WIN TICKETS voor AB, DE ROMA, HET DEPOT, DE BOSUIL, HNITA...

LLOYD SPIEGEL – BAKEHOUSE DOZEN

Dat Australië ook een muziekland is bevestigen we regelmatig met reviews van cd’s, die na een lange reis van Down Under, op de tafel van Rootstime belanden. Een van de muzikanten die al enkele keren aan de beurt kwam is singer-songwriter/gitarist LLOYD SPIEGEL. Ik herinner me nog zijn optreden tijdens de Southern Bluesnight in 2016 in Heerlen… Deze blues artiest uit Melboune toert al 30 van zijn 40 jaar de wereld rond. Hij was in Nieuw Zeeland, Japan, Europa en de States en stond al op het podium met o.a. Ray Charles, Bob Dylan, Etta James, Brownee McGhee en Luther Allison. Met ondertussen zo’n dozijn solo albums op zijn conto is deze 14-voudig winnaar van Blues Awards, één van de drijvende krachten van de Australische blues scene. Sinds 2004 gebruikt en promoot Lloyd Spiegel akoestische Cole Clark gitaren, die in Melbourne gemaakt worden en die o.a. door Snow Patrol, Ben Harper, Ash Grunwald, Bjorn Berge en Kaiser Chiefs gebruikt worden. Cole Clark combineert in het maken van zijn akoestische gitaren klassieke met innovatieve bouwmethodes, om zo qua geluid het verschil te maken. Lloyd voelt zich ook geroepen om jong talent te begeleiden en wordt daarom vaak in zijn land o.a. de “Ambassador to youth in blues” genoemd. Ondertussen kreeg Spiegel door de jaren heen, 14 Australian Blues Awards (o.a. als Artist, Producer & Album of the Year), 18 VICTAS Blues Awards (als o.a. Artist, Song & Producer of the Year) en in 2020, een Music Victoria Award voor “Blues Album of the Year”.

TRUE FOXES – HOWL

Cornwall is een graafschap en district in het uiterste zuidwesten van Engeland dat de thuishaven vormt van het folk- en popmuziek brengende vrouwelijke duo ‘True Foxes’ bestaande uit leadzangeres en gitariste Amie Parsons (ook op ukelele, banjo en piano) en harmony vocaliste en bassiste Chloe Payne. Deze twee nichtjes nemen de stoutmoedige, verstandige en sluwe eigenschappen van de vos over voor het selecteren van hun groepsnaam. Ze schrijven hun liedjes altijd samen en ze hebben die songs nu ook opgenomen en uitgebracht op hun officiële debuutalbum “Howl”. Elf nummers in totaal sieren deze eerste sfeervolle volwaardige plaat van ‘True Foxes’ waaruit we de ballad “How Are You Now?” en het heerlijk swingende “Higher” hebben geselecteerd om aan deze recensie op video toe te voegen. In mei 2022 hadden ze met “Sunny” ook al een EP-tje uitgebracht met vier liedjes ter ondersteuning van de gelijknamige single. Die release leverde hen meteen al een serie live-optredens op in Engeland, Schotland en Wales en zorgde voor veelvuldig spelen van de song op de Britse radiostations

JOHN CRAIGIE + TK & THE HOLY KNOW-NOTHINGS – PAGAN CHURCH

In september 2020 maakte ik hier kennis met de nu 44-jarige Amerikaanse folkzanger, songschrijver en producer John Craigie naar aanleiding van de release van zijn zevende soloplaat “Asterisk The Universe”. Dat was de opvolger van zijn twee jaar eerder uitgebrachte album “Scarecrow” waarvoor hij in toenmalige recensies bedacht werd met lovende vergelijkingen tussen hem en zijn muzikale voorbeelden John Prine, Bob Dylan, James Taylor en Jack Johnson. Na “Asterisk The Universe” kwam er in april 2022 nog een volgende plaat van deze muzikant met een universitair diploma als wiskundige uit Portland, Oregon op de markt onder de titel “Mermaid Salt”. De frekwentie van het uitbrengen van nieuwe albums ligt bij John Craigie blijkbaar op twee jaar want we hebben net zijn negende soloplaat “Pagan Church” op onze redactietafel ontvangen voor het schrijven van een recensie. Elf nieuwe zelfgeschreven nummers werden hiervoor opgenomen in de ‘Our Lady Of Perpetual Heat Recording Studio & Spa’ in St. Paul, Oregon. Zijn vaste begeleidingsband ‘TK & The Holy Know-Nothings’ zorgde voor de bijhorende instrumentatie. Die formatie bestaat uit Taylor Kingman op gitaren, multi-instrumentalisten Jay Cobb Anderson op pedal steel, gitaren, piano en Hammondorgel, Lewi Longmire op basgitaar, piano en trompet en Sydney Nash op diverse blaasinstrumenten en Tyler Thompson als albumproducer en ook op drums.

PAUL BLACK – BEAUTIFUL SIN

PAUL BLACK bracht zijn lang verwachte derde album ‘BEAUTIFUL SIN’ uit, een ongelooflijk boeiend amalgaam van op blues gebaseerde rock, akoestische soul en een vleugje funk. Deze multi-getalenteerde muzikant, zanger en songwriter, geboren en getogen in Terrace in British Columbia (Canada), groeide op met gospel en country en speelde in rockbands. Hij “ontdekte” Jimi Hendrix via het album ‘Are You Experienced’, tot het beslissende moment waarop zijn neef hem kaartjes voor SRV gaf. Vanaf dat moment was het niets anders dan de blues en dook hij de muziekgeschiedenis in, alles van Albert King, Buddy Guy en Gary Moore tot Taj Mahal, John Lee Hooker en T-Bone Walker. Nadat hij naar het zuiden was verhuisd naar Victoria, vormde Paul verschillende bluesbands totdat hij een album uitbracht met de titel ‘Taxi’ (1999). In 2010 bracht Paul Black zijn 2de studio album,  ‘Blue Words’ uit.

JOHN JENKINS – TUEBROOK

John Jenkins is een Britse folkzanger en songschrijver uit Tuebrook, een gebied in West Derby in het noordoosten van Liverpool. “Tuebrook” is ook de titel van zijn onlangs op de markt verschenen album met elf zelfgecomponeerde liedjes die hij samen met multi-instrumentalist Jon Lawton heeft gearrangeerd, opgenomen en geproducet in de ‘Crosstown Studios’ in Liverpool. De eerste twee liedjes op dit album geven we hier ook mee op de video’s: eerst krijgt u de openingstrack “Shadows” en daarna volgt het verhaal over een zekere “Christopher Roberts”, een verloren gewaande jeugdvriend uit de lagere schooltijd. Ook het liedje “William” gaat over een buurjongen uit zijn jeugd. John Jenkins schrijft meestal liedjes over fictieve personages of plaatsen zoals in het nummer “Idaho” maar op deze plaat grijpt hij in enkele autobiografische songs toch ook nostalgisch terug naar zijn herinneringen over het leven in het amper 15.000 inwoners tellende Tuebrook. De albumafsluitende song “Mr. Ford’s Hardware Store” is zo’n echte herinnering uit zijn kindertijd aan een piepklein winkeltje dat altijd volgestapeld was met alle mogelijke huishoudspullen.

GALVEZTON – SOME KIND OF LOVE

Achter het pseudoniem van ‘Galvezton’ schuilt de Amerikaanse schrijver en muzikant Robert Kuhn uit Houston, Texas. Gedurende twaalf jaar had hij de wereld rondgereisd via andere Amerikaanse staten en verblijven in Australië, Chili, Colombia, Costa Rica en Nicaragua vooraleer terug te keren naar zijn geboortestad in Galveston, Texas. Zijn eigen liedjesteksten zijn vaak confronterend als ze gaan over gebroken harten, misgelopen huwelijken, geweld, drugs of armoede maar zijn liefde voor poëzie en dichtkunst komen gelukkig ook al eens aan bod. Zijn debuutplaat dateert uit 2014 en had “Everybody Knows” als titel. Daarna volgde het album “Maria The Gun” in 2017. De derde plaat van ‘Galvezton’ verscheen in 2022 onder de titel “Persevere” waarbij wij destijds opmerkten dat enkele folk- en rockliedjes op dat derde soloalbum wel erg sterk leken op de muziek die we kennen van de Amerikaanse indierockers ‘Lord Huron’ en ook de sound van ‘Phosphorescent’ werd in sommige songs gehoord. Eind februari 2024 bracht ‘Galvezton’ zijn vierde soloplaat op de markt met het negen liedjes tellende album “Some Kind Of Love”. Dat werd een ‘tribute’-plaat aan de door Andy Warhol ontdekte legendarische New Yorkse experimentele rockgroep ‘The Velvet Underground’ die grote muzieksterren als John Cale, Lou Reed en zangeres Nico herbergte. De negen songs op deze plaat werden geselecteerd uit het rijke repertoire van die band met songs die dikwijls door Lou Reed werden geschreven.

STEVE JINSKI – MUSCLE MEMORY / EVENTUALLY

Toen we in de bij de cd’s gevoegde informatie lazen dat de Britse folkzanger en songschrijver Steve Jinski uit Newcastle Upon Tyne in de voorbije jaren het voorprogramma had mogen spelen voor toppers als David Gray, Richard Thompson, Eddie Reader en progressieve rocker Rick Wakeman van ‘Yes’ waren we eigenlijk niet meer zo verbaasd. Van deze Brit met Poolse roots kregen we recent een dubbelalbum in de bus, in feite een met de modernste technieken herwerkte en geremixte plaat van zijn 13 nummers bevattende debuutalbum “Eventually” uit 1989 dat destijds enkel op vinyl werd uitgebracht. De tweede cd van Steve Jinski die we in deze dubbelaar aangeboden krijgen is zijn nieuwste realisatie “Muscle Memory”, een plaat waarop hij elf nieuwe schitterende folkliedjes heeft verzameld. Al deze zelfgeschreven songs klinken zeer eigentijds en werden in de opnamestudio ingespeeld door Steve Jinski op gitaar en mondharmonica, albumproducer Dave Maughan op meerdere instrumenten, Ian Carr op gitaar, Graham Henderson op bas en keyboards, Geoff Lincoln op basgitaar en Tim Johnston op drums. Ook Keith Morris speelt op enkele nummers mee op bas en saxofoon en dat is opmerkelijk vermits deze muzikant intussen jammerlijk is overleden en hier dus een vorm van eerbetoon krijgt, o.a. in het over afscheid van goede vrienden handelende liedje “Gone”.

ZAKIYA HOOKER – BLUESMAN’S JOURNEY

Het is niet vanzelfsprekend en kan bij het invullen van verwachtingen zelfs frustrerend zijn, om als zoon of dochter van een beroemdheid op de wereld gezet te zijn! Vera Lee Hooker -aka ZAKIYA HOOKER- kreeg als dochter van de legendarische blues gigant John Lee Hooker (1917-2001) van thuis uit muziek als een geschenk aangeboden, waarmee ze aan haar eigen weg bouwde. In 1991 trad ze voor het éérst met haar vader op in het Kaiser Center Theatre in Oakland. Maar niet alles was glamour en glitter voor Vera Lee. Zij heeft haar deel van de “blues” aan den lijve ondervonden. Van haar drie kinderen stierf haar jongste zoon als hij 20 was na een auto ongeval. Haar andere zoon, Maurice werd enkele jaren eerder, voor een lange periode in de gevangenis opgesloten. Als alleenstaande moeder verhuisde Vera Lee naar Californië en veranderde ze haar naam in Zakiya Hooker. Zakiya staat in het Hebreeuws voor “zuiver” en in het Swahili voor “intelligentie”. Ze trouwde (opnieuw) met R&B-artiest/bassist Ollan Christopher (aka “Chris James”), die al eerder samenwerkte met Curtis Mayfield. Hij kon Zakiya overhalen om werk te maken van haar zangcarrière. Ze hebben ondertussen een eigen opnamestudio in Douglasville (GA) en Ollan fungeert als haar bassist, co-songwriter en producer.

I SHOT A MAN - DUES

I SHOT A MAN is een Italiaans trio dat rond 2014 gevormd werd door drie kinderen met migratieachtergrond geboren in Turijn, bestaande uit: frontman Manuel Peluso, gitarist Domenico De Fazio & drummer Simone Pozzi. Hun bandnaam is geïnspireerd door een deel van een zin uit het gekende Johnny Cash-nummer, “Folsom Prison Blues” dat hij schreef in 1953 en dat je kan vinden op zijn debuutalbum (‘Johnny Cash with His Hot Blue Guitar!’, 1957): “But I shot a man in Reno just to watch him die…”. De drie slagen erin met de juiste instrumentatie en de stem van frontman Peluso die het midden houdt tussen crooner en straatmuziek, hun blues “oldskool” -toen instrumenten nog schaars en roestig waren- puur en universeel te laten klinken. Zonder bas worden Manuel, Domenico & Simone gedwongen van andere arrangementen te bedenken en moeten ze, in een constante dialoog tussen de donkere tonen van de drums en de lage tonen van de gitaren, het ritme aanpassen om hun songs aanstekelig te doen klinken. In 2020 won I Shot a Man de Italiaanse selecties van de IBC en in 2022 vertegenwoordigde de band Italië tijdens de internationale finale in Memphis. ‘DUES’, het nieuwe/tweede album van I SHOT A MAN -de opvolger van ‘Gunbender’, 2019- duikt nog dieper in het hart en de wortels van de blues, omarmt zijn Afrikaanse wortels en zinkt weg in de Mississippi Delta

LEIF DE LEEUW BAND – MIGHTY FINE

Leif de Leeuw is al zo’n 10 jaar de frontman van een Nederlandse rock/blues band die zijn naam draagt. Hij studeerde gitaar aan de popafdeling van het Codarts Conservatorium in R’dam. Leif’s rolmodellen zijn onder meer David Gilmour, Joe Walsh, Jeff Beck, Larry Carlton, Paul Kossoff en Andy Powell, maar vooral Johnny Winter. In 2009, op zijn vijftiende, won hij voor het éérst (en in 2013 opnieuw) de prestigieuze Sena Young Talent Guitar Award. Sindsdien timmerde hij stevig aan zijn toekomst doorheen de Europese muziek scene. De erkenning groeide gestadig, want in 2014 was de band de winnaar van de Dutch Blues Challenge en een jaar later, werden ze tijdens de European Blues Awards 2015 uitgeroepen als “Best Band”. Na ‘EP Deluxe’ (2014) was in 2016 ‘Leelah’ -genoemd naar de Amerikaanse transseksueel Leelah Alcorn, die op 17-jarige leeftijd in 2014 zelfmoord pleegde- hun debuut studio album en ‘Live in Concert’ -de opvolger van het 2017 album ‘Until Better Times’- hun éérste live album. De opnames gebeurden in 2018 in het Energiehuis in Dordrecht op het poppodium Bibelot. Het podium is één van de kernpodia in Nederland, waartoe ook Paradiso in A’dam en 013 in Tilburg horen.

KID COLLING CARTEL – LIVING ON THE WILD SIDE

KID COLLING (een wees geboren in Bogotá en geadopteerd door een Luxemburgs gezin) is een Colombiaans-Luxemburgse gitarist en singer-songwriter. Na de release van zijn debuutalbum ‘In the Devil’s Court’ in 2017, optredens in Luxemburg, Europa en Colombia, en een verblijf van drie maanden in New Orleans, is het Kid Colling Cartel er terug met een nieuw opus, ‘LIVING ON THE WILD SIDE’. Kid Colling speelde talloze shows in Europa, waaronder in het voorprogramma van John Mayall, Aynsley Lister, Larry Carlton, Taj Mahal en Keb Mo. Hij is beïnvloed door artiesten als SRV, The Black Keys en Joe Bonamassa en zijn muziek kan omschreven als alternatieve bluesrock, een aanstekelige eigentijdse mix van blues en rock versterkt met soul en een groovy ritmes. Op de tracklist van ‘Living on the Wild Side’, dat vorige maand bij het Franse label Rock’n’Hall (Dixiefrog) verscheen, staan (rekening houdend met de “radio edit” van “Ain’t Nobody”) 10 tracks, deels geschreven in New Orleans begin 2020 en deels tijdens de pandemie. De songs zijn deels autobiografisch, geïnspireerd op het persoonlijke leven van Kid Colling en persoonlijke verhalen.

ÖZGÜR HAZAR’S BLUES SYNDICATE – WAY BACK HOME

Met zijn debuut album ‘Sad and Blue’ (2020) en zijn eerste live optredens hier in de Lage Landen viel de in Istanbul (in 1976) geboren zanger/gitarist ÖZGÜR HAZAR al meteen op. Deze blues/rock gitarist en singer-songwriter speelde van 2006 tot 2008 in diverse bands in Philadelphia. Hij keerde terug naar Istanbul, waar hij met zijn band in clubs optrad en in 2018 vestigde Özgür zich daarna in Leuven. Özgür Hazar is op gitaar beïnvloed door de “groten” die hem vooraf gingen als BB King, SR Vaughan en Eric Clapton. Özgür Hazar’s Blues Syndicate won in 2022 de Belgian Blues Challenge, drie jaar nadat de Steven Troch Band de BC won. Vier jaar na zijn debuut verscheen er recent onder de naam ÖZGÜR HAZAR’S BLUES SYNDICATE -het album werd opgenomen in de Megaphon opname studio’s in Duitsland met producer Martin Meinschäfer (Kai Strauss, Henrick Freischlader, Layla Zoe…)- de opvolger ‘WAY BACK HOME’. Özgür nam de nummers op met Arianne Yaya (zang), co-songwriter Pieter Akkermans (keys), Vincent Caers (drums) & Geert Zondermann (bas). Op het album staan vooral originele Hazar-nummers -enkele schreef hij samen met Arianne Musschoot, die je als zangeres blijkbaar Arianne Yaya moet noemen- en toetsenist Akkermans en één nummer is een Ruth Brown-cover van een nummer dat Lance Herbert schreef.

ELLIS MANO BAND – LIVE: ACCESS ALL AREAS (2CD)

Naast het door toeristen gekende culinaire “Raclette mit Gschwellti”, Rösti het typische boerenontbijt van Duitstalig Zwitserland, Gruyère kaas en naar de berg Matterhorn gevormde Toblerone chocoloade, kent de Zwitserse Bondsstaat Helvetia ook voor muziekliefhebbers een groter-dan-je-denkt boeiende scène, waarvan popmusici en rockbands een belangrijk deel uitmaken. Muzikanten en bands als Dave Knud, de avant-garde pop band Tj Toðdler van Rockford Raymond Wagner (‘The Young Man Smile’, 2015) en de in 2017, met muzikanten uit Kroatië, Duitsland en Zwitserland opgerichte ELLIS MANO BAND -waarover we het hier opnieuw willen over hebben- maken hier al jaren deel van uit. Zanger Chris Ellis is er de frontman, Edis Mano de gitarist, Nico Looser de drummer, Severin “Mr. Groove” Graf de bassist en Lukas Bosshardt de toetsenist. Ellis werd in Zwitserland en Duitsland bekend via tv, Mano en Graf als top sessiemuzikanten en Looser van zijn werk met o.a. Tracy Chapman en Scarlet Rivera. Hun debuut ‘Here and Now’ met tien zelfgeschreven bluesy rocksongs, kwam hier in 2019 al aan bod. Aan het album werkten buiten het viertal ook verschillende gastmuzikanten, inclusief blazers en backing vocalisten mee. Met ‘Ambedo’ (2021), hun tweede studio album, onderstreepten ze met nieuwe nummers een volwassenheid en zelfvertrouwen die in de voorbije jaren en na moeilijke lockdown maanden bereikt was. ‘LIVE: ACCESS ALL AREAS’, het éérste live album van de Ellis Mano Band, bevat 15 nummers die opgenomen zijn in 2023 tijdens gastoptredens in Duitsland en “der Schweiz”

THE RHYNES – EVERYTHING THE WRONG WAY ROUND

Joe Atkinson is een Britse muzikant uit Somerset die al sinds meerdere jaren meedraait in de Engelse popscène als keyboardsspeler in de psychedelische popformatie ‘Flipron’ uit Glastonbury en in de begeleidingsgroep van de Brits-Jamaicaanse zanger-percussionist Neville Staple die vroeger deel uitmaakte van ska-groepen als ‘Fun Boy Tree’ en ‘The Specials’. Hij ging ook enkele keren mee op tournee met o.a. de Schotse folk-pop singer-songwriter Donovan, de ska-formatie ‘The Selecter’ en reggae-grootheid Lee ‘Scratch’ Perry. Onder de groepsnaam ‘The Rhynes’ (uitspreken als ‘reens’) brengt Joe Atkinson zijn soloplaten op de markt. In mei 2021 was dat nog gewoon met de naam “The Rhynes” als titel voor zijn debuutplaat maar voor zijn tweede soloalbum dat nu op de markt komt opteerde hij voor het wat meer ingewikkelde “Everything The Wrong Way Round”. Daarop brengt hij tien zelfgecomponeerde nummers waarvoor hij bij de studio-opname ook alle instrumenten inspeelde, met uitzondering van de drums die door Matty Bane van ‘The Neville Staple Band’ werden bespeeld en Joe’s broer Stanley Atkinson die op twee van die tien tracks op gitaar mocht meespelen.

CHRIS WRAGG & GREG COPELAND – THE LAST SUNDOWN

Bij CHRIS WRAGG (Sheffield, South Yorkshire-UK) en GREG COPELAND (Portsmouth, VA-US) borrelt blues in hun aderen. Ze treden op in heel Europa, zowel als akoestische act als met een volledige bluesband. Wragg en Copeland ontmoetten elkaar in 2014 (niet in 2015, wat je op hun site kunt lezen!) in België toen Chris Wragg deel uitmaakte van het Britse Mudcats Blues Trio, die in 2014 het Delirium Blues Festival in Lichtervelde afsloten. Greg Copeland voegde zich toen als gastzanger bij de band van Chris om de show die avond af te sluiten. Hij maakte toen indruk, “de klik” was er duidelijk en vier jaar later brachten ze (samen met gast muzikanten als -zoon van- Greg Guy en -dochter van- Shirley King) hun debuutalbum ‘Deep in the Blood’ (2019) uit. Het was wachten op de opvolger ‘THE LAST SUNDOWN’, die recent bij King Hog Music verscheen. Matt "Youngblood" Talbot is de huidige drummer en Lee Bradley is de huidige bassist van de Copeland & Wragg Blues Band. Opnieuw nodigden ze voor het nieuwe album een aantal gasten uit, waaronder Parker Kinndred (Jeff Buckley, Lou Reed, Joan als Police Woman), Dale Storr, Jorge Oliveira, Bernardino Ribeiro Bino, Joel White Matthew Doxey en Jon Reed.

JO CARLEY & THE OLD DRY SKULLS – LIVE AND UNDEAD FROM TEMPERANCE

Jo en ene Tim waren in de nineties beiden muzikanten in de Britse metal en punk scene, die -zoals muzikanten dat vaker doen- bij problemen elkaar uit de nood hielpen. Jo leende haar drumkit uit aan Tim en vroeg aan hem om haar te helpen, bij het schrijven van eigen nummers. Jaren later ontdekte Jo de muziek van de Amerikaanse bluegrass muzikanten Bill Monroe (Blue Grass Boys) en violiste Alison Krauss en leerde ze mandoline en viool spelen. Jo Carley -ze is ondertussen getrouwd met Tim, die Carley heet- stelde aan Tim voor om samen met haar een bluegrass / country / roots band te beginnen. Uiteindelijk werd het een roots band, die zijn ska en punk roots niet kon verbergen. Beiden treden momenteel op als JO CARLEY and The OLD DRY SKULLS en sinds 2017 als een trio met James Le Huray als vaste bassist. Hun muziek omschrijven ze zelf als “voodoo vaudeville blues”. In 2014 debuteerden ze met de ep ‘Rags and Bones’ en in 2017 brachten ze hun debuut full length studio album ‘Them Old Bones’ uit. Ze namen het album op met co-producer Alex McGowan (Urban Voodoo Machine, Wilko Johnson…) in de Space Eka East studio in Londen. Naast Jo, Tim, Hawkeye en James stonden ook Paul-Ronney Angel (harmonica) & Alex McGowan (slide gitaar, gitaar & percussie) in de studio. Anno 2024, een ep, enkele singles en vier studio albums verder, verscheen recent -als opvolger van ‘I’ll Put My Voodoo on You’ (2022)- hun éérste live album ‘LIVE and UNDEAD from TEMPERANCE’.

CATFISH KEITH – WILD OX MAN

CATFISH KEITH is een bijzondere blueszanger, songwriter en bottleneck slide-gitarist die naam heeft gemaakt als één van de meest opwindende country blues artiesten van onze tijd. Met zijn innovatieve stijl van stompende, diepe delta blues en Amerikaanse rootsmuziek heeft Keith Catfish over de hele wereld een publiek veroverd én vaak betoverd. Hij vond de gitaar met grote kracht en kunstzinnigheid opnieuw uit en bracht een zeldzame schoonheid en vitaliteit in zijn muziek. Catfish Keith werd geboren in East Chicago (IN) in 1962. Sinds het einde van de jaren 1970 toert hij door N-Amerika, het VK, Ierland, Europa en Azië. In het najaar van 2023 begon Catfish aan zijn 52ste concerttournee door het VK en EU 1992 en de reis gaat verder. Catfish won vier BLUES BLAST MUSIC AWARDS: “Best ACOUSTIC BLUES ALBUM (2022, 2021 ,2019) + “Best ACOUSTIC GUITARIST” (2022). Hij is sinds 1993 zes keer genomineerd voor BMAs en kwam 17 keer in aanmerking voor nominaties voor Grammy Awards. In 2008 werd hij opgenomen in de Iowa Blues Hall of Fame. Dit jaar is hij één door The Blues Foundation MUSIC AWARD NOMINEE 2024. Keith trad op met legends als o.a. Ray Charles, John Lee Hooker, Robert Cray, Johnny Shines, Jessie Mae Hemphill, Leo Kottke, John Fahey en The Everly Brothers.

17u30 - 18u00: LOS CHUPITOS (B) 
18u00 - 19u00: HOODOOMAN (B)
19u45 - 20u45: STEF PAGLIA (B)
21u30 - 22u30: BIG DAVE TRIO (BE)
23u15 - .... : LEIF DE LEEUW BAND (NL)

INTERVIEW - EDDIE 9V

Enkele jaren geleden ontdekte Thomas Ruf (Ruf Records) de nu 27-jarige -hij heeft de looks van Roy Orbison- Brooks Mason aka EDDIE 9V. Mason is in Atlanta (GA) geboren. Op zijn zesde kreeg hij zijn eerste gitaar, zijn éérste (cover)band heette Smokin’ Frogs en op zijn vijftiende maakte hij al deel uit van The Georgia Flood, een blues/rock band die meedeed aan de IBC in Memphis. Na voldoende naambekendheid te hebben opgebouwd, veranderde hij voor een solocarrière, om de spanning op te drijven, zijn naam in Eddie 9V(OLT). Er volgden snel twee albums: zijn debuut ‘Left My Soul in Memphis’ (2019) -opgenomen in zijn eigen mobiele aanhangwagen, met de hulp van broer/bassist Lane Kelly, die meeschreef aan de liedjes, het album opnam en produceerde- en ‘Way Down the Alley’ (2020), een live registratie @ Blind Willies. Na enkele singles verscheen in 2021 ‘Little Black Flies’, zijn Ruf Records-debuut. Multi-instrumentalist, podiumbeest en in zijn vrije tijd graag een pijp rokende Eddie 9V nam vorig jaar, als opvolger en geïnspireerd door alle die voor hem daar al stonden, in de bekende Capricorn Studio’s (Allman Brothers Band, Marshall Tucker, Percy Sledge…) in Macon (GA) zijn derde studio album, ‘Capricorn’ (2023) op. Hij deed dit opnieuw met broer Lane Kelly achter de knoppen, als producer en bassist en verder met o.a. gitaristen Cody Matlock & Dusty Mccook, drummer Aaron Hambrick, percussionist Tony Erice, toetsenist Chad Mason, saxofonisten Noah Sills & Justin Golding, trombonist Daniel Wytanis en backing zangeressen Leah Bell Faser & Chelsea Shag. Eddie 9V zat in de voorbije dagen nog op de boot om op te treden tijdens de Joe Bonamassa’s, ‘Keeping the Blues Alive’ @ Sea’ cruise. Hij huwde pas en was heel enthousiast tijdens het interview dat we voor zijn optreden in zijn hotel met hem deden.

INTERVIEW - SHAKURA S'AIDA

Shakura S'Aida werd geboren in Brooklyn en woonde in Zwitserland voordat ze naar Canada verhuisde. Shakura was lead zangeres van het 13 koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Daarnaast trad ze ook op als achtergrondzangeres op voor Rita MacNeil en Patti LaBelle en met jazzmuzikanten zoals Jimmy Smith en Ruth Brown. Ze is genomineerd voor verschillende Juno Awards. Shakura S'Aida bracht onafhankelijk haar eerste soloalbum, ‘Blueprint’ uit in 2008. Haar tweede album, ‘Brown Sugar’ werd uitgebracht in 2010 op Ruf Records en in 2012 bracht ze bij Electro-Fi Records een dubbel-cd uit, ‘Time’. Als actrice speelde ze in een Toronto-productie, George Boyd's “Consecrated Ground” (2004), evenals in Sudz Sutherland's “Doomstown” (2006) en Sharon Lewis's film “Brown Girl Begins” (2018). In 2013 werd Shakura genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie “Contemporary Blues Female Artist”. Haar band in Swing Wespelaar bestond uit Roger Williams (bas), Brooke Blackburn (gitaar), Nicole ‘Nikki D’ Brown (lap steel) en Aubrey Dayle (drums) en samen bezorgden ze ons een top optreden met een opmerkelijke en ravissante dame in de hoofdrol. Deze opvallende verschijning wist dan ook onze aandacht trekken om haar na haar optreden voor de camera te halen.

INTERVIEW - ALABAMA MIKE

Michael A. Benjamin, geboren in Talladega (Alabama), leidt al vroeg een tweede leven -hij is ook de manager van Soul Bowl, een xx- onder het pseudoniem Alabama Mike . In zijn jeugd werd hij met zijn zussen en broers sterk muzikaal beïnvloed door de gospels die zijn vader thuis zong. Na zijn militaire dienst in Californië, belandde hij aanvang jaren tachtig in de San Francisco Bay Area, wat het artistieke in hem een extra boost gaf. Mike werd in 1999 professioneel zanger in 1999 en de single “Day to Day”, die bij Jukehouse Records verscheen, werd ook de titelsong van zijn debuutalbum uit 2009. Dit was voor Alabama Mike de start van zijn eigen carrière in de blues scene. Mike (zang) stak met Anthony Paule (gitaar) en multi-instrumentalist, opname ingenieur en eigenaar van een platen label, Scot Brenton (harmonica) de koppen bij elkaar om “hun” akoestische blues te schrijven en op te nemen als The House Kings. In 2013 verscheen hun debuutalbum, ‘Unleashed’. Met de nodige awards onder zijn arm deelde Mike in de loop der jaren het podium met blues grootheden als Kim Wilson (“Fabulous Thunderbirds”), John Primer, Lurrie Bell, Steve Freund, Bobby Rush, Johnny Rawls, Filmore Slim, RJ Mischo, Dewayne Wiggins en Willie (“Big Eyes Smith”). Met The Andy T Band nam Alabama Mike het schitterende album ‘Double Strike’ (2017) op en aan Junior Watson’s album, ‘Nothin’ to It But to Do It’ (2019) werkte Mike ook mee. In hetzelfde jaar verscheen ook Alabama Mike’s solo album, ‘Hip You to My Blues’. De opvolger ‘Stuff I've Been Through’ (2023), geproducet door Kid Anderson en uiteraard opgenomen in Kid’s Greaseland Studio’s in San Jose (A), verscheen bij de Little Village Foundation. In Swing staat hij op het podium met Fabrice Bressouat (drums), Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois (bas). En dat Mike er veel zin in had vertelde hij al tijdens een interview dat we voor zijn optreden met hem deden.