De RIGHTEOUS VILLAINS is een hedendaagse blues/rock band met Chicago-achtige invloeden, afkomstig uit Buffalo (NY). De verwarrende film rond een heavy metal band uit Nieuw Zeeland uit 2020 van Savvas D. Michael die praktisch geen plot heeft, inspireerde hen bij het vinden van een bandnaam. Ze spelen sinds maart 2022 als kwartet en brachten in augustus 2023 een album met originele muziek uit: ‘UNUSUAL SUSPECTS'. De band rond frontman, harmonicaspeler Don Wegrzynowski die verder bestaat verder uit gitarist Brian Gebracht, bassist Cody Barcroft & drummer Ryan Campbell, heeft drie songwriters in huis. Hun Invloeden? Dat zijn er (aldus Wegrzynowski) véél: Muddy, Charlie Musselwhite, Delbert McClinton, J Geils Band, Rick Estrin, Warren Haynes… en ga zo nog meer even verder.  Op hun debuutalbum flirten de Righteous Villains met een groot aantal klassieke blues stijlen terwijl ze duidelijk hoorbaar nieuwe wegen inslaan. Door de grooves uit Chicago en Memphis te filteren door een oldskool West Coast-sjabloon, creëren ze een groove die net zo swingt als rockt.

Zanger en harmonica speler Doc Lou is het kloppend hart van een trio dat in het zuiden van Frankrijk. Hij reisde verschillende keren door de VS en verbleef in Louisiana en Mississippi, waar hij meerdere blues grootheden ontmoette. DOC LOU & THE ROOSTERS zijn verder de geniale zanger/gitarist Jeff Hug & drummer/percussionist Michel “Mitch” Geronimo. Het trio schroomt niet om “out of the box” te gaan door genres als Louisiana en Swamp blues, Texas beats en Southern rock te mixen. Ze debuteerden na enkele ep’s in 2019 met ‘Crowing Blues’. Hun tweede album ‘Back to Louisiana’ verscheen in 2021. Vorig jaar verscheen ook hun éérste live album als trio, ‘COCK-A-DOODLE-LIVE’. Doc Lou groeide op in Nancy (Lotharingen) en was als tiener al met muziek bezig. Lou verbleef tussen 2010 en 2015 veel in de VS en Parijs. Hij werd zo verliefd op Louisiana en Mississippi, leerde er enkele lokale blues figuren kennen en richtte met hen een band op, waarvan hij al snel de leider werd. Sinds 2015 verblijft hij in Zuid Frankrijk in de Aude-regio, in Occitanië, dat in het zuiden grenst aan de Middellandse Zee, het dwergstaatje Andorra en de Spaanse regio's Catalonië en Aragón. Klaar voor een reis door de bayou met Doc Lou & The Roosters en hun Louisiana-blues? Klaar voor een cocktail van originele stukken, soms sober en verfijnd, soms luchtig en opgevoerd?

“Walking With My Darkness” is een vrij donkere conceptplaat van de nu 46-jarige Australische zanger en songschrijver Jeremy Harry Harris. De nummers voor het album werden gecomponeerd in de periode na het uitbreken van de coronapandemie in het begin van 2020 wat er destijds voor zorgde dat hij gedwongen werd om een reeds lang van tevoren geplande tournee van drie maanden doorheen Zuid-Amerika te annuleren. Covid-19 en de conflicten tussen Rusland en Oekraïne en tussen Israël en de Palestijnen in Gaza waren de aanleiding voor enkele hulpeloosheid en frustraties uitstralende songs op “Walking With My Darkness”. De teksten van de elf liedjes voor deze plaat werden door Jeremy Harry Harris geschreven en op stevige rockmuziek geplaatst die door zijn Cubaanse vriend Reinier Martin Rodriguez werd gecomponeerd. Samen met Peter Renzullo tekenden beiden ook mee voor de rol van producer van het album en Reinier Martin Rodriguez speelt op zowat alle instrumenten die we bij deze liedjes te horen krijgen (gitaren, basgitaar, drums en percussie, keyboards en snaarinstrumenten). Jeremy Harry Harris zingt alle songs als leadvocalist en Anne Marie Phoenix zorgt als gastvocaliste op enkele tracks voor extra vrouwelijke zanginbreng.

Edd Donovan is een zanger en songschrijver uit de Britse stad Cheltenham in het graafschap Gloucestershire die in april 2014 op plaat debuteerde met de release van zijn album “Something To Take The Edge Off”. Die plaat werd in de zomer van 2016 opgevolgd door een tweede plaat “Making Mountains (Vol. 1) en eind 2020 verscheen een derde album dat “Guardians Of Our Time” heette. Samen met zijn vaste begeleidingsgroep ‘The Wandering Moles’, een collectief van zeven instrumentalisten en vier gastzangers en -zangeressen, brengt Edd Donovan nu een nieuwe vierde plaat op de markt die de titel “Anchovy” kreeg wat in het Nederlands vertaald wordt tot ‘ansjovis’ of ‘sardientje’. Hij is in het burgerleven professioneel actief als sociaal werker maar in zijn songs is hij een echte verhalenverteller, een folktroubadour die allerlei belevenissen en waarnemingen uit het dagdagelijkse leven bezingt in de tien zelfgeschreven liedjes die op deze plaat te horen zijn. Op de bijgevoegde video’s kunt u hem aan het werk horen in twee tracks uit “Anchovy”, met name de eerste single “Echoes Of The Sea” over de bevrijdende en rustgevende geluiden van de golvende zee en het door blazers soulvol ingekleurde nummer “Unspoken Heroes” dat een eerbetoon is aan de mensen die werken voor de Britse ‘National Health Service’, het openbare gezondheidssysteem in het Verenigde Koninkrijk.

Een ‘all female-‘begeleidingsband is het voornaamste kenmerk van het album “Cherchez La Femme” van de uit Washington D.C. afkomstige maar nu in Fort Worth, Texas residerende Americana-, country- en folkzangeres Karyn Oliver. Die dames-instrumentalisten zijn bassiste Carolann Solebello, drumster Cheryl Prashker, toetseniste Allison Tartalia en gitaristen Kate Maguire, Ann Klein en Anne McCue. Maar ook de blazerssectie met Alison Scola (klarinet), Lyn Ligammari (saxofoon), Julie Drombosky (trombone), Minerva Johnson (trompet) en cello-speelster Dirje Childs behoren tot het door mannen erkende sterkste geslacht, net als de drie backing vocalisten Katherine Etzel (ook albumproducer), Catherine Miles en Karyn Oliver zelf. De albumafsluitende song “Cry Hallelujah” werd recent als nieuwe single gelanceerd. Het is een lichtjes theatraal klinkende liedje over spijt hebben en vragen om vergeving. U kunt deze song in een live-uitvoering beluisteren op de eerste video bij deze recensie. Op de tweede video krijgt u de hier ook live gebrachte albumopener “Lay Your Burden Down”. De mix van folk, country en Americana in de twaalf nummers zorgt voor de nodige afwisseling in de tracklijst van “Cherchez La Femme”.

GIANNI MASSARUTTO is een Italiaanse zanger / blues harpist en frontman van The BLUESIANA, een band die Amerikaanse zwarte muziek brengt: blues, funk, soul en New Orleans-ritmes. Hun kracht is de diversiteit aan ritmes en melodieën. Gianni Massarutto is een mondharmonicavirtuoos die bekend staat als een expert in moderne en innovatieve technieken. De ritmesectie bestaat uit: bassist Maurizio Moschini & drummer Loris Veronesi. Toetsenist Paolo Corsini varieert van funky tot nummers die meer verband houden met de tradities van de New Orleans-muziek, met een jazzsmaak. Aanvang 2023 verscheen hun eerste album: ‘CALL ME, BABY’. Het is een album dat opgenomen werd in 2022 en het resultaat is van hun “gedwongen” creativiteit tijdens de verplichte algemene “rust” a.g.v. de covid-pandemie. Het debuutalbum van Gianni Massarutto & Bluesiana is er een met zeven nummers op de tracklist .....

De roots van de Amerikaanse zangeressen Sally Buice en Molly Rochelson liggen in Knoxville, Tennessee maar voor de oprichting van hun folksongs brengende duo ‘The Montvales’ verhuisden ze in 2019 allebei naar Cincinnati, Ohio. Daar hebben ze toen hun eerste plaat “Heartbreak Summer Camp” opgenomen. Vijf jaar na de release van dat debuutalbum komen de dames nu met een tweede plaat op de proppen. Titel van het nieuw verschenen album is “Born Strangers” met twaalf door beide zangeressen gecomponeerde nummers. Wij selecteerden de titeltrack “Born Strangers” en het albumafsluitende nummer “Through The Night“ voor de twee video’s bij dit verhaal. Molly Rochelson speelt op akoestische gitaar en Sally Buice op banjo tijdens het zingen van deze liedjes, terwijl de overige instrumentatie verzorgd wordt door Holden Bitner op cello, Josie Toney op viool, Alex Lyon op basgitaar, Hank Long op piano en keyboards, Eddy Dunlap op pedal steel en Aaron Goodrich op drums. Het album werd opgenomen in de ‘Tractor Shed Studio’ in Nashville, Tennessee met Mike Eli LoPinto, een gitarist uit de begeleidingsband van countryster Chris Stapleton als producer.

Haar naam klinkt erg frans, maar de Grammy-genomineerde songwriter en NY Blues Hall of Fame-inductee CHRISTINE SANTELLI is al méér dan drie decennia te zien/horen in NYC en de omliggende gebieden, ze toerde wereldwijd en bracht al 9 albums uit. Haar songwriting trok de aandacht van Soul / R&B-zangeres Bettye LaVette, die twee van Santelli's nummers opnam op haar laatste twee albums: "Step Away" op ‘Worthy’ (2015) en "Old" op ‘More Thankful More Thoughtful’ (2013). Santelli's meest recente EP, "Limelight '69", werd in 2013 door Deep Roots Magazine verkozen tot “EP of the Year”. Christine werkte voor haar laatste project ‘LIVE IN THE PARLOUR’ samen een andere muziekveteraan, violiste/songwriter HEATHER HARDY. Heather woont nu in Tucson (Arizona), waar ze een succesvolle carrière opbouwde. Ze begon in de punkband de False Prophets voordat ze bij de Sam Taylor Band kwam. In 1996 richtte ze haar eigen Lil'Mama Band op. In 2000 werd Heather opgenomen in de Arizona Blues Hall Of Fame. In juli 2023 namen Santelli (gitaar, zang, songwriter) en Hardy (viool, zang, songwriter), die samen eerder al succesvol toerden, twee live shows op in de kleine luisterruimte The Parlour, van Fox and Crow in Jersey City (NJ). Er werden 13 nummers gekozen (9 geschreven door Santelli, 3 door Hardy) en één traditioneel. E.e.a. werd uitgebracht onder de toepasselijke titel ‘LIVE in the PARLOUR’. De nummers staan met één been in de blues en met het andere in een paar andere genres als roots, Americana en adult contemporary.

We zullen de EBC 2017 in Horsens (DK) -de Britten waren het toen nog lang niet eens over de Brexit- nooit vergeten. In de finale won toen erg overtuigend de KAZ HAWKINS Band. Gezien Kaz’ podium présence -haar schoenen in de kleur van de Union Jack zal ik nooit vergeten- was ze méér, dan enkel een excentrieke Ierse zangeres, die er het VK op de Europese Blues Challenge vertegenwoordigde. Ze won toen overtuigend van onze eigenste BluesBones, die toen -met wat voor een klasse!- de blues-honneurs voor België waarnamen… De Noord-Ierse Karen McIntyre (geboren in 1973) kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz en als zangeres de alias KAZ HAWKINS. Ze groeide op in Belfast, zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje (woont ondertussen in Frankrijk) en begon met dj'en en zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, die eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Hierna herwon ze de voogdij over haar kinderen en begon ze liedjes te vormen uit de gedichten, die ze in haar dagboeken had geschreven. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen.

FRED CHAPELLIER (°1966, Metz, FR) begon, omdat drummen niet echt lukte, in 1981 met gitaar spelen. Van 1992 tot 1997 toerde hij met zijn eerste bluesband Kashmir, daarna vormde hij Men In Blue (met “Big” Joe Barret) en in 1999 volgde zijn ultieme groep, de Fred Chapellier Blues Band. Vanaf 2004 treedt hij op als Fred Chapellier. Na twee albums in het Frans (‘Blues Devil’, 2003 en ‘L'œil Du Blues’, 2005) is ‘Chapellier Fred & Friends’ (2007) een tribute album uit aan zijn favoriete gitarist, wijlen Roy Buchanan (1939-1988). In 2009 bundelen Chapellier en de Amerikaanse soulzanger Billy Price -hij maakte in de seventies naam als zanger bij Roy Buchanan en had een eigen band, The Keystone Rhythm Band- hun krachten en brengen ze samen het album ‘Night Work’ uit, wat Chapellier’s doorbraak in Amerika betekent. In 2010 toerde Chapellier samen met Jacques Dutronc. Van deze tour werd er een cd/dvd uitgebracht (‘Et Vous, Et Vous, Et Vous…’). 2011 is voor Chapellier het jaar van de samenwerkingen. Hij deelde dat jaar het podium met zijn vrienden Neal Black en Nico Wayne Toussaint voor een reeks concerten. Ook in hetzelfde jaar toerde Chapellier met Tom Principato en neemt hij met hem het album ‘Guitars On Fire Live @ Paulette’ op. In 2012 vertegenwoordigde Chapellier Frankrijk in Memphis (TN) tijdens de IBC. Honderdvijftig groepen uit de hele wereld streden toen in clubs in Beale Street acht dagen lang. Chapellier haalt er de halve finales.

Jean-Jacques “JJ” MILTEAU (°1950), zijn naam verraadt het een beetje, is een Franse muzikant die in de blues scene al enkele decennia bekend is als harpist / Marine Band-fanaat. JJ groeide op in Parijs in het 13de arrondissement niet ver van de Porte d'Italie. Hij ontdekte snel landgenoot / mondharmonicaspeler Albert Raisner, de oprichter van het bekroonde Trio Raisner, tv en radio presentator en producer. In 1962 raakte hij in de ban van de eerste single “Love Me Do” van de Beatles, een compositie van Paul McCartney, die John Lennon verrijkte met een mondharmonicariff geïnspireerd door Delbert McClinton. Net als de meeste van zijn tijdgenoten zou hij pas veel later de opnames ontdekken van Cyril Davis of Paul Butterfield, die zich nochtans in 1963 hadden opgeworpen als ware ambassadeurs van de blues harp. In februari 1964 miste JJ de eerste single van de Rolling Stones, “Not Fade Away” en dus ook de mondharmonica van Brian Jones. Maar daarna was er in 1965 Sonny Terry en zijn adembenemende “Lost John”…

THE SUPERSOUL BROTHERS is een enthousiaste 6-koppige Franse band uit de Pyrénées-Atlantiques, die waarschijnlijk ook nummers uit hun album ‘THE ROAD TO SOUND LIVE’ (2023) tijdens hun "Shadows & Light Tour" brachten binnen de muren van La Route du Son in Billère in Zuid Frankrijk. Hun sound wordt bij elkaar gehouden door een groovy bas, een V8-drumbeat, een bezeten trombone, een charismatische en krachtige leadzang van David Noël en een brullende Hammond Leslie verenigd met de galm en tremolo van gitaren uit de sixties. The SuperSoul Brothers begonnen in 2016 als een kwartet (bas, drums, gitaar, zang) dat het hele jaar door meedogenloos werkte, met repetitie na repetitie. In 2017 kwam hun eerste concert. De keys werden bijgevoegd in 2018, een jaar later trombone. In 2021 verscheen hun eerste album, ‘Shadows and Lights’ en een jaar later tekenden ze bij Dixiefrog Records. De credtis van hun debuutalbum zijn: David Noël, zang - Ludovic Timoteo: bas - Fabrice Seny-Couty: drums - Pierre-Antoine Dumora: gitaar - Julien Strantau: orgel, piano & Julien Suhubiette: trombone..

‘MANA BLUES’ is de titel van het nieuwe album van GRANT HAUA, een bluesman van Maori-afkomst uit Tauranga, Nieuw-Zeeland. Als tiener wou Grant, zoals zijn jongere broer, om voor het andere geslacht cool te zijn ook gitaar kunnen spelen. Door de jaren heen werkte hij als singer/songwriter/gitarist mee aan acht studio en twee live albums. Zijn eerste soloalbum ‘Knucklehead’ (2010) kreeg goede recensies, Met percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio) vormde hij Swamp Thing. Ze toerden jaren en waren headliner op festivals. Langzaam evolueerden ze naar grotere podia in Nieuw-Zeeland en Australië. In 2016 werden ze uitgenodigd in Louisiana door Baton Rouge Arts Society, wat een volgende stap werd. In januari 2019, na 4 albums en vele tournees door Australië en Nieuw-Zeeland, eindigde Swamp Thing. Grant Haua’s tweede soloalbum ‘Awa Blues’ was in 2021 een Top 25-album in het Rolling Stone-magazine in Frankrijk. Het opende de deuren voor een toer door Europa en een optreden in het iconische Duitse tv-programma Rockpalast. Haua tekende bij het Franse label DixieFrog en bracht bij hen al vier albums uit. ‘Mana Blues’, de vierde DixieFrog release, is een blues album dat zonder slag of stoot bevestigt dat het talent van de genoemde, zijn tong uitstekende, kiwi nog steeds top is. Degenen die bekend zijn met zijn muziek zullen merken dat dit album heel anders is dan eerdere releases die rond de akoestische gitaar zijn geschreven. ‘Mana Blues’ is een elektrisch album.

Acht nummers die in totaal amper 33 minuten duren: spreken we dan over een full-cd of een ietwat langer uitgevallen EP. Dat dilemma stelde zich toen ik de plaat “Dream In Color” van de Amerikaanse zanger en songschrijver Stoll Vaughan in handen kreeg voor het schrijven van een recensie. Pas bij de beluistering van de liedjes op dit album was ik overtuigd dat deze muzikant die na 14 jaar in Los Angeles te hebben gewoond terugkeerde naar zijn geboortestad in Lexington, Kentucky zelf gekozen had om enkel die liedjes op te nemen waarvan hij wist dat ze goed genoeg waren en absoluut op zijn nieuwe vijfde plaat thuishoorden. Al van bij de prachtige openingstrack “Just Another Day” en bij het horen van de adembenemend mooie albumtiteltrack “Dream In Color” wisten we meteen dat er een pareltje in onze stereo was terechtgekomen. Stoll Vaughan heeft in het verleden dan ook al nummers gebracht die terecht zijn gekomen op de soundtrack van televisieshows en films zoals o.a. ‘True Blood’, ‘The Office (US)’ of “Friday Night Lights’. Hij zegt zelf bij het componeren van zijn liedjes geïnspireerd te zijn door werk van singer-songwriters als Bob Dylan, Townes Van Zandt en John Prine. De plaat “Dream In Color” is de opvolger van het in de herfst van 2020 uitgebrachte album “Desires Shape” dat toen al het beste liet vermoeden over wat er in de toekomst nog zou verschijnen van deze getalenteerde artiest.

De discografie van de Amerikaanse singer-songwriter Morgan Geer uit Asheville, North Carolina is met in totaal zes platen nog niet echt uitgebreid te noemen. Onder zijn alter-ego-naam ‘Drunken Prayer’ herinneren we ons zijn laatste plaat “Cordelia Elsewhere” die in april 2019 op de markt is gekomen en een ietwat chaotische mix van country-, soul-, powerpop- en garage rocknummers bevatte. Hij is naast zijn solocarrière ook actief als leadgitarist bij de alt.countryformatie ‘Freakwater’ en bij ‘The Handsome Family’ en hij componeert daarnaast ook nog nummers voor andere artiesten. Zijn meest recente poging om als ‘Drunken Prayer’ de wereld proberen te veroveren heet “The Name Of The Ghost Is Home”, een zesde soloalbum met twaalf folk- en Americana-nummers waarvoor Morgan Geer alle teksten en de muziek heeft geschreven. De plaat werd opgenomen in de ‘Empty House’-studio in Albuquerque, New Mexico met de broer van Will Oldham (aka Bonnie ‘Prince’ Billy) en de van de band ‘Palace’ gekende Paul Oldham als producer.

De nu 53-jarige Amerikaanse muzikant Casey Neill is de zanger-gitarist, songschrijver en frontman van de in 2007 opgerichte folkrockformatie ‘Casey Neill & The Norway Rats’ uit Portland, Oregon. De andere bandleden die meespelen op zijn vierde studioplaat “Sending Up Flares” zijn multi-instrumentalist en producer Chet Lyster (van de groep rond ‘eels’), pianiste-organiste en accordeoniste Jenny Conlee-Drizos en bassist Jesse Emerson (beiden voorheen actief bij de indie rockformatie ‘The Decemberists’) en drummer Ji Tanzer. Daarnaast komen er ook nog enkele bekende gastmuzikanten een bijdrage aan deze plaat afleveren, zoals Corin Tucker van de formatie “Sleater-Kinney’ die meezingt op het nummer “Jumping Out Of My Skin”, Anita Lee Elliot van rockgroep ‘Blue Giant’ die meezingt in de song “Fall Into Forever”, Peter Buck van ‘R.E.M.’ en ‘The Minus 5’ die op E-bow meespeelt op het liedje “The Stars Unseen” waar ook Scott McCaughey op drums meedoet. Hij is de frontman van de popgroep ‘The Minus 5’, de band waarin Casey Neill ook vaak als leadgitarist meespeelt. Al deze gastmuzikanten komen uit Portland, Oregon of hebben een link met één van deze groepen uit de populaire Amerikaanse muziekstad.

‘ISMAY’ is het alter-ego van de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Avery Hellman uit San Francisco Bay Area in Californië. Maar het is daarnaast eveneens de naam van de groep die deze non-binaire artieste vormt met multi-instrumentalist en producer Andrew Marlin (van de folkgroep ‘Watchhouse’ – ex-‘Mandolin Orange’), gitarist Andrew Allen-Fahlander, bassist Clint Mulligan en drummer-percussionist Jamie Dick. ‘ISMAY’ brengt nu onder die naam hun tweede volwaardige album “Desert Pavement” op de markt, de opvolger van de begin 2020 in volle coronapandemieperiode uitgebrachte debuutplaat “Songs Of Sonoma Mountain” die destijds in een stokoude schapenschuur werd opgenomen. Voorafgaand aan de release van die eerste plaat bracht de band begin 2018 al een vijf songs tellende EP “Songs From A River” op de markt. Tussen de twee full-cd’s door bracht ‘ISMAY’ in de ‘lockdown’-zomer van 2021 ook nog een vier tracks tellende EP “The Lone Prairie Sessions” uit.

Singer-songwriter, producer en multi-instrumentalist CARY MORIN is geboren in Billings (Montana) als zoon van een luchtmachtofficier. Zijn moeder was een squaw uit de stam van de Crow indianen. Cary bracht zijn jeugd door in Great Falls (MT) en leerde er gitaar spelen tijdens bijeenkomsten met de buren. Morin is als muzikant top op akoestische gitaar als hij met zijn complexe typische fingerstyle, eenvoudige akkoorden speelt. Zijn onnavolgbare stijl wordt vaak omschreven als “akoestische inheemse Americana met kwaliteiten van blues, jazz, jam, reggae en dance…”. Cary verhuisde naar het Noorden van Colorado en richtte in 1989 The Atoll op, waarmee hij twee decennia lang vooral lokaal toerde. Met zijn volgende band The Pura Fé (Rhiannon Giddens: banjo) scoorde hij met de single “Ole Midlife Crisis”. In 2014 won Cary Morin de Colorado Blues Challenge opnieuw en nam hij deel aan de IBC in Memphis. Cary Morin debuteerde in 2012 solo met ‘Sign It Louder’. ‘Cradle to the Grave’ (2017) was Cary Morin’s vijfde studio album én was na ‘Streamline’ (2013) en ‘Tiny Town’ (2015) het derde deel van een akoestische solo trilogie, waarmee hij de geweldige Amerikaanse muziektradities archiveert. ‘INNOCENT ALLIES’ is zijn 8ste studio album.

GLENN MARAIS & The MOJO TRAIN (GM&MT) zijn een Canadese funky blues/rockband die bekend staat om hun krachtig en dynamische geluid dat gratie en schoonheid naadloos combineert. Hun muziek neemt luisteraars mee op een reis door de Mississippi Delta, met stops in Detroit, Motown en de funky area van Philadelphia. De band bestaat uit de Juno-genomineerde songwriter Glenn Marais op lead gitaar en zang, bassist Manny De Grandis, toetsenist Jesse Karwat (I Mother Earth) en drummer Jeff Saulnier. Frontman Glenn Marais beschouwt zichzelf in de eerste plaats als een schrijver en daarnaast ook songwriter, dichter, auteur en toneelschrijver. Glenn Marais en The Mojo Train zijn naast muzikanten ook heel sociaal. Hun initiatief MusicCan is een liefdadigheidsinstelling zonder winstoogmerk. Het levert instrumenten aan jongeren en leden van de gemeenschap, die het financieel moeilijk hebben. Ze bevorderen zo bij hen de passie voor muziek. "Catch a Ride" is, zowel op het podium als in de studio, de muzikale mantra van deze Mojo Train. Geleid door ritme brengt de trein golven van intensiteit, die de leden zelf en het publiek naar nieuwe grenzen brengt. Glenn Marais & The Mojo Train staan bekend om hun liefde voor spelen en jammen en hebben de gave om liedjes in nieuwe en opwindende richtingen te brengen. De band werkte hard aan hun tweede studio album, de opvolger van hun titelloos studio debuut uit 2013. GM & MT won onlangs de IBC Road to Memphis-wedstrijd, dat hun deelname garandeerde aan de IBC in Memphis die plaatsvond in januari 2024.

Dat Australië ook een muziekland is bevestigen we regelmatig met reviews van cd’s, die na een lange reis van Down Under, op de tafel van Rootstime belanden. Een van de muzikanten die al enkele keren aan de beurt kwam is singer-songwriter/gitarist LLOYD SPIEGEL. Ik herinner me nog zijn optreden tijdens de Southern Bluesnight in 2016 in Heerlen… Deze blues artiest uit Melboune toert al 30 van zijn 40 jaar de wereld rond. Hij was in Nieuw Zeeland, Japan, Europa en de States en stond al op het podium met o.a. Ray Charles, Bob Dylan, Etta James, Brownee McGhee en Luther Allison. Met ondertussen zo’n dozijn solo albums op zijn conto is deze 14-voudig winnaar van Blues Awards, één van de drijvende krachten van de Australische blues scene. Sinds 2004 gebruikt en promoot Lloyd Spiegel akoestische Cole Clark gitaren, die in Melbourne gemaakt worden en die o.a. door Snow Patrol, Ben Harper, Ash Grunwald, Bjorn Berge en Kaiser Chiefs gebruikt worden. Cole Clark combineert in het maken van zijn akoestische gitaren klassieke met innovatieve bouwmethodes, om zo qua geluid het verschil te maken. Lloyd voelt zich ook geroepen om jong talent te begeleiden en wordt daarom vaak in zijn land o.a. de “Ambassador to youth in blues” genoemd. Ondertussen kreeg Spiegel door de jaren heen, 14 Australian Blues Awards (o.a. als Artist, Producer & Album of the Year), 18 VICTAS Blues Awards (als o.a. Artist, Song & Producer of the Year) en in 2020, een Music Victoria Award voor “Blues Album of the Year”.