Als je naar haar stem luistert, voel je je vervoerd naar de oevers van de Mississippi, naar de straten van Clarksdale of Memphis, in het gezelschap van de grote zangeressen van blues, soul, folk, funk, rhythm 'n blues.... allemaal geworteld in de vurigheid van gospeltraditie. Kaz Hawkins werd echter in 1973 in Noord-Ierland geboren als Karen McIntyre, groeide op in het Noord-Ierse Belfast en kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz. Ze zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje en begon te zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, dat eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen. Daar waar zij overal in Frankrijk – Zwitserland en Duitsland de harten weet te veroveren en het publiek weet te beroeren met haar emotievolle songs en verhalen is zij in België nog niet doorgebroken tot het grote publiek. In Frankrijk speelt zij de hele grote zalen makkelijk vol en haar laatste album "Until We Meet Again" (recensie) prijkt daar in de top3 van alle charts. Hawkins verstaat de kunst om zowel Etta James als Nina Simone én Janis Joplin in herinnering te brengen, met live-shows waarin ze zich steeds 200% geeft. Van Morrison is al jaren haar grootste fan – dat zegt genoeg. Flinke bonus voor de gitaarliefhebbers was dat Kaz onze snarenwonder Stef Paglia, het grote gitaartalent van België, mee naar Duvelblues bracht en hopelijk zal deze passage voor België ook de ogen en zielen openen voor dit mega muzikale talent. We spraken met Kaz als met Stef even na hun fantastische optreden in Puurs.

Blueszanger, gitarist en componist Ralph de Jongh is geboren in het Brabantse Roosendaal. De muzikaliteit en creativiteit zit er al van jongs af aan in. Vanaf de jaren '90 speelt hij gitaar, zingt en schrijft hij eigen nummers. Zijn eerste band, The Blue Band, vormde hij samen met Harmen Fraanje in 1992. Daarna volgde The Three Nobody's en de The Furious Freaking Dales. In 2001 staat De Jongh in het voorprogramma van Peter Green. Een aantal jaren later, in 2004, wordt hij 'ontdekt' door Harry Muskee van Cuby and the Blizzards. Muskee was zo onder de indruk dat hij hem uitnodigde om als vaste support mee te gaan op tournee in 2006 en 2008. In 2007 stond de blonde bluesontdekking in het voorprogramma van Normaal. Samen met gitarist Christof Bauwens, bassist Jasper Mortier, drummer Marcel Wolthof, saxofonist en percussionist Arend Bouwmeester en toetsenist Bas Mulder werd in 2010 Ralph de Jongh & Crazy Hearts geboren. In datzelfde jaar wint De Jongh de Dutch Blues Awards voor Best Vocal. Wat resulteerde in het vertegenwoordigen van Nederland op de International Blues Challenge in Memphis. In de afgelopen jaren alleen al heeft hij ontelbare albums opgenomen, zowel solo als met band. Iedere plaat brengt hij in eigen beheer uit. Het eerste album "Live at Crossroads" verscheen in 2004. Gevolgd door onder andere "Sunday Afternoon" (2005), "Emotion" (2007), "More Than Words" (2011), "Sun Coming Up" (2014) en "Slow Turtle Sundance" (2017). In 2018 neemt hij live het album "Quantum op zonder publiek". Alles wordt ter plekke geimproviseerd en de cd heeft nauwelijks overdubs. In de jaren erop verschijnen er nog meer albums op zijn naam. Waaronder het vierdelige album "Roadtrippin" dat live en in slechts een take is opgenomen en ter plekke is gemixt en gemasterd. Dit typeert zijn unieke speelstijl. De sound van Ralph is niet verbonden aan een bepaalde blues periode, want hij kiest niet snel voor de makkelijke route, maar laat zich liever inspireren door muziek van onder andere Robert Johnson, Son House, Elmore James and Muddy Waters. Geen enkele show is hetzelfde. Er zit voor elke blues liefhebber wel wat bij. Originele en authentieke muziek rechtstreeks vanuit het hart. Dat voel je, dat beleef je en dat vergeet je nooit meer. En zo was ook zijn optreden hier in de Livingroom van Rootstime. Een paar uurtjes voor dit geweldige optreden hadden we met Ralph een hartelijk gespre.

Scott H. Biram, aka 'The Dirty Old One Man Band', is een Amerikaanse rootsmuzikant, platenproducent en dominee. Hij staat vooral bekend als dé vertegenwoordiger van het muziekgenre onemanband. Biram begon zijn carrière in de jaren 90 met de punkband 'The Thangs' en twee bluegrassbands genaamd 'Scott Biram & the Salt Peter Boys'en 'Bluegrass Drive-By'. Later besloot hij om zijn eigen weg op te gaan en richtte een onemanband op. Scott H. Biram biedt een unieke mix van authentieke country, old-school akoestische blues en punk, met invloeden variërend van Minor Threat en Slayer tot aan Bill Monroe en Mississippi Fred McDowell. Biram is een eenmansband, die al zijn liedjes speelt op een Gibson hollow-body gitaar uit 1959 en een versterkte 'stompboard'. Hij stampt met zijn voet, blaast in z’n harmonica, martelt zijn snaren en schreeuwt zijn teksten tot iedereen in het publiek een bekeerlinge is van het Scott-geloof. Een truc die hij na jaren tourervaring geperfectioneerd heeft, met niet meer dan zichzelf, een gitaar en een overtuiging. Om het nog kort over die overtuiging te hebben: in 2003 kwam Biram bijna om het leven toen zijn vrachtwagen betrokken was bij een frontale botsing op een snelweg in Texas. Terwijl hij aan zijn bed gekluisterd was, nam Biram een ​​EP op, ‘Rehabilitation Blues’. Minder dan twee maanden na het ongeluk speelde hij een legendarische show in Austin’s Continental Club, waar hij op het podium optrad in een rolstoel, de infusen nog bengelend aan zijn armen. Binnen de tradities van de Amerikaanse rootsmuziek heeft Biram inmiddels zijn eigen wereld uitgegraven. We hoorden Biram’s kenmerkende brullende gitaar, zware stomp en galgenhumor voor het eerst op de gepast getitelde "The Dirty Old One Man Band" uit 2005, terwijl op latere albums zoals "Nothing But Blood" uit 2014 en "The Bad Testament" uit 2017 de invloed van gospelmuziek steeds verder naar voren kwam. Zijn live shows zijn wondermooi, dus we keken alvast uit naar zijn komst naar Blues Peer waarbij hij zijn dertiende album "The One & Only" kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.

Amy Helm is de dochter van Levon Helm, de legendarische zanger/drummer van The Band en Libby Titus, Helms jeugdliefde en vrouw, en kreeg aldus de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten. Naast een beroemde vader heeft ze ook nog een beroemde stiefvader, want toen het huwelijk van haar ouders op de klippen was gelopen dook niemand minder dan Dr. John op in het liefdesleven van de moeder van de op dat moment nog piepjonge Amy Helm, later zou haar moeder overigens ook nog met Steely Dan’s Donald Fagen trouwen, maar toen stond Amy al op eigen benen. Het was daarom niet zo verrassend dat ze zelf na de middelbare school ook koos voor de muziek. Na wat flirts met pop en R&B ging Amy Helm zich verdiepen in de muziek van de band van haar vader en schoof ze steeds meer op richting de Amerikaanse rootsmuziek. Amy flankeert haar vader in de studio op zijn laatste albums "Dirt Farmer" en "Electric Dirt" en op de uit 2011 daterende concertregistratie "Ramble At The Ryan". De opnamesessies voor haar eerste werkstuk worden opgestart met The Midnight Ramble Band, na de dood van haar vader werkt ze met haar eigen band The Handsome Strangers "Didn’t It Rain" (2015) verder af, en voor de opvolger "This Too Shall Light " (2018) reist Amy af naar Los Angeles en resideert samen met Joe Henry en de vertrouwde ritmesectie met Jay Bellerose en Jennifer Condos enkele dagen in de legendarische United Recording Studios in Hollywood. De meeste indruk maakte Amy Helm echter met "What the Flood Leaves Behind" (2021), haar laatste release waarop ze zich met haar krachtige en soulvolle stem, die zich buitengewoon soepel, maar ook met veel gevoel door het zo brede muzikale landschap bewoog. De organisatie van Moulin Blues was enorm verheugd dat ze op de Ospelse planken kwam optreden op zaterdag en wij nog meer verheugd haar die ochtend in het hotel voor de camera te halen voor een zeer aangenaam gesprek.

Zanger en gitarist D.K Harrell is misschien wel de snelst rijzende ster binnen de bluesscene. Op 24 april was hij 26, maar als je hoort hoe hij op zijn debuutalbum "The Right Man" de Chicago-blues van nieuw vuur voorziet, zou je denken dat hij al jarenlang meedraait. Zijn gitaarspel roept herinneringen op aan helden als Freddie King, Albert Collins en vooral B.B. King, soulvolle blazers en een stuwende, groovy orgelsound spatten uit je speakers, daarbovenuit stijgt de warme, rijke stem van Harrell. Hier staat niets minder dan een man die geboren is om de blues te spelen. Een verbazingwekkende prestatie als je bedenkt dat hij pas in 2019 zijn eerste betaalde show gaf. Als kind raakt Harrell gefascineerd door de muziek van B.B. King. Hij bekijkt elke video die hij kan vinden van concerten van King en verdiept zich in dienst spel en zang. Als hij enkele jaren later een aantal video’s van zijn spel op Facebook post, volgen de likes en aanmoedigingen van voormalig King-drummer Tony Coleman en voormalig King-organist Ron Levy. Maar hoewel Harrell zeker schatplichtig is aan B.B. King heeft hij ook duidelijk zijn eigen ideeën over de blues. Pas in 2019 verzorgt Harrell zijn eerste betaalde optreden op een symposium in het B.B. King Museum in Indianola (Mississippi), waar hij een van de ‘Lucille-gitaren’ van The King mag bespelen. Twee jaar later keert hij terug naar Indianola en volgen shows met onder anderen Susan Tedeschi, Derek Trucks, Bobby Rush en Gary Clark Jr. Harrell stoomde sindsdien keihard door, in 2022 werd hij derde bij de International Blues Challenge in Memphis en wordt nu gezien als een van de meest belovende jonge bluesartiesten. Sindsdien lijkt the sky the limit. Want als het om de toekomst van de blues gaat, is D.K. Harrell The Right Man. En dat D.K. HARRELL er veel zin in had om in Ospel op te treden vertelde hij tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden in zijn hotel.

De uit Kansas City afkomstige Danielle Nicole werd bekend als zangeres en bassist van de familie blues-rockband Trampled Under Foot, maar ook solo gaat het geweldig. In 2015 brak ze door met haar debuutalbum "Wolf Den" en in 2018 volgde "Cry No More". Het opvallende en inventieve baswerk van Nicole is het resultaat van jarenlang intensief oefenen. Het leverde haar in 2014 als eerste vrouw de Blues Music Award op. Voordat ze begon in Trampled Under Foot had ze nog geen ervaring met het spelen van bas, maar nu kan ze zich geen leven zonder meer voorstellen. In 2012 stond Danielle met haar familieband Trampled Under Foot voor de eerste keer in Ospel op de planken. Ze maakte toen al danig indruk. Dit werd opgevolgd met een werkelijk spetterend solo-optreden in 2016 dat gerust als 'legendarisch Moulin Blues optreden' mag worden betiteld. Nu, acht jaar later, komt Danielle Nicole terug vanuit Kansas City. In de tussentijd is zij, met haar band, alleen maar beter geworden. Ze won inmiddels maar liefst zeven Blues Music Awards! "Love You Bleed" is haar derde studioalbum dat ze in Ospel samen met haar eigen band kwam voorstellen. Het album is een ode aan de klassieke blues, maar met een moderne twist. Nicole is een virtuoze gitariste en haar spel op "Love You Bleed" is indrukwekkend. De nummers op dit album zijn allemaal door Nicole zelf geschreven. De teksten gaan over liefde, verlies, pijn en doorzettingsvermogen. Het zijn persoonlijke verhalen die Nicole op een eerlijke en open manier vertelt. Het is blues, het is soul en het is rock… Ze is werkelijk van vele markten thuis... en dit hebben we allemaal kunnen ervaren tijdens haar optreden. Ze speelt met een passie en energie die aanstekelijk is. Ook haar zang is uitstekend. Ze heeft een rauwe en emotievolle stem die perfect past bij de bluesmuziek. Omwille van vele vertragingen met de vliegtuigen komende uit de US was het op zaterdag maar nipt dat ze kon toekomen via Amsterdam naar de festivalweide. Na even uitgeladen, was ze dadelijk bereid om aan het interview te beginnen, want amper een half uur later moest ze zich naar het podium begeven.

De Chris O’Leary is geboren in NY, in Schenectady en is een getalenteerde singer-songwriter, gitarist en harmonicaspeler. O’Leary diende 7 jaar als infanterist het US Marine Corps. Hij was ook 6 jaar lead zanger / frontman en harmonicaspeler van Levon Helm’s country band, The Barn Burners en verbleef in New Orléans in het French Quarter, wat zijn zang, stijl en songwriting zeker beïnvloed heeft. Momenteel bestaat de reguliere O’Leary Band uit: gitarist Mike Lynch, bassisten Shiela Klinefelter & Pete Kanaras, drummer Chuck Cotton, tenor saxofonist Andy Stahl en toetsenist Brooks Milgate (piano, orgel). In oktober tekende O’Leary bij het onafhankelijk blues label in Chicago, Alligators Records dat werd opgericht in 1971 door Bruce Iglauer. Zijn labeldebuut, "The Hard Line" verscheen dan ook even later in januari 2024. Chris O’Leary’s opnamedebuut (met mondharmonica) was in 2003 op "About Them Shoes" van blues legende Hubert Sumlin. Het album werd geproducet door Keith Richards. Helm, Cotton, Eric Clapton en ook O'Leary's goede vriend, blues gitarist Bob Margolin stonden toen met hem in de studio. In 2010 debuteerde de O’Leary Band, met de hulp van Margolin, met ‘Mr. Used to Be’. Het album won in 2011 tijdens de uitreiking van de Chicago Blues Blast Music Awards, de 'Best New Artist Debut CD' Blues Blast Award én, het werd genomineerd als beste debuut tijdens de American Blues Music Awards 2011. Zijn derde studio album, "Gonna Die Tryin" (2015) was het éérste dat O’Leary onder eigen naam uitbracht. Na vier jaar was er een opvolger, "7 Minutes Late" (2019) en vijf jaar later verscheen bij Alligator Records, "The Hard Line". We keken alvast uit naar zijn komst naar Ospel waarbij hij zijn nieuwste album kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden. .

Vernoemd naar McKinley Morganfield, beter bekend als Muddy Waters, is het niet vreemd dat McKinley James muzikant geworden is. Helemaal niet als je ook nog eens zoon bent van Jason Smay, de drummer van JD McPherson. Je kunt dus wel zeggen dat de rootsmuziek McKinley met de paplepel ingegoten is. Dat verklaart misschien waarom hij, ondanks zijn jonge leeftijd, al als een ware ​bluesveteraan klinkt. Zijn stijl kan het best omschreven wor­den als een mix van Stax en Motown soul met de blues van Magic Sam en Otis Rush. Samen met z’n vader achter drums Speelde hij op vrijdag op het Moulin Bluesfest. in Ospel. McKinley James groeide op in Rochester, New York, en verhuisde later met zijn familie naar Nashville. Op zijn zevende begon McKinley met spelen op de Hammond. Een paar jaar later maakte hij de overstap naar gitaar. Al snel volgde optredens in verschillende blues- en jazzclubs rondom Rochester. Inmiddels is hij pas 22 jaar oud, maar stond hij wereldwijd al op verschillende podia en festivals. Zo is hij o.a. op tour geweest met The Mavericks, JD McPherson, Nick Waterhouse en Old 97's. In 2021 bracht McKinley zijn meest recente EP 'Still Standing By' uit. Op de EP, welke werd geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys, hoor je een mix van Motown soul en op blues gebaseerd gitaarspel. In 2022 kwam zijn livealbum 'LIVE!' uit, waarop McKinley laat horen wat hij allemaal in huis heeft! En dit is niet alles want McKinley James kondigt met veel plezier zijn debuutalbum "Working Class Blues" aan dat op 7 juni a.s. zal verschijnen. En voor McKinley James is het nog maar het begin. Reden genoeg voor Rootstime om McKinley James samen met zijn vader even voor een leuke babbel voor de camera te halen.

De Cinelli Brothers hebben een passie voor de muziek van de jaren 1960, een amalgaam van blues, rock en soul, en voegen daar een eigentijdse stijl aan toe, waardoor ze een opkomende kracht zijn in de muziekscene. Hun aantrekkingskracht overstijgt alle grenzen en trekt een aanzienlijk jonger publiek naar hun shows, terwijl ze ook de oren van oudere fans weten te strelen. De band is gevormd rondom de in Italië geboren, maar nu beide in Londen wonende, broers Marco (zanger /​ gitaar /​ toetsen) en Alessandro (drums). Ze worden bijgestaan door de in Londen geboren Tom ​“J.J.” Julian-Jones (bluesharp /​ zang /​ gitaar) en Stephen Giry (zang /​ bas) uit Frankrijk. Ze hebben inmiddels vier albums uitgebracht, "Babe Please Set Your Alarm" (2018), "Villa Juke Joint" (2021) en "No Country For Bluesmen" (2022), met gasten op elk nummer, waaronder Dana Gillespie, Ian Siegal, Big Joe Louis en vele opkomende sterren uit de Britse bluesscène. En dit jaar verscheen het album "Almost Exactly", dat ze met trots kwamen voorstellen tijdens het Moulin Bluesfest. in Ospel. Daarnaast zijn er tal van prijzen in de wacht gesleept zoals winnaar van the UK Blues Challenge 2022 en een tweede plaats bij the International Blues Challenge in Memphis. Dit jonge viertal deelt een gezamenlijke liefde voor pure blues, soul en R&B. Hun muziek kan dan ook het best worden omschreven als een mix van deze stijlen, gecombineerd met een unieke hedendaagse twist. Zelf zeggen ze voorvechter te zijn van het echt authentieke geluid dat blues tot de hoeksteen van de muziekgeschiedenis gemaakt heeft. Buiten dat het uitstekende muzikanten zijn, zijn het ook nog eens echte entertainers. In Ospel vestigden ze dan ook hun naam als één van de koplopers van de Britse bluesscène te zijn. Vooraf aan deze energieke show hadden we een aangenaam gesprek met Marco en Alessandro.

Bed 'n Blues maakte pas kennis met het fenomeen Lloyd Spiegel, een Australische songwriter, zanger en gitarist van wereldfaam. Zijn optreden liet werkelijk een tovenaar zien op de gitaar, met krachtig gezongen lyrics die op humorvolle wijze aan elkaar werden gepraat. In twee uren speelde hij moeiteloos Bed 'n Blues plat. Deze veertiger heeft al een hele carrière achter zich: hij begon met optreden op 10-jarige leeftijd, produceerde tien albums en werkte mee aan vele andere opnames, zowel als artiest als producer. En dat in zijn thuisland en elders in de wereld. Lloyd Spiegel raakte geïnteresseerd in de blues toen hij zes jaar oud was en vond een album van Sonny Terry Brownie McGhee in de platencollectie van zijn vader. Zijn vader nam hem mee naar shows van Dutch Tilders en Geoff Achison, en speelde in ongeveer twee jaar in bluesclubbands. Hij werd op 16-jarige leeftijd door Brownie McGhee naar de VS uitgenodigd. Spiegel won zijn eerste talentenjacht op 10-jarige leeftijd en speelde regelmatig in Melbourne, Australië. Op 13-jarige leeftijd richtte hij zijn eigen band op, Midnight Special, waarvan hij de frontman was van 1993 tot 1998. En sinds toen tourt hij de wereld rond, enkel gewapend met een akoestische gitaar, een indrukwekkende fingerstyletechniek en een warme stem. Opgegroeid in de muziekbusiness, heeft Lloyd natuurlijk een passie voor het begeleiden van de volgende generatie. Hij heeft talloze jonge artiesten onder zijn hoede genomen die sindsdien op eigen kracht meermaals bekroonde artiesten zijn geworden. Lloyd Spiegel is ondertussen uitgegroeid tot de drijvende kracht van akoestische blues scène in Australië. We keken alvast uit naar zijn komst naar onze 'Living Room' waarbij hij zijn nieuwste album "Bakehouse Dozen'" kwam voorstellen en we even voor zijn optreden een hartig gesprek met hem hadden.