Gitarist is een ras, een zeldzaam ras. Onder hen mogen we vanavond Dom “Martin” Savage ontmoeten hier in de Livingroom. In een interview hier met Eric/Rootstime, maart twee jaar geleden, net voor zijn eerste optreden, vertelde hij al “playing guitar makes me happy”. Deze muzikant leeft, vooral voor zijn gitaar “for better and for worse”. Als Belfast boy, schrijft hij vanaf zijn vijftiende jaar al songs over eigenste donkere bluezy levenservaringen. Na moeilijke tijden met alcohol, drugs en ook overlijden van zijn vader, kende zijn leven een ommekeer. Met de hulp van twee vrienden bereikte hij een positieve en gelukkige way of life and music. Zijn heel natuurlijke en vaak bijna klassiek klinkende ongedwongen  vaardigheden op akoestische gitaar, gekoppeld aan een authentieke indrukwekkende “Belfast Blues”-stem, doet kenners denken aan John Martyn (aka Iain David McGeachy, 1948-2009) tot Rory Gallagher (1948-1995). Maar ook met een knipoog naar Peter Green en Chris Whitley, zelfs met heimwee aan een Howlin' Wolf stem. Niet zomaar de minste in vergelijk!

Dom heeft al meerdere prijzen gewonnen voor zijn akoestisch werk met een Europese prijs in 2019, Britse prijzen in 2020/2021 en 2022 en ingehuldigd in de UK Blues Hall of Fame. In december 2020, tijdens een lockdown pauze, speelden de Dom Martins Savages een eenmalige show in het VK, die werd opgenomen en in 2021 werd uitgebracht als ‘Live @ The Harlington’. Het album werd op de UK Blues Awards 2022 genomineerd voor "Blues Album of the Year". In april 2022 bracht Dom zijn tweede studioalbum “A Savage Life”. In mei 2022 werd hij genomineerd tijdens de UK Blues Awards in maar liefst 5 categorieën. Dom Martin vertegenwoordigde dat jaar ook het VK op de IBC in Memphis in de categorie solo/duo. Hij verloor in de halve finale nipt van de uiteindelijke winnaar (Eric Ramsey uit Arizona). Zijn speelstijl wordt vaak beschreven als “Rory-esque”, vanwege zijn rauwe energie en gevoelige speelpartijen. Op de planken van het jaarlijks Rory-festival in Ballyshannon (2019) is Dom Martin dan ook een welgekome gast. In dat interview vertelt hij dat hij muziek speelt om een beter gevoel te krijgen en ook te geven, iedereen gelukkig maken is zijn doel. Let's follow this gig.

In een weerom full house, verwelkomt Freddy ons met een sappige inleiding en de vraag wie hier ook was, in maart twee jaar geleden. Enkele stemmen bevestigen terwijl achter Freddy's rug Dom zijn vinger opsteekt. Hij verstaat wel degelijk ons taaltje. Onder luid gelach is het ijs dan ook gebroken. Nog even aandacht voor zijn booker Nico en ook Edwin die hier zorgt voor de perfecte klankversterking. De helft van de BluesBones is dan ook onder ons midden, die weliswaar geen voorprogramma geven vandaag wegens “te muug”. Het blijft lachen, met alle respect voor rondreizende muzikanten. Heel lang geleden, toen een selfie nog een gobelin was, noemden we deze “troubadours”.

Als intro speelt deze troubadour een instrumentaal “Roy's Blues”, opgedragen aan één van zijn boegbeelden Roy Buchanan, Amerikaanse bluesrock gitarist (1939-1988). Meteen krijgen we al een fijne les in Noord-Ierse fingerpicking, waar iedereen stil van wordt. Luisteren aansluitend naar een eigen slow blues versie van Rory's ”Should Have Learnt My Lesson”. Dom vertelt dat hij zich meestal de vraag stelt of de menigte zijn muziek wel apprecieert. Maar hier in de Livingroom, de juke-joint van Rootstime, voelde hij al snel onze respectvolle waardering en wanneer hij naar de wandfoto's van Michel wijst, vertelt hij verder: I feel in good company in this venue! Brengt ons natuurlijk ook eigen werk met hoogstandje “Mercy”, op diezelfde hemelse Noord-Ierse Lowden gitaar, voor de kenners onder ons : in Eb-gestemd. Prachtige song uit zijn album “Spain To Italy” (2019) en ook te beluisteren op zijn live album “Burried Alive”(2024).  Als je nog een scherpe blik hebt, herken je in de Lowden gitaarbody het eerste nummer hieruit “Hello In There”. Ook Robin Trower onder de loupe in een eigen krachtige versie van “Alethea”. Over naar GB met de Britse John Martyn met “Discover The Lover” en “Haunted”,  een mixing van briljant snarenwerk en een zo rijke stem waar we niet genoeg van krijgen, toch even pauze.

Tweede set vangt Dom aan met “Banker's Blues”. Oorspronkelijk, nee niet van Rory Gallagher, maar van Big Bill Broonzy (1893-1958). De sleutelfiguur die de landelijke country naar een meer stedelijke blues stijl bracht in de jaren '30 en '40. Het blijft bij boegbeelden, de Amerikaanse folk-country singer-songwriter John Prine (1946-2020) in memory met : it took me years to get  “Souvenirs”, and I don't know how they slipped away from me. Doms muzikale vertolking laat ons steeds meer bewust genieten. Vooral met een meeslepende mix van “The Deer Hunter soundtrack” en “In The Western Plain”, jawel Rory op zijn best. Vertelt ons fier, nu tien jaar sober te leven, zonder drugs noch alcohol verslaving. You know you can't take “Easy Way Out”, brengt dan ook een dieper besef voor het gevoel after de rehab.  Een muzikale verduidelijking met “Belfast Blues”,   waar de jeugdjaren helemaal niet zo simpel waren. Dan nog een mooi harmonisch “Jolene” van de Amerikaanse singer-songwriter Ray Lamontagne. Alweer een grandioos en memorabel optreden in deze Livingroom.

Guy Cuypers