Dudley Taft groeide op in de midwest van de USA. Zijn muzikale carrière begon in high school waar hij samen met zijn vriend Trey Anastasio de band Space Antelope oprichtte. Lang duurde dit avontuur niet. In het begin van de jaren negentig trok Dudley naar Seatlle waar hij startte met de band Sweet Water. Met Sweet Water toerde hij door gans de Verenigde Staten samen met bands als Monster Magnet, Candlebox en Alice In Chains. Met Sweet Water nam hij ook twee albums op, om daarna en ging Second Coming vervoegen. Met Second Coming had Dudley ook een top tien hit met "Vintage Eyes" ook dankzij de film The Sixth Sence van Bruce Willis. Toen Second Coming splitte sloeg Dudley Taft een heel ander spoor in. Hij ontdekte de roots van de blues en daarna de steviger bluesrock. Eerst was er het plan om een ZZ Top tribute band te maken, maar dat ging niet door omdat Dudley op dat moment de magie van Freddie "The Texas Cannonball" King ontdekt. Toen stond zijn besluit vast. Hij zou zijn eigen blues band hebben. Met een lijst A muzikanten van Seattle begon Dudley Taft aan zijn band en in 2010 lag het album "Left For Dead" in de rekken en er volgde een uitgebreide tour die niet alleen door de USA ging maar ook Europa aandeed. Dudley doet naar eigen zeggen alleen wat hij goed vind en zit niet te zoeken naar een nieuwe hitsingle. Komt er een hit des te beter komt die niet ook goed. Het is natuurlijker veel aangenamer als de mensen je muziek leuk vinden, maar dat heb ik niet in handen zegt deze nuchtere man. Dudley Taft is voor zijn eerste optreden hier in België te gast in The Spirit Of 66 te Verviers. In 2012 was hij al in Nederland geweest voor zijn eerste Europese tour. Nu in 2013 heeft Dudley Taft zijn tweede sublieme album "Deep Deep Blue" uit. Een reden om naar Europa te komen en deze te promoten. Voor velen zal deze muzikant nog een nobele onbekende zijn, hopelijk komt daar in de toekomst verandering in. Want Dudley Taft, John Kessler en Chris Leighton vormen echt wel een stevige en goede band.

Je speelde in verschillende andere bands voor je met je eigen band startte. Ik las zelfs dat je een ZZTop tribute band wilde oprichten. Wat maakt ZZTop zo speciaal voor jou? Was het omdat je Bill Gibbons ontmoette en je zo onder de indruk was van die man?

Neen, ik was het rock gedoe wat moe hoewel het me wel succes bracht maar ik wilde iets totaal anders doen. En het beste is altijd muziek spelen waar je jezelf goed bij voelt, en ik groeide op met de muziek van ZZTop. Vandaar die interesse. Ik ben ooit met een vroegere band support act geweest voor ZZTop en daar heb ik Bill Gibbons ontmoet. Misschien wel een raar man maar wel vriendelijk en toegankelijk. Mijn eerste hoed is toen gehandtekend door de drie jongens van ZZTop en die hangt nu thuis tegen de muur. En daar ben ik nog steeds heel blij mee.

Je ontdekte  de blues en bluesrock muziek door Freddie King. Wat gevoel heb je met zijn muziek?

Er zijn verschillende redenen waarom ik fan ben van Freddie King. Allereerst vind ik de Texas blues die hij speelt geweldig. Ik hou van zijn stijl en van zijn stem. Hij had ook een enorm charisma als bandleider. Het was heel fascinerend om te kijken naar de signalen die hij gaf aan de andere bandleden om aan te geven hoe ze op dat moment moesten spelen.

In 2010 verscheen je eerste album "Left For Dead". Hoe kijk je terug naar dat album nu drie jaar later?

Ik ben heel blij met dat album. Ook omdat ik probeerde om verschillende soorten muziek te schrijven. Het was ook nieuw voor me, en als het dan lukt geeft dat een goed gevoel. Ik hou ook veel van spaghetti westerns en daarom ook dat ik die songs op "Left For Dead" leuk vind. "Devil's Crown", "Left For Dead" en "Long Way Down" zijn dergelijke songs. De laatste "Long Way Down" is eigenlijk "Left For Dead" deel twee. Ik vind het leuk om een verhaal schrijven daarom dat er op deze twee nummers ook een vervolg is op het nieuwe album.

In 2012 was je al eens in Europa. Alleen in Nederland dacht ik. Heb je goede herinneringen aan je kennismaking met Europa?

O ja heel goede herinneringen, al was het verdomd heel erg koud in januari 2012. Nederland is een heel interessant land en zelf kreeg ik heel positieve reacties op mijn muziek van het aanwezig publiek. Er is ook een groot cultureel verschil tussen de USA en Europa. In de USA gaan ze naar een concert van iemand die ze kennen. Kennen ze je niet dan blijft men thuis. Hier in Europa had ik de indruk dat de mensen nieuwsgierig zijn naar iets nieuws en dat ze dat nieuws ook een kans willen geven. Omdat mensen in Europa als ze thuis komen van het werk, eten en zich daarna omkleden om met vrienden naar een club of iets dergelijks te gaan is goed voor life muziek en nieuwe artiesten. In Amerika hebben de mensen heel grote tv's en als ze thuis komen van het werk eten ze, nemen thuis een biertje, nemen hun pantoffels en zetten zich voor dat groot scherm. Alleen voor speciale sportevenementen of grote concerten krijg je ze de deur uit.

Nu in 2013 is er je sublieme nieuwe album "Deep Deep Blue". Toen ik je album voor de eerste keer in mijn handen kreeg viel me meteen op dat op het hoesje drie drummers vermeld stonden. Kan je me daar een uitleg voor geven?

De band veranderde regelmatig van bezetting. Er zijn heel wat drummers de revue gepasseerd. De originele drummer Scott Vogel uit Seattle was nog bij de band toen we de eerste vijf of zes nummers opnamen. Buiten Dudley Taft speelde ik op dinsdagavond nog in een andere band in allerhande bluesclubs. Echt voor het plezier en we speelden alles wat we zelf graag speelden. In deze band zaten de huidige bassist John Kessler en de huidige drummer Chris Leighton. Ik hield van de manier waarop Chris drumde en wilde hem op een paar songs van het nieuwe album. De derde drummer is Jason Peterson uit North Carolina. Hij is een geweldige drummer en ik kende hem nog van uit mijn jongere tijd. We zijn zoals ze in de States zeggen brothers from another mother.

Hoe noem jij de muziek op "Deep Deep Blue"?

Het is een mix van blues, rock en Southernrock vermengd met mijn Northwest rock leerschool. En niet te vergeten er zit ook was Texas stijl op het album. Ik vind ook dat op een album verschillende genres moeten staan. Weet je mijn favoriete albums zoals Led Zeppelin "The Fourth Album" en Queen "News Of The World" hebben heel verschillende songs op deze albums staan. en dat bevalt me heel erg. Als je bij één genre blijft word het nogal vlug eentonig en dan neemt men nogal vlug een of twee songs uit het album en naar de rest word niet zo geluisterd. En ik heb graag dat de mensen rustig hun tijd nemen en naar het hele album luisteren.

Je maakte van "Meet Me In The Morning" van Bob Dylan bijna een heel nieuw lied. Veel krachtiger en met stevig gitaarspel. Het nummer veranderen  zoals het nu is, was dat je oorspronkelijk plan?

Een beetje wel ja. Eigenlijk was ik naar Lukas Nelson, de zoon van Willie Nelson, aan het kijken. Lukas heeft een formidabele band Promise Of The Real en zij speelden "Meet Me In The Morning". Hun versie was meer rock dan het origineel, maar het klonk nog zoals het origineel omdat het dezelfde structuur had en dergelijke. Ik voelde dadelijk dat ik iets met dit nummer kon doen. Als ik een cover doe dan wil ik er mijn eigen draai aan geven, een eigen inbreng hebben. Als dat niet kan hoeft een cover voor mij niet

Ben je het met me eens dat "God Forbid" een van de beste nummers is op het album? De ritmesectie is super en je stem past perfect bij dit soort songs.

Ja, ik ben het met je eens dat een heel sterk nummer is. Ik ben er erg fier op. Deze song heeft me veel tijd gekost en ik heb er hard en lang over gedaan om de juiste arrangementen te vinden. Soms komt zoiets vanzelf maar in dit geval niet. Wat ook meespeelde is dat dit één van de twee nummers is die een vervolg zijn van mijn verhaal in "Left For Dead" en "Long Way down".

Schrijf jij je songs alleen?

Ik schrijf de basis van de songs. Daarna laat ik ze beluisteren door mensen als mijn bassist en producer John Kessler. John zegt dan regelmatig zou je in dat nummer niet dit of dat proberen? En samen komen we er wel uit, maar ik heb wel de eindbeslissing in al mijn nummers.

Ik ben blij dat je de blazers weg gelaten hebt in "Sally Can't Dance". In hun plaats geef je jouw gitaar veel meer plaats, wat het nummer meer rock en power geeft. Valt het resultaat meer voor jou?

Mijn plan was om dit nummer te doen met alleen drums, bas en gitaar.

Wie zijn plan was het om "Wishing Well" te beginnen met akoestische gitaar?

Ik hou erg veel van akoestische gitaar en speel meer met mijn akoestische gitaren dan met mijn elektrische. Daarom wilde ik ook iets met de akoestische gitaar op dit album. En de gitaarriff met de akoestische gitaar voelde in dit nummer dadelijk goed aan. Ik heb nog getwijfeld om het te veranderen naar een iets meer rock nummer, maar ben achteraf blij dat ik het zo gelaten heb.

Er zijn verschillende genres te horen op het album. Welk muziekgenre heeft je voorkeur?

Ik hou niet van kiezen. Ik hou van funk, rock, blues, Southernrock enz. Maar als ze een pistool tegen mijn hoofd zouden zetten en zeggen dat ik nog maar één genre zou mogen spelen dan kies ik voor bluesrock. Muziek in het genre van "God Forbid" en "Left For dead".

En "Satisfy You"?

Neen, ik heb nog getwijfeld om dit nummer op het album te zetten omdat het te stevig is. Het is al bijna hard rock. Maar ik hoor van veel mensen dat ze dit een geweldig nummer vinden. Dus ben ik uiteindelijk heel blij dat het nummer toch op het album staat.

Om je speciale gitaarsound te creëren zou jij met een Tokai Les Paul spelen een gitaar die sprekend op een Gibson Les Paul Lijkt. Is er veel verschil tussen beide gitaren? En welke basgitaar gebruikt John Kessler?

Eigenlijk is er niet zoveel verschil. De Tokai Les Paul is een copy van de Gibson Les Paul. Een copy die even goed is als de originele Gibson Les Paul. Maar de sound  van beiden scheelt echt niet zo heel veel. Het enige wat ik doe maar ook velen anderen doen is mijn gitaar stemmen in E flat welke een halve toon lager is dan normaal. John Kessler speelt op een Roscoe basgitaar. Het is een Amerikaanse gitaar die een uitzonderlijk lange hals heeft. 89 cm in plaats van de normale 86 cm. Dus de snaren zijn drie cm langer wat belangrijk is bij de diepste noten. Hoe langer de snaren hoe zuiverder die diepe noten.

Door Freddie King ben je blues en bluesrock beginnen spelen. Er staat ook een cover van hem op het album. Is "Palace Of The King" jouw favoriete nummer van Freddie of zijn er andere redenen waarom je dit nummer gekozen hebt?

Neen, het is zeker niet mijn favoriete nummer van Freddie King. Maar het is een heel plezant nummer om live te spelen. Het heeft een mooi ritme en mooie groove. Bovendien hou ik erg veel van de tekst. In die tekst zegt hij hoe cool hij wel is en dat bevalt me wel.

Het is nu de tweede maal dat je in Europa bent. Dit is maar een kleine tour, maar ik hoor dat je later op het jaar terugkomt voor een grotere tour.  Kan je ons iets meer vertellen over die plannen?

Ja, we komen zeker terug tegen het einde van het jaar of in het begin van 2014 voor een grotere tour. De eerste keer dat we kwamen was meer om contacten te leggen en om aan mensen te bewijzen dat we het waard zijn om in hun club te mogen spelen. We hadden al een Nederlandse promotor en nu hebben we ook iemand leren kennen die voor ons concerten in Duitsland kan regelen. Het zou mooi zijn als we de volgende tour vier weken kunnen spelen in plaats van twee. Dat voor meer dan één reden. De vliegtuigtickets zijn duur, en ook hoe meer je samen kan spelen hoe beter je word.

Dudley , ik wens jullie heel veel succes met jullie eerste optreden op Belgische bodem. En ook met alles wat je in je verdere leven nog doet.

Bedankt voor het leuke interview en ik wens jou ook het allerbeste toe.

Walter Vanheuckelom