daarna rondom dit trio en de ganse muziekscene tout court stil werd, had o.a. met de moeilijke Covid-jaren te maken. Nadat O Roonie naar Amerika verhuisde, werd Martijn Ubaghs de nieuwe contrabassist van de band en herrees het trio in 2023 zowat als een feniks uit de as. Met ‘Buddha Blue’ debuteerden DS&hM in 2012 met verve en werd voor het éérst, hun oldskool R&B gearchiveerd. ‘Knock Knock’ volgde in 2014 en in 2017, op vinyl -een collector’s item!- de 5-track covers-ep, ‘A Doghouse Tribute to the Blues Greats’. Op cd verscheen in november van hetzelfde jaar ook het derde studio album,  ‘Going Places’. Het was dan 7 jaar wachten op de opvolger, hun 4de studio album, ‘GONE TOO LONG’ (2024). Live zijn Doghouse Sam & his Magnatones een geolied trio, dat ondertussen weet hoe het publiek moet aangepakt worden. Dat bewezen ze een week eerder nog in de Spirit of 66 in Verviers, waar hun geolied optreden op een “laatste” try-out voor het grotere werk tijdens Blues Peer leek. Wouter, Franky en Martijn deden dat na een kletsnatte nacht en na de laatste buien, voor de vroeg opgekomen muziekliefhebbers met een brede greep uit hun laatste album dat o.a. met de titelsong, “Nobody Else Around” en “Shakey Situation” de setlist bepaalde. Het enthousiaste trio haalden tijdens de aan hun toegekende 40 minuten, naast Franky’s drumsolo, letterlijk alles uit de kan, hier de Kellog’s-gitaar. Na hun “Ain’t Got Time” inclusief het waarom: “we got to go…”, viel in de Uptown! de stilte..

Op 20-jarige leeftijd, in 2015, bereikte MILO MESKENS (°1995) de finale van de De Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Ook het jaar nadien raakte hij in de selectie, ditmaal met zijn band Black Tolex. Begin 2016 nam Milo het nummer “Here with Me” op, dat in datzelfde jaar binnenkwam in de Ultratop 50. Zijn eerste full length album, ‘Contrast’ kwam uit in 2018. Eind dat jaar bracht Milo Meskens samen met Regi ook de single “Ordinary” uit. Ze brachten de single samen op de MIA's. Momenteel stomen zijn nummers richting 20 miljoen streams op Spotify. Desondanks gaat ouder worden voor Milo misschien toch niet helemaal van een leien dakje, getuige zijn jongste langspeler, 'ALL THE THINGS I COULDN'T TELL MY THERAPIST' (2024), waarop hij varieert van cynisch tot hoopvol, van diepe dalen tot hoge pieken. Live is Milo Meskens, ook zonder therapeut, een zelfzekere artiest die je laat genieten van sterke nummers als o.a. “Stranger”, “When She’s Around” en “Perfect for Me”. Jawel, een erg sterke set! 

NORTH MISSISSIPPI ALLSTARS zijn de broers Luther (zang, gitaar) en Cody (drums) Dickinson (zonen van de muzikant/producer Jim Dickinson, °1941†2009) met hun band. Ze staan voor rechttoe-rechtaan r’n’r tot heuse blues, via Southern Rock. Gitarist Duwayne Burnside, zoon van R. L. Burnside (°1926†2005), werkte vaak samen met hen en werd in 2003-2004 als officieel lid toegevoegd. Luther sloot zich in 2007 (tot 2011) aan bij de Black Crowes en is te horen op drie studioalbums. In die periode vormden Cody en bassist Chris Chew het zijproject Hill Country Revue. Vanaf 2000 maakten de broers Dickinson en Chew ook deel uit van de supergroep, The Word met Robert Randolph en John Medeski. Het eerste album van de NMA, ‘Shake Hands with Shorty’ (2000) werd genomineerd voor een Grammy Award voor “Best Contemporary Blues Album’. De albums van North Mississippi Allstars staan ​​bekend om de vele gastartiesten. Op hun album ‘Electric Blue Watermelon’ (2005) waren bijvoorbeeld gastoptredens te horen van Lucinda Williams, Robert Randolph, The Dirty Dozen Brass Band en de traditionele muzikant, Otha Turner. Chew verliet de band in 2015. Sindsdien maakten een wisselende cast deel uit van de band. Hun laatste album ‘STILL SHAKIN’’ (2025) verscheen recent bij New West Records. ‘Still Shakin'’ is een ode aan hun levens veranderende debuutalbum, ‘Shake Hands with Shorty’ (2000), dat 25 jaar geleden uitkwam. Ze putten uit het repertoire en hun ervaringen uit de nineties en vermengen die met nieuwe interpretaties en huidige intuïties. Na 2007 en 2012 is dit de derde keer dat de broers (nu geflankeerd door gitarist Robert Kimbrough en bassist Joey Williams) op het podium staan tijdens Blues Peer. Van hun set bleven me o.a. “Shimmy She Wobble”, “Goin’ Down South” en “Lordi Lord” bij en uiteraard “Don’t Let the Devil Ride”, een onderkoelde versie van de blues traditional, die ze samen met Samantha Fish deden! Dit was al meteen de éérste verrassing en niet de laatste van deze zaterdag!

EQUAL IDIOTS -naar eigen zeggen “twee idioten uit Hoogstraten City”- zijn geen onbekenden. Gitarist Thibault Christiaensen staat achter en microfoon, terwijl Pieter Bruurs op de drums slaat. Ze wonnen De Nieuwe Lichting' in 2016 en het bereiken de finale van Humo's Rock Rally. In 2020 presenteerden ze hun tweede album ’ADOLESCENCE BLUES COMMUNITY’. Na vijf jaar is Equal Idiots live terug met diepere, nop méér opzwepende muziek die iedereen raakt. Door een van de interviews die we op zaterdag deden, mistten we een groot deel van hun set. Wat me alsnog ervan zal bijblijven is het publiek, dat Thibault letterlijk op de handen boven de hoofden doorheen de tent droeg. Hun tweede single “Put My Head in the Ground” (2017) bleef vijf weken lang aan de top van Studio Brussel's 'De Afrekening' chart hangen en zal vandaag zeker op hun setlist gestaan hebben. Volgende keer zeker méér! By the way, wie was de geweldige saxofonist die met hen het podium deelde?

Joost Zweegers (°1971) won in 1996 Humo's Rock Rally als frontman van NOVASTAR. Deze in België wonende Nederlandse singer-songwriter zong als kind graag en had als tiener bewondering voor The Beatles. ,  en oefende hij intensief zijn gitaarspel. In 1998 tekende Zweegers een platencontract bij Warner Music Benelux. Zijn eerste cd, die verscheen in het voorjaar van 2000, werd geproduceerd door Wouter Van Belle. "Wrong" was de eerste single en meteen een schot in de roos. Novastar speelde hetzelfde jaar in het voorprogramma van K's Choice en Robbie Williams en deed zijn eerste show op Pinkpop. In 2001 trad hij op in het voorprogramma van Neil Young. In 2021 verscheen ‘Holler and Shout’, zijn zesde album. In 2023 nam hij in Abbey Road Studio’s met gastmuzikanten ‘THE BEST IS YET TO COME’ op, een album met herwerkte versies van zijn songs en een nieuw nummer “Look at You Now”. Daarna, zoals vandaag in Peer, trad hij live op met de Britse muzikanten waar hij in Brighton vaak mee samenwerkt en vanavond ook mee speelt:  pianist Mikey Rowe (Oasis, Noel Gallagher's High Flyin Birds), gitarist Skin Tyson (Robert Plant), drummer Keith Prior (David Gray), gitarist Andy Britton (Amy MacDonald) en bassist Erik Rademakers (Selah Sue). Met zijn set, vooral gebaseerd op het genoemde laatste album, maakte Joost bij velen een grote indruk. Na de opener “Wrong” volgden er nog meer “hits” als o.a. “Look at You Now”, “Never Back Down”, “Mars Needs Woman” en natuurlijk “The Best is Yet to Come”. Dit was grote klasse, kortweg genieten!!

Wie kent er als muziekliefhebber Steven Leach (°1951) aka SEASICK STEVE  uit Oakland (CA) niet en wat valt er nog over hem te zeggen? Een geleefde krasse, volslagen originele 70’er, die zichzelf begeleidt op zelfgemaakte gitaren. Hij speelt “Doghouse Music": rauw, hees en teder. Als 14-jarige koos Steve er voor om weg te gaan uit zijn ouderlijk huis en een bestaan als zwerver te gaan leven. Hij wisselde verschillende baantjes af met (blues)optredens. In 2000 verhuisde hij van Seattle naar Noorwegen, het thuisland van zijn vrouw. Als Seasick Steve & The Level Devils bracht hij samen met zijn Zweeds/Noorse band de plaat ‘Cheap’ (2004) uit. Zijn eerste optreden in België was op Humo's Pop Poll, waar hij voor een met 12.000 mensen gevuld Sportpaleis stond. Enkele maanden later stond hij ook op Pukkelpop en in een volledig uitverkochte Ancienne Belgique. In 2009 én 2011 stond hij op het hoofdpodium van Rock Werchter en in 2010 ook op het hoofdpodium van Pukkelpop. Op donderdag 30 juni 2011 stond hij weer op het hoofdpodium van Rock Werchter. Seasick Steve staat ook bekend om zijn aparte muziekinstrumenten: zijn Mississippi Drum Machine (een omgekeerde kist die dient als percussie), zijn Three-String Trance Wonder, en Steve's One-Stringed Diddley Bow, een instrument met één snaar die door Steve wordt bespeeld met een schroevendraaier of een bottleneck. De man maakte ondertussen een dozijn platen, waarvan hij er om en bij de 2 miljoen verkocht. Zijn voorlopig laatste album, ‘LOVE & PEACE’ verscheen in 2020. Er is géén groot of middelgroot festival, waar Seasick Steve nog niet te gast was. Vandaag voor de tweede keer live op Blues Peer in de Uptown!, die voor een “fenomeen” van dit kaliber gewoon weg te klein was. De kwieke, volledig zichzelf zijnde Steve opende solo, snel nam Dan Magnusson zijn plaats in achter de drums en daarna vervoegde Luther Dickenson het duo voor de rest van de set. Het feestje kon nu echt starten met nummers als o.a. “Don’t Know Why She Loves Me”, “Back Bone Slip”, “Summertime Boy”, “Started Out without Nothing” en “Barracuda”. Steve liet Ben Lambrechts lang wachten voor hij op zijn blues harp op “Dog House Boogie” mocht blazen, maar alles kwam goed waardoor zijn droom werkelijkheid werd. Achteraf verklaarde de PXL-directeur / medeoprichter van Blues Lee, dat “Seasick Steve zei dat hij niet van harmonicaspelers houdt”…

Dit was nog niet het einde van dag 1, want hierna volgde nog een unieke DJ-set van Kristof Claes die al eerder afsloot als Sanseveria Sound System, met Ben Lambrechts die in 1996 optrad met zijn band Blues Lee en regelmatig als presentator. De zaterdag was een geslaagde dag, maar nogmaals graag méér aandacht voor de grote van beide tenten die vaak (o.a. door het weer) te klein waren. Maar alsnog en boven alles: met vooral een pluim op de hoed van de programmator!

BLUES PEER – UPTOWN!, 07 juni ’25: “Opnieuw het bewijs dat met een doordachte en goed overwogen balans iedereen, jong én oud,  samen van blues en aanverwante muziek genres kunnen genieten…”

Eric Schuurmans